Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Saga Japans
|
- Steinöld 35000–14000 f.Kr.
- Jómontímabilið 14000–300 f.Kr.
- Jajoitímabilið 300 f.Kr.–250 e.Kr.
- Kofuntímabilið 250–538
- Asukatímabilið 538–710
- Naratímabilið 710–794
- Heiantímabilið 794–1185
- Kamakuratímabilið 1185–1333
- Kemmu-endurreisnin 1333–1336
- Múrómatsítímabilið 1336–1573
- Nanboku-chō-tímabilið 1336–1392
- Sengokutímabilið
- Azuchi-Momoyama-tímabilið 1568–1603
- Jedótímabilið 1603–1868
- Meiji-tímabilið 1868–1912
- Taishō-tímabilið 1912–1926
- Japan í Fyrri heimsstyrjöld
- Shōwa-tímabilið 1926–1989
- Japönsk útþenslustefna
- Hernám Japans
- Japan eftir hernámið
- Heiseitímabilið 1989–
|
- Hagsaga Japans
- Saga menntunar í Japan
- Hernaðarsaga Japans
- Saga japanska sjóhersins
|
|
Orðalisti
|
Japanskir samúræjar á tímum Boshin-styrjaldarinnar.
Jedótímabilið (japanska: 江戸時代, Edo-jidai), líka nefnt Tokugawa-tímabilið (Tokugawa-jidai) er tímabil í sögu Japans sem nær frá 1603 til 1868. Upphaf tímabilsins miðast við það þegar Tokugawa Ieyasu varð sjógun eða herstjóri og gerði Jedó (núverandi Tókýó) að stjórnarsetri. Á þessum tíma var sjóguninn æðsti stjórnandi ríkisins og Japanskeisari hafði aðeins trúarlegt hlutverk. Tímabilinu lauk með Meiji-endurreisninni á síðari hluta 19. aldar þegar hefðbundnir titlar lénsveldisins (sjógun, daímýó og samúræ) voru lagðir niður og löggæsluumdæmi tekin upp.
