Heptarquía anglosaxona
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
A heptarquía anglosaxona é un período histórico de Inglaterra que comprende dende a conquista completa de Inglaterra arredor do ano 500 polos emigrantes anglos, saxóns e xutos, ata a chegada dos invasores viquingos a mediados do século IX.
Aínda que este termo se utilizaba nun principio segundo os datos coñecidos no século XII, que era que existiran sete reinos considerados "ingleses" pero indepententes entre si, que eran Wessex, Sussex, Essex (os saxóns), Mercia, Northumbria e Anglia Oriental (os anglos) e Kent (o xuto), máis adiante, no século XIX, pasou a utilizarse unicamente como denominador dun período histórico, xa que Sussex ou Essex sempre estiveron suxeitos a Wessex, e houbo outros territorios independentes nese período, sendo o máis destacabel Lindsey, que comprendía máis ou menos o que hoxe é a comarca de Lincoln.
Na etapa da heptarquía anglosaxona a hexemonía foi primeiro de Northumbria, o reino máis ó norte, pero pola presión de Anglia Oriental, Mercia e o reino britón cristiano de Strathclyde (na actual Escocia), deixou paso a Mercia, cuxo máis importante rei foi Offa, contemporáneo de Carlomagno e autor do muro que separa Inglaterra de Gales e que leva o seu nome. Por último, tralas invasións viquingas no norte, foi Wessex, formando xa parte de Essex, Sussex e o sur de Mercia, os que fixeron fronte ós invasores con reis como Alfredo o Grande.
O período da heptarquía remataría pola progresiva submisión dos outros reinos, e dos invasores viquingos, ós que se lles permitiu conserva-las súas terras e leis no Danelaw, ó poder de Wessex, o reino máis ó sur, unha hexemonía sureña que inda permanece nos nosos días. Pouco máis duraría Wessex formando Inglaterra, pois a batalla de Hasting marcou a chegada duns novos invasores, os normandos, vikingos asentados un século atrás en Francia, e que darían forma ó reino de Inglaterra que hoxe permanece.
