کیمری‌ها

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

کیمِری‌ها یا سیمِری‌ها یا کیمریان(به یونانی:Κιμμέριοι، در آشوری:Gimirri)،از مردمان کوچنشین و سوارکار جهان باستان بودند.بر پایه نوشته‌های هرودوت خاستگاه اینان شمال قفقاز و دریای سیاه(روسیه و اوکراین کنونی) بوده‌است و میان سده‌های هشتم و هفتم پیش از زایش مسیح در آن سامان می‌زیسته‌اند.بر پایه نوشته‌های آشوری آنان نخستین بار در سال ۷۱۴ (پیش از میلاد) در آذربایجان جای گرفته‌اند.

از آنجاییکه سرتاسر نواحی غرب فلات ایران و شمال بین النهرین جولانگاه سواران کیمری کردوخی بوده، لذا زبان کردی را باید متعلق به همان سکاهای کیمری دانست. هرودوت نام کیمری (تودهً مردم) را به معنی عامیانهً آن تودهً مردم بدون شاه ([ کاوی = کی = شاه ] کی - مری، یعنی آنان که شاهانشان کشته شده ) آورده است. این معنی حتّی به نویسندگان بخش وندیداد اوستا رسیده بوده که در آنجا این مردم را تحت نام تئوژیه (گردنده) قوم بدون سرور معرفی نموده اند.

Cimmerian invasions of Colchis, Urartu and Assyria during the reign of King Rusas I

مطابق منابع کهن آشوری و یونانی کیمریان اعم از کیمریان کردوخی و کپادوکی رعایای سکاییان پادشاهی شمال دریای سیاه یعنی اسکیتان (تورانیان سلطنتی) به شمار می آمده اند ودر اثر فشار همینان از سرزمینهای خود درشمال دریای سیاه به کوهستانهای شمال عراق و کوهستان زاگروس و کپادوکیهً آناطولی مهاجرت نموده اند.

[ویرایش] خاستگاه

خاستگاه راستین آنها آشکار نیست، می‌نماید که از تبار هندواروپایی بوده باشند و زبانشان هم از شاخه زبان‌های ایرانی یا تراکیه‌ای بوده‌است.آنها به سکاها از دید زبان و فرهنگ بسیار نزدیک بوده‌اند و برخی هردوی اینان را یکی پنداشته‌اند چه که در منابع خاوری که مهمترینشان سنگ‌نبشته بیستون است این دو را یکی دانسته‌اند. همچنین آنها را از تبار آریایی می‌دانند.