Xibutí - Djibouti

A área de Xibutí ocúpase por varias etnias e está influida principalmente por dúas culturas: a etíope e a árabe, actualmente os afar ou "danaquiles" nos dous tercios septentrionais do territorio e a parcialidade somalí dos issa no tercio meridional coexisten conflictivamente neste pequeno estado. Estas etnias tiñan contactos comerciais regulares cós árabes dende tempos remotos e adoptaron o Islam coma a súa relixión.

No século XIX, Francia estableceu un protectorado nesta área, chamado a Somalia Francesa, gobernada por Léonce Lagarde. No ano 1967, o nomre foi trocado ao de Territorio Francés dos Afars e Issas. O 27 de xuño de 1977, concedéuselle a independencia como Xibutí.

Unha guerra civil liderada por rebeldes afar nos primeiros anos 1990 foi detida por un acordo de paz en 1994.

[editar] Goberno

O xefe de estado de Xibutí é o presidente, que é elexido por un período de seis anos. O presidente nomea a un primeiro ministro e encabeza o consello de ministros.

O ente lexislativo está formado pola Chambre des Deputes, o cal consiste en 65 membros que son electos cada cinco anos.

[editar] Xeografía

Xibutí atópase no leste de África, bordeando o Golfo de Adén e o Mar Vermello entre Eritrea, Etiopía e Somalia.

O seu territorio é principalmente desértico e o seu clima moi cálido. O centro do país é montañoso e divide a Xibutí na planicie costeria e unha meseta no interior. O punto máis baixo é o Lago Assal (-155 metros), e o máis alto é Moussa Ali (2,028 metros). Os recursos naturales de Xibutí inclúen a enerxía xeotérmica. Non existen superficies de terra cultivable, irrigación ou colleitas permanentes, nin clase algunha de bosque. O 9% do país forma parte de terras de pastoreo permanente.

[editar] Organización político-administrativa

Distritos de Xibutí

Mapa de Xibutí

Xibutí está dividido en seis distritos ou cercles:

1. Arta
2. Ali Sabih
3. Dikhil
4. Cidade de Xibutí
5. Obock
6. Tadjoura

[editar] Economía

A economía de Xibutí basease principalmente nos servizos relacionados coa localización estratéxica do país e a súa condición de zona de libre comercio no nordeste africano. Dous tercios dos seus habitantes viven na capital, co tercio restante composto principalmente por pastores nómadas. As reducidas precipitacións limitan a producción de productos agrícolas, polo que a maioría dos alimentos teñen que importarse. Hai moi poucos recursos naturais, e unha ausencia casi total de industria. Xibutí é polo tanto, altamente dependente en axuda internacional para soster á súa balanza de pagos e financiar proxectos de desenvolvemento.

Xibutí provee servizos coma porto de navegación para tránsito rexional e centro internacional de transbordo e recarga de combustibles. A inestabilidade rexional provocada polos conflictos entre Etiopía e Eritrea alterou, sen embargo, as canles de comercio normales.

O consumo por habitante reduciuse un 35% nos últimos sete anos debido á recesión, á guerra civil, e ao alto crecemento demográfico (aumentado pola chegada dun gran número de inmigrantes e refuxiados). O crecemento da deuda externa a largo plazo aumenta o retraso de Xibutí no ámbito económico, e complica o cumprimento das estipulaciónss impostas polos países que lle brindan axuda externa.

[editar] Demografía

A poboación está dividida en dous grupos principais, os Issa, o pobo somalí, que fan un 60% da poboación total, e os Afar, cerca do 35% do total. O resto está formado por europeos (maioritariamente franceses e italianos), árabes e etíopes. A presenza de dous grupos diferentes de poboación foi a causa da guerra civil nos primeiros anos 90.

Casi toda a poboación de Xibutí é musulmana, só un pequeno porcentaxe é cristián, principalmente os europeos que alí residen.