Dion Graus
Van Wikipedia
| Dion Graus | |
|---|---|
| Afbeelding gewenst | |
|
|
|
| Geboren | 19 maart 1967 |
| Functie | Lid Tweede Kamer |
| Partij | PVV |
| Politieke loopbaan | |
| 2006-heden | Lid Tweede Kamer |
| Parlement & Politiek - biografie (bron) | |
| Portaal Politiek | |
Dion Jean Gilbert Graus (Heerlen, 19 maart 1967) is een Nederlands politicus en voormalig programmamaker. Namens de Partij voor de Vrijheid is hij sinds 30 november 2006 lid van de Tweede Kamer der Staten-Generaal. Voor de regionale televisieomroep TV Limburg maakte hij het dierenprogramma Beesten met Dion en de docusoap Wild, Wilder, Wilders over politicus Geert Wilders.
Inhoud |
[bewerk] Biografie
Dion Graus is geboren en getogen in de Limburgse plaats Heerlen. Hij werkte als autoverkoper, was dierenartsbezoeker en verkoopmanager bij vier verschillende bedrijven in de diervoeder- en diergeneesmiddelensector. Vanaf 2004 maakt hij als freelancer het dierenprogramma Beesten met Dion voor het commerciële station TV Limburg. In het kader hiervan stortte hij zich als zelfbenoemd 'dierenambassadeur' op het welzijn van dieren. Hij bedacht een alarmnummer voor dieren in nood (113), dat echter nooit van de grond is gekomen.
Graus kwam in contact met de politicus Geert Wilders toen hij in het kader van Beesten met Dion een uitzending maakte over 'het beest in Wilders'. Het onafhankelijke Kamerlid stond begin 2006 centraal in de door Graus gemaakte realitysoap Wild, Wilder, Wilders. In een reeks van korte afleveringen wordt daarin een beeld geschetst van 'de mens achter' de streng beveiligde politicus. Ook Graus claimt bedreigd te zijn, op het moment dat hij aan de documentaire werkte. Hij doet daarvan aangifte bij de politie.
In augustus 2006 verliet Graus met ruzie TV Limburg. Hij zou een declaratie van 90.000 euro hebben ingediend die de omroep weigerde te betalen. Volgens de programmamaker kwam TV Limburg uiteindelijk over de brug, maar de directie van de omroep ontkent dit ten stelligste. Voor de Tweede Kamerverkiezingen 2006 belandde Graus op een zesde plaats van de kandidatenlijst van de Partij voor de Vrijheid. Hij werd gekozen en op 30 november 2006 beëdigd. Kort hierna deed hij al van zich spreken toen twee van zijn moties op het gebied van dierenwelzijn werden aangenomen. Graus pleitte ervoor om van dierenwelzijn een hoofdvak te maken in het agrarisch onderwijs en vroeg om een onderzoek naar de mogelijkheid om een nationaal alarmnummer voor dieren in te voeren.
[bewerk] In opspraak
[bewerk] Artikel NRC Handelsblad
Begin december 2006 raakt Graus in opspraak in een artikel van NRC Handelsblad (zaterdags bijvoegsel, 9 december 2006. pagina 37-38). Uit het artikel blijkt dat de achtergrond van Dion Graus nog steeds ondoorzichtig blijft. Hij wil niet noemen bij welk "groot farmaceutisch bedrijf" hij heeft gewerkt als directeur. Na onderzoek van het NRC blijkt dat Graus verkoopmanager is geweest bij een bedrijf in diergeneesmiddelen waar 4 personen in dienst waren. Ook komt aan het licht dat 2 vrouwen, onafhankelijk van elkaar, aangifte hebben gedaan tegen Graus vanwege bedreiging, mishandeling en stalking. Justitie heeft deze aangiften bevestigd tegenover het NRC.
