Nóta (tónlist)

Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu

Í tónlist er grunneiningin kölluð nóta. Annaðhvort er þá verið að tala um ákveðna sveiflutíðni sem hefur fengið nafn, tákn fyrir sveiflutíðni á rituðu formi, lengd tónsins eða samsetning af þessu þrennu.

Þessar tíðnir endurtaka sig í svokölluðum yfirtónum (þ.e.a.s yfirtónröðinni) þar sem sveiflutíðnin margfaldast. Þ.a. ef A er 442 Hz er fyrsti tónn í yfirtónaröðinni a (A áttund ofar) 884 Hz og e` (fimmund ofar) annar tónninn í yfirtónaröðinni 1326 Hz. Með því að tvöfalda tíðni nótu fær maður nótuna áttund ofar. (Arnold Schoenberg; Harmonielehre. 2001)

Í vestrænni tónfræði er sveiflutíði nótna oftast táknað með bókstafarunu frá A til G (eða H, útskýring neðar), sem endurtekur sig bæði upp og niður. Þessar sjö nótur eru nú skilgreindar vísindalega sem ákveðin hlutföll af sveiflutíðni nótunnar A. Algengast er í dag að A sé skilgreint sem 440 Hz (Bandaríkin og Bretland) eða 442 Hz (Evrópa), en oft eru hljóðfæri stillt öðruvísi eftir tímabili og upprunalandi tónverks.

Annað algengt nafnakerfi fyrir nótur er svokallað solfege kerfi. Þar er grunntónn lags kallaður Do, óháð sveiflutíðni hans. Aðrar nótur eru svo lagaðar að gildi grunntónsins, og eru kallaðar Re, Mí, Fa, So, La og Tí. Í Frakklandi eru nótur nefndar eftir solfege kerfinu, þannig að þar er Do það sem á íslensku kallast C algjörlega óháð því hvort það sé grunntónn.

Áðurnefndar nótur (do, re, mi, fa, so, la og ti) (geta t.d. verið allar hvítu nóturnar á píanói) mynda dúr skala. Dúr skali ásamt moll skala og 5 öðrum kirkjutóntegundum eru oft nefndir díatónískir skalar. Díatóníksir skalar hafa 7 nótur og tónbil milli aðliggjandi nótna í honum eru heiltónn í 5 tilvikum og hálftónn í tveimur tilvikum (þá er talið með bilið milli 7. og 8. nóturnnar, sem er einnig grunntónn því skalinn endurtekur sig).

Í vestrænni tónlist eru gjarnan díatónlískir skalar (sérstaklega dúr og moll) hafðir til grundvallar en alls ekki eingöngu, oft skipa lög/tónsmíðar yfir í aðra tóntegund auk þess sem hljómhæfir- og laghæfirmollskalar eru notaðir. Frá og með rómantískatímabilinu á 19. öld) urðu kaflar í krómatískum- og heiltónaskala nokkuð einnig nokkuð algengir. Til að spila allaþessa skala duga ekki hinar 7 nótur sem eru í stökum díatónískum skala og því þarf að bæta við fimm nótum. Það er gert með svokölluðum hálftónum. Hver hálftónn er skilgreind sem fyrra gildi * 12. rót af 2 (1.0594630943593...) og hálftónn fyrir ofan 440Hz A er því 440 × 1.059... ~ 466.16376.

[breyta] Nótur á Íslandi

Á Íslandi eru notuð þýsk nöfn og skilgreiningar á nótum, þar eru heiltónarnir A, H, C, D, E, F og G, og hálftóns hækkun táknuð með viðskeytinu -ís og lækkun með -es. Hægt er að tvílækka og hækka, og er þá viðskeytið -ísís og -eses. A og E fá einungis -s í fyrstu lækkun og einlækkað H er kallað B. Þá er hægt að setja upp lista yfir möguleg nöfn á hverri hálfnótu frá A:

1. hálfnóta: Gísís, A, Heses (eða Bes)
2. hálfnóta: Aís, B, Ceses
3. hálfnóta: Aísís, H, Ces
4. hálfnóta: Hís, C, Deses
5. hálfnóta: Cís, Des
6. hálfnóta: Císís, D, Eses
7. hálfnóta: Dís, Es, Feses
8. hálfnóta: Dísís, E, Fes
9. hálfnóta: Eís, F, Geses
10. hálfnóta: Eísís, Fís, Ges
11. hálfnóta: Físís, G, Ases
12. hálfnóta: Gís, As

Á Íslandi hefur 440 Hz stilling náð undirtökum meðal áhugamanna hugsanlega vegna þess að ódýrir tónstillar (stillar sem ekki er hægt að velja um 440-445 Hz, heldur eru alltaf í 440 Hz) koma frá Bandaríkjunum og því tónlistarbækur sem Íslendingar geta lesið eru oftast á ensku og koma því frá Bandaríkjunum eða Bretlandi, því halda margir sjálflærðir að 440 Hz sé „rétt“ stilling. Atvinnumenn, til að mynda Sinfóníuhljómsveit Íslands, nota þó flestir 442 Hz.