Cinto de Van Allen
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
| Termosfera |
| Mesopausa |
| Mesosfera |
| Estratopausa |
| Estratosfera |
| Tropopausa |
| Troposfera |
| Ver tamén: Ionosfera, Exosfera, Cinto de Van Allen, |
| Capa de ozono, Magnetosfera. |
O Cinto de Van Allen é unha rexión onde ocorren varios fenómenos atmosférico debido a concentracións de partículas no campo xeomagnético da Terra, descobertas en 1958 por James Van Allen. As radiacións de Van Allen non ocorren, salvo raras excepcións nos polos, e si na rexión ecuatorial, estas forman dous cintos en forma de aneis, con centro no ecuador. O máis interno esténdese entre as altitudes de mil e cinco mil quilómetros, a súa intensidade máxima ocorre de media aos tres mil quilómetros, consiste en prótons altamente enerxéticos, que se orixinan polo decaemento de neutróns producidos cando raios cósmicos vidos do espazo exterior chocan cos átomos e moléculas da atmosfera terrestre, parte dos neutróns é botada para fóra da atmosfera e desintégranse en protóns e electróns ao atravesar esta rexión do Cinto. Esas partículas móvense en traxectorias espirais ao longo de liñas de forza do campo magnético terrestre.
O segundo Cinto fica situado entre 15.000 e 25.000 km, contén partículas electricamente carregadas de orixe tanto atmosférica canto solar, son principalmente íons helio traidos polo vento solar. As partículas máis enerxéticas deste son elétrons cuxa enerxía atinxe varias centenas de millares de elétrons-volt, os protóns son moito menos enerxéticos do que os do primeiro Cinto, non obstante o seu fluxo é máis intenso.
Non existe entre os dous cintos unha delimitación, eles fúndense en altitudes variables. Durante os períodos de intensa actividade solar, gran parte das partículas electricamente carregadas vidas do Sol conseguen romper a barreira formada polos cintos de radiación de Van Allen, que ao alcanzar a alta atmosfera producen os fenómenos de auroras polares e as tempestades magnéticas.
