Henri Pirenne
Van Wikipedia
Henri Pirenne (Verviers, 23 december 1862 - Ukkel, 25 oktober 1935) was een Belgisch historicus. Na zijn studie in Luik werd hij aangesteld als professor middeleeuwse geschiedenis aan de Universiteit Gent. Zijn inspirerend onderwijs maakte hem tot de vader van de zogeheten Gentse historische school. Hij geldt als een van de grootste Belgische geschiedkundigen.
Hij werd vooral bekend met zijn monumentale werk Histoire de la Belgique (zeven delen, gepubliceerd vanaf 1899 tot 1932). Daarin probeerde hij aan te tonen dat België reeds een aanvang zou hebben genomen vanaf de tijd vlak na keizer Karel de Grote toen diens rijk na zijn overlijden bij het Verdrag van Verdun in 843 over zijn drie zoons werd verdeeld en onder andere het Middenrijk ontstond waartoe ook het latere België behoorde. Jammer genoeg concentreerde dit werk zich enigszins vooringenomen op het verleden van het graafschap Vlaanderen en het prinsbisdom Luik, en werd amper aandacht gespendeerd aan andere belangwekkende territoria, zoals het hertogdom Brabant, de graafschappen Henegouwen, Namen en Loon. Hierdoor geldt de Histoire de la Belgique al enkele decennia niet echt meer als referentiewerk.
Verder werd Pirenne befaamd met zijn Pirenne-these welke hij uiteenzette in zijn postuum in 1937 verschenen boek Mahomet et Charlemagne (Mohammed en Karel de Grote). Daarin betoogde hij dat de komst van de islam de culturele eenheid van de gebieden rondom de Middellandse Zee zou hebben vernietigd en daardoor een verplaatsing van het culturele zwaartepunt naar de meer noordelijk gelegen landen van Europa zou hebben plaatsgehad - zoals die van keizer Karel de Grote - die daardoor de definitieve erflaters van de Antieke beschaving zouden zijn geworden.
Zijn stelling heeft tot grote internationale debatten geleid, maar vindt tegenwoordig vrijwel geen aanhang meer.
Een belangrijk leerling van hem was Hans Van Werveke.
[bewerk] Werken
- Histoire de Belgique (7 dln., 1900-1932)
- Les villes au moyen âge
- Mahomet et Charlemagne
