Christian de Duve

Van Wikipedia

Christian René de Duve (Thames Ditton, Surrey, Groot-Brittannië, 2 oktober 1917) is een Belgisch bioloog. Zijn ouders keerden in 1920 terug naar België.

Hij groeide op in Antwerpen en studeerde er aan het Onze-Lieve-Vrouwecollege. In 1934 begon hij aan een studie medicijnen aan de K.U. Leuven, waar hij onder meer onderzoek deed aan het effect van insuline op de opname van glucose in een groep van professor J. P. Bouckaert. Toen hij in 1941 afstudeerde was hij vastbesloten om het mechanisme van de werking van insuline op te helderen. Hij was er van overtuigd dat de oplossing lag in de biochemie, en besloot ook een graad in de scheikunde te halen. Hij combineerde deze studie met een stage op het Kanker Instituut. In 1945 presenteerde hij een proefschrift onder de titel "Glucose, Insuline et Diabète". Na de oorlog werkte hij anderhalf jaar bij het Medisch Nobel Instituut in Stockholm (Zweden), en vervolgens een half jaar bij de Universiteit van Washington. In 1947 keerde hij terug naar de KU Leuven als universitair docent fysiologische chemie. In 1951 werd hij als professor benoemd. Hij zette een klein onderzoekslaboratorium op, waar de nadruk lag op onderzoek naar de werking van insuline en glucagon.

Bij het onderzoek stuitte hij op een onverklaarde vertraging in de werking van het enzym fosfatase, en richtte zijn onderzoeksinspanning hierop. Zijn veronderstelling was dat het enzym niet vrij in het cytoplasma voorkwam, maar omhuld door een membraan. Verder onderzoek leidde tot de identificatie van een nieuw celorganel dat in 1955 de naam lysosoom kreeg. Later ontdekte hij nog een nieuw celorganel: het peroxisoom. Voor dit onderzoek ontwikkelde hij nieuwe onderzoeksmethoden.

In 1962 werd hij benoemd tot professor aan de Rockefeller Universiteit in New York, wat hij combineerde met het professoraat in Leuven. In New York richtte hij een tweede onderzoeksgroep op, die nauw samenwerkte met de onderzoeksgroep in Leuven. Begin jaren 1970 richtte hij het International Institute of Cellular and Molecular Pathology (ICP) op, gelegen in Brussel.

[bewerk] Prijzen

• Francquiprijs (1960), de belangrijkste wetenschappelijke onderscheiding van België.
• Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde (1974).

[bewerk] Bibliografie

• A Guided Tour of the Living Cell (1984) ISBN 0716750023
• Blueprint For a Cell: The Nature and Origin of Life (1991) ISBN 0892784105
• Vital Dust: Life As a Cosmic Imperative (1996) ISBN 0465090451
• Life Evolving: Molecules, Mind, and Meaning (2002) ISBN 0195156056

[bewerk] Externe links

• Korte autobiografie (Nobelprize.org)
• Biografie (answers.com)
• Institute of Cellular Pathology

Winnaars van de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde (1951-1975)

1951: Theiler | 1952: Waksman | 1953: Krebs, Lipmann | 1954: Enders, Weller, Robbins | 1955: Theorell | 1956: Cournand, Forssmann, Richards | 1957: Bovet | 1958: Beadle, Tatum, Lederberg | 1959: Ochoa, Kornberg | 1960: Burnet, Medawar | 1961: Békésy | 1962: Crick, Watson, Wilkins | 1963: Eccles, Hodgkin, Huxley | 1964: Bloch, Lynen | 1965: Jacob, Lwoff, Monod | 1966: Rous, Huggins | 1967: Granit, Hartline, Wald | 1968: Holley, Khorana, Nirenberg | 1969: Delbrück, Hershey, Luria | 1970: Katz, Euler, Axelrod | 1971: Sutherland | 1972: Edelman, Porter | 1973: Frisch, Lorenz, Tinbergen | 1974: Claude, de Duve, Palade | 1975: Baltimore, Dulbecco, Temin