Skólaspeki
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Skólaspeki (úr latínu scholasticus, sem þýðir „það sem tilheyrir skóla“) var hefð í miðaldaheimspeki sem skaut rótum í háskólum miðalda um 1100–1500. Skólaspekin reyndi upphaflega að sætta heimspeki fornaldar og kristna guðfræði. Hún var öðrum þræði aðferðafræði sem byggði á rökfræðiritum Aristótelesar, sem Boethius hafði þýtt yfir á latínu. Aðferðum skólaspekinnar var oftast beitt til þess að finna svar við spurningum eða komast hjá mótsögnum, bæði í guðfræði og heimspeki.
[breyta] Mikilvægir skólaspekingar
- Snemmskólaspeki (1000–1250):
- Anselm
- Pierre Abélard
- Solomon Ibn Gabirol
- Peter Lombard
- Gilbert de la Porrée
- Skólaspeki hámiðalda (1250–1350):
- Robert Grosseteste
- Roger Bacon
- Albertus Magnus
- Tómas frá Akvínó
- Boetius frá Dakíu
- Duns Scotus
- Radulphus Brito
- Vilhjálmur af Ockham
- Jean Buridan
- Nicolas Oresme
- Marsilius frá Padúa
- Síðskólaspeki (1350–1650):
- Gregoríus frá Rimini
- Francisco de Vitoria
- Francisco Suarez
- Leonardus Lessius