Avito
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Marcus Maecilius Flavius Eparchius Avitus nace en Auvergne, na Galia no ano 395, no seo dunha familia senatorial (seu pai fora cónsul no ano 421). Tivo tres irmáns e os tres ocuparon cargos importantes na Galia entre os romanos. De boa educación, tamén foi estudioso das leis romanas. Foi emperador romano entre os anos 455 e 456.
Dende moi novo toma parte na administración e ten unha carreira civil e militar moi axeitada, xa que axiña chega a ser embaixador do emperador Constancio na corte visigoda de Toulousse, e no senso militar tomou parte en varias misións o mando de Aecio, acadando no ano 439 o rango de Praetorian Prefectus na Galia.
Poucas veces ocorrera que nunha mesma persoa se xuntasen os dous cargos mais importantes. Tal foi asi, que lle permitiu negociar cos visigodos as suas contribucions na loita contra os hunos, e no curto espazo de tempo que estivo Petronio Máximo como emperador, negociou o seu estatus federalista dos visigodos.
En canto a morte de emperador Máximo chega a Toulousse, e o posterior saqueo de Roma por parte de vándalos, Teodorico, rei dos visigodos, urxe a Avito para que tome a purpura. No 455 celebrase a ceremonia en Tolosa (actual Toulousse) e despois se desprazan a Arlés, onde o Consello das Sete Provincias acepta o nomeamento e volta a se celebrar a sua cerimonia de confirmación. Era o 9 ou 10 de Xullo do 455.
Avito atopabase agora cunha serie de problemas para ser aceptado. O primeiro deles era o recoñecemento e aceptación por parte de Marciano, o lexitimo emperador de Oriente. Por parte dos senadores romanos, non estaban dispostos a recoñecer un emperador "estranxeiro". Os vándalos non eran un problema menor, xa que estaban fortes despois do saqueo de Roma.
Envia embaixadas a Oriente para o seu recoñecemento, pero Marciano pospón a sua decisión. Ao respecto dos vándalos, envia embaixadas a Genserico, co fin de confirmar o tratado de paz feito no 442 co Imperio, e debido a que estaba fora do tempo de navegación, Genserico aceptao nun primeiro momento. Asi mesmo, co rei dos visigodos Teodorico II asina un novo tratado de amizade e sumisión, e que evita que os suevos na Hispania sexan un perigo, xa que ainda que invaden a Tarraconense, son os visigodos os que acaban e arranxan o problema, e que rematou en Outubro do 456 na batalla do rio Orbigo, cando os visigodos vencen definitivamente os suevos. Mentres tanto, Genserico xa se atopaba en condicions de atacar e envia 60 barcos a Córcega e Sicilia para unha invasión, pero son destruidos por Ricimero, comandante en xefe das tropas en Italia e aliado do rei visigodo.
Avito atopabase en Roma, onde as suas tropas xa fixeran tropelias na cidade para cobrar, xa que o tesouro imperial estaba baleiro. Pero as tropas de Mayoriano e Ricimero voltaban e atopanse coa saida de Avito de Roma, escapando quizais das revoltas dos cidadans romanos envexados pola actitude da garda persoal do emperador. Neste encontro, ao parecer pídeselle a sua abdicación, pero a sua negativa cústalle a súa vida e mais o seu reino. Pero hai outra versión na historia, xa que din que aceptou a sua abdicación e foi nomeado bispo de Piazenza. Se facemos caso á primeira versión, Avito finou en outubro de 456, mentres a segunda versión pon a sua morte a finais do 457.
| Imperio Romano | ||
|---|---|---|
Segue a: Petronio Máximo |
Avito (456-457) |
Precede a: Maioriano |
| Imperio do Occidente | ||
