Corneille Heymans

Van Wikipedia

Corneille Jean François Heymans (Gent, 28 maart, 1892 – Knokke, 18 juli, 1968) , ook bekend als Corneel Heymans, was een Vlaams / Belgisch wetenschapper.

Hij studeerde aan het Sint-Barbaracollege te Gent. Later werd hij net als zijn vader Jean-François Heymans professor aan de Universiteit Gent.

Hij was actief in het Katholiek Vlaams Oud-Hoogstudentenverbond en hielp na WO II de opvolger oprichten, het Algemeen Vlaams Oud-Hoogstudentenverbond (AVOHV, sinds 1960 omgedoopt in VVA (Verbond der Vlaamse Academici)).

In 1938 kreeg hij de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde voor zijn ontdekkingen in verband met de carotidelichaampjes, chemoreceptoren in de halsslagader, die hart en hersenen van feedback voorzien onder andere over het zuurstofgehalte van het bloed dat naar de hersenen gaat.

In 1940 wordt hij tijdens de bezetting ondervoorzitter van de Vlaamse Cultuurraad, maar neemt al in januari 1941 ontslag.

In 1941 werd hij voorzitter van de beheerraad van KVHV-Gent als opvolger van De Bruyne, en bleef dat tot aan zijn emeritaat als hoogleraar.

In 2005 was hij ook één van de kansmakers op de titel De Grootste Belg, maar haalde de uiteindelijke nominatielijst niet en strandde op nr. 75 van diegenen die net buiten de nominatielijst vielen.

Literatuur: A. De Schaepdrijver, 'Corneel Heymans (1892-1968)', in: Van Mercator tot Frimout. Vier eeuwen Vlaams vernuft (Antwerpen 1994) 159-168.

Winnaars van de Nobelprijs voor de Fysiologie of Geneeskunde (1926-1950)

1926: Fibiger | 1927: Wagner-Jauregg | 1928: Nicolle | 1929: Eijkman, Hopkins | 1930: Landsteiner | 1931: Warburg | 1932: Sherrington, Adrian | 1933: Morgan | 1934: Whipple, Minot, Murphy | 1935: Spemann | 1936: Dale, Loewi | 1937: Szent-Györgyi | 1938: Heymans | 1939: Domagk | 1943: Dam, Doisy | 1944: Erlanger, Gasser | 1945: Fleming, Chain, Florey | 1946: Muller | 1947: C.Cori, G.Cori, Houssay | 1948: Müller | 1949: Hess, Moniz | 1950: Kendall, Reichstein, Hench