De volharding der herinnering
Van Wikipedia
De volharding der herinnering (Spaans: La persistencia de la memoría, Engels: The persistence of memory) is een schilderij van de Spaanse kunstschilder Salvador Dalí.
Het is in 1931 geschilderd en het jaar daarop voor het eerst tentoongesteld. Het is een bekend voorbeeld van het surrealisme en stelt een somber en oneindig droomlandschap voor, waarin harde objecten (de horloges) op onverklaarbare wijze slap worden. De grootte is 24 bij 33 cm. Het schilderij hangt in het Museum of Modern Art in New York.
[bewerk] Omschrijving van het schilderij
Op het schilderij is een grote bruine leegte te zien. In de rechterbovenhoek bevinden zich gouden bergen die aan hun linkerkant uitlopen in zee. Linksonder is een soort houten blok te zien met daarop een slappe klok die over de rand hangt en een rode klok waarop mieren zitten. Meer naar achteren bevindt zich een kleine dode boom met een tak waarover nog een derde slappe klok hangt.
Het schilderij is heel realistisch, bijna fotografisch geschilderd. Het doet denken aan het realisme van Hans Holbein de Jongere. Een verschil is dat Holbein echte, bestaande dingen of personen schilderde, terwijl dit een onbestaand droomlandschap is met daarop dingen die niet kunnen (slappe klokken).
Dalí begon met het schilderen van een landschap van de zeekust van Catalonië bij Cap de Creus (een van zijn favoriete onderwerpen). Dalí werd ertoe aangezet zijn beroemde smeltende klokbeelden erin op te nemen naar aanleiding van een visioen over Camembertkaas. De klokken hebben daarom ook de samenstelling van zachte kaas. Dalí noemde dit: ‘de camembert van de tijd’.
In dit schilderij moet tijd alle betekenis verliezen. Duurzaamheid gaat hiermee hand in hand. Het schilderij heeft drie zachte klokken (waarvan één met een vlieg erop) plus nog een vierde gouden klok die door grote mieren verslonden wordt. Dit wordt gezien als verklaring dat tijd minder solide is dan mensen over het algemeen denken. Een andere verklaring is dat deze mieren voor verval staan, vooral omdat ze een gouden horloge verslinden en hierdoor gigantisch groot worden. In het midden is een monsterachtig wezen te zien waarover één van de zachte klokken gedrapeerd ligt. Het is een vervorming van Dalí's eigen gezicht, en profil gezien. Het lijkt lange wimpers te hebben en een tong die uit zijn neus kronkelt als een dikke slang.
23 jaar na dit schilderij schilderde Dalí Het uiteenvallen van de volharding der herinnering.
