Bart Verbrugh

Van Wikipedia

Bart Verbrugh
Afbeelding gewenst
Albertus Johannes Verbrugh
Geboren	19 juli 1916
Overleden	5 februari 2003
Partij	GPV
Titulatuur	Dr.
Politieke loopbaan
1971-1981	Lid Tweede Kamer, fractievz. (1977-1981)
Parlement & Politiek - biografie (bron)
Portaal Politiek

Albertus Johannes (Bart) Verbrugh (Den Haag, 19 juli 1916 - Dordrecht, 5 februari 2003) was een Nederlandse politicus en scheikundige. Hij was lid van staatscommissie Cals/Donner van 1967 tot 1971 en daarna lid van de Tweede Kamer van 1971 tot 1981 en fractievoorzitter van het Gereformeerd Politiek Verbond (GPV) van 1977 tot 1981.

Hij is gepromoveerd als fysisch chemicus en heeft tot zijn pensioen gedoceerd aan de HTS Dordrecht, waarvoor hij ook een leerboek schreef.

[bewerk] Visie

Verbrugh stond bekend als de GPV-ideoloog. Niet-kerkelijk opgevoed, werd hij in 1936 gereformeerd en ging in 1946 mee met de vrijmaking. Hij had de vrijmaking in 1944 niet kunnen meemaken omdat hij toen in Nederlands-Indië geïnterneerd was. Hij werd actief in de politiek, eerst voor de Antirevolutionaire Partij en later voor het GPV.

Verbrugh wilde een brede 'nationaal-christelijke' partij, en was daarom een tegenstander van de GPV'ers die een strikt kerkelijke partij wilden. Hij was het brein achter het Nationaal Evangelisch Verband (NEV), een buitenparlementaire politieke organisatie die tijdens de verkiezingen het GPV steunde maar bestond uit niet-vrijgemaakte leden. Mede onder druk van verontruste vrijgemaakten zegde het GPV in 1972 echter het samenwerkingsverband met het NEV op. Uit het NEV kwam in 1975 de Reformatorische Politieke Federatie (RPF) voort.

Verbrugh was één van de samenstellers van het program van politieke richtlijnen (1966, herzien in 1978) en schreef naar aanleiding van dit program drie dikke boeken: Universeel en Antirevolutionair (1980-1985).

Verbrugh was internationaal georiënteerd. Hij leerde Esperanto en Deens en wilde met kleine Scandinavische partijen op Europees niveau samenwerken. Deze samenwerking was ingegeven uit verzet tegen de Europese eenwording. Het GPV was lange tijd fel tegen elke vorm van soevereiniteitsoverdracht aan supranationale organisaties als de Verenigde Naties, de NAVO en de Europese Unie.

Verbrugh noemde zijn ideologische stellingname 'christelijk-nationaal'. Door velen werd die echter tot zijn ongenoegen als nationalistisch bestempeld. Zo was Verbrugh voor de bescherming van de Nederlandse taal en cultuur (die volgens hem erg was bepaald door de Reformatie en de Tachtigjarige Oorlog en had hij sympathie voor de Apartheid in Zuid-Afrika. Verbrugh was hij een persoonlijke vriend van Hendrik Verwoerd (de zoon van president Hendrik Verwoerd).

Behalve nationalistisch waren Verbrughs ideeën ook nogal theocratisch. Hij was beïnvloed door de theocratische ideeën van de hervormde theoloog A.A. van Ruler. Verbrugh wilde een christelijke overheid met een christelijke grondwet die wees naar het doel waarnaar het volk op weg was. De belangrijkste taak van de overheid was God de hoogste eer te geven. Aanvankelijk was Verbrugh daarom van mening dat "openlijke ongelovigen" geen politieke rechten mochten bezitten en dat in het parlement alleen partijen vertegenwoordigd mochten zijn die de christelijke grondwet accepteerden. Deze ideëen stonden in het Vrij politiek tractaat van 1949. Verbrugh zou later echter terugkomen op de meest vergaande voorstellen uit dit boek.

De christelijk-nationale ideologie van Verbrugh heeft zijn sporen nagelaten in het denken van de ChristenUnie. De partij streeft naar een christelijke staat en de partij verzette zich in 2005 fel tegen de komst van het Europese Grondwettelijke Verdrag. Verbrughs opvattingen hebben echter ook veel gemeen met de rechts-nationalistische ideeën van Geert Wilders en de Partij voor de Vrijheid, die ook steun krijgt van de conservatief-christelijke website www.openorthodoxie.nl.

Verbrugh werd in 1967 gevraagd voor de staatscommissie Cals/Donner die zich bezon over de herziening van de grondwet. Verbrugh wilde een grondwetswijzing in christelijke zin (verwijzing naar het christelijke doel van Nederland) maar hier kwam niets van terecht.

Van 1971 tot 1981 was hij lid van de Tweede Kamer en in 1977 volgde hij Piet Jongeling als fractievoorzitter op, zij het toen echter van een éénmansfractie. In 1981 maakte hij de plaats vrij voor Gert Schutte. Na zijn afscheid van de Kamer nam Verbrugh tot 1986 nog zitting in de Adviescommissie voor Vreemdelingenzaken. Omdat Verbrugh niet geloofde dat moslims in de Nederlandse samenleving zouden integreren, en omdat zij volgens hem afbreuk deden aan het protestants-christelijke karakter van de Nederlandse natie, vond hij dat de overheid hen moest repatriëren.

In 1992, toen Verbrugh bedankte als lid van de Guillaume Groen van Prinstererstichting, werd hem een afscheidsbundel aangeboden, en werd hij erelid van het GPV. In de negentiger jaren was hij een (gematigd) voorstander voor het samengaan van het GPV met de RPF in de ChristenUnie, en publiceerde hij hierover samen met RPF-ideoloog Roel Kuiper. In 2003 overleed Verbrugh.

[bewerk] Literatuur

Verbrugh, A.J., K. Drost en W. Vreeken, Vrij politiek tractaat. Tekening van enige gevaren waarmee het Westerse libertinisme de christenen bedreigt, ’s-Gravenhage 1949), 148 blz.