Beroep op autoriteit
Van Wikipedia
Het beroep op autoriteit is een wijze van redeneren, ook bekend als argumentum ad verecundiam (Latijn: argument uit respect), waarbij een bewering berust op de autoriteit of de geloofwaardigheid van degene die de bewering doet. Het is dikwijls een drogreden.
[bewerk] Voorbeelden
- Verwijzen naar de filosofische overtuigingen van Aristoteles. "Als Aristoteles het zei, dan is het zo".
- Verwijzen naar religieuze boeken zoals de Bijbel. "De Bijbel zegt X, dus X is juist".
- Beweren dat een daad moreel verkeerd is omdat ze illegaal is. "Het is onwettelijk winkels open te houden op zondag, dus is het verkeerd om dat toch te doen.".
- Geloof hechten aan wat de leraar zegt. "Mijn leraar zegt het, dus het zal wel zo zijn."
- Iets moet wel waar zijn omdat het in het nieuws is.
- Iets moet wel waar zijn omdat het in een boek staat.
- Iets moet wel waar zijn omdat het in een encyclopedie staat.
Een bijzondere vorm van het beroep op autoriteit is het beroep op de meerderheid (ad populum): "De meerderheid van de bevolking zegt X, dus X is waar".
[bewerk] Voorwaarden voor een geldig beroep op autoriteit
- De autoriteit moet competent zijn in het gebied, niet alleen maar een hoge uitstraling, prestige, positie of populariteit hebben.
- De bewering moet binnen de competentie van de autoriteit liggen.
- De autoriteit moet correct geïnterpreteerd worden.
- De autoriteit moet objectief zijn (niet beïnvloed door andere factoren, zoals geld, politieke overwegingen, religieuze overtuigingen). Hierdoor is verwijzen naar je eigen autoriteit meestal niet gerechtigd.