Ook komt de ruzie met TV Limburg aan de orde in het artikel en reageert TV Limburg, alsmede zijn vroegere werkgevers (diverse bedrijven). De reacties zijn zonder uitzondering negatief. Ook het door hem bedachte - maar nooit van de grond gekomen - dierenalarmnummer 113 wordt besproken in het artikel. Graus zou het door heel Europa gaan promoten. Inmiddels heeft de sponsor de destijds beschikbaar gestelde dierenambulance voor het te promoten alarmnummer 113 teruggehaald. Bij de bouw van een luxe villa zou Graus een spoor van onbetaalde rekeningen achter zich hebben gelaten. In het artikel wordt Graus geciteerd, die beweert dat in Heerlen allochtone jongeren de buurten onveilig maken en een politieauto in brand hebben gestoken. Politie Limburg-Zuid reageert in het artikel en ontkent de beweringen van Graus stellig. Er is wel sprake geweest van brandstichting, maar dat was door een jongen van Nederlandse origine. De uitspraken zijn onder de aandacht van het LBR en justitie geweest. Het college van B&W van Heerlen (de woonplaats van Graus) noemt de uitspraken van Graus "kwalijke stemmingmakerij".
De beide Limburgse kranten, Dagblad De Limburger en het Limburgs Dagblad, berichten op vrijdag 8 en zaterdag 9 december 2006 artikelen van min of meer dezelfde strekking. Ook hier zijn de reacties van onder meer oud-werkgevers zonder uitzondering negatief.
[bewerk] Beschuldigingen in twee dagbladen
De beide Limburgse kranten, Dagblad De Limburger en het Limburgs Dagblad, berichten op donderdag 21 december 2006 dat Graus samen met zijn broer; Pascal Graus, in oktober 2002 zijn toenmalige, 8 maanden zwangere vrouw zou hebben mishandeld. Zij moest in het ziekenhuis worden opgenomen. Ook zou Graus volgens het artikel zijn toenmalige schoonvader met de dood hebben bedreigd. Verder zou hij een vrouw met wie hij een buitenechtelijke relatie had, hebben bedreigd en gestalkt. Alle betrokkenen deden aangifte tegen Graus. In totaal zijn er zes aangiftes tegen hem gedaan. Geen van de aangiftes heeft geleid tot een veroordeling. Graus zelf weigert in het artikel te reageren op de aantijgingen.
Na spoedoverleg, diezelfde dag, binnen de PVV-fractie over de berichtgeving rondom Graus concludeert Geert Wilders dat hij het vertrouwen in Graus blijft behouden. Volgens Wilders zijn de beschuldigingen tegen het Kamerlid niet bewezen, maar zegt wel dat hij justitie en politie heeft gevraagd hem duidelijkheid te verschaffen over het verleden van Graus. Graus zelf zegt alle beschuldigingen te gaan weerleggen; een karwei waar Wilders hem enkele weken de tijd voor geeft.
Dagblad De Limburger en het Limburgs Dagblad melden op vrijdag 29 december dat het college van procureurs-generaal, het hoogste orgaan van het Openbaar Ministerie, zich buigt over de zaak-Graus. Het college gaat bekijken hoe te reageren op de commotie die is ontstaan rondom de publicaties over het verleden van Graus. Justitie neemt de aangiften tegen Graus en de onderliggende documenten onder de loep om te achterhalen wat er in 2003 met de aangiften is gebeurd en waarom er nooit tot vervolging is overgegaan.
Op 5 januari 2007 meldt het Openbaar Ministerie in Maastricht dat er onvoldoende aanknopingspunten waren voor een vervolging van Graus. Alle aangiften tegen hem zijn destijds geseponeerd.
Op 27 januari 2007 melden de Volkskrant en de Limburgse kranten Dagblad De Limburger en het Limburgs Dagblad dat Graus een aantal beschuldigingen van de hand heeft kunnen wijzen en dat Geert Wilders verklaart op basis van het inmiddels aangelegde dossier het vertrouwen in Graus te behouden. Op maandag 29 januari schrijven genoemde Limburgse kranten echter dat Graus selectief is omgegaan met de benadering van oud-relaties, ex-collega's en schuldeisers. Tegenover de media bezweren enkele oud-werkgevers dat zij niets terugnemen van hun beschuldigingen over door Graus verzonnen klantenbezoeken. Ook hebben enkele schuldeisers volgens de kranten nooit van Graus een verzoek ontvangen voor een 'gunstige verklaring'.
[bewerk] Externe link
| Bronnen en referenties: |
|
| {{{afb_links}}} | Tweede Kamerleden voor de PVV (lijst) | {{{afb_rechts}}} | {{{afb_groot}}} |
|---|---|---|---|
|
Fleur Agema - Martin Bosma - Hero Brinkman - Teun van Dijck - Sietse Fritsma - Dion Graus - Barry Madlener - Raymond de Roon - Geert Wilders |
