Hr. Ms. Sittard

Van Wikipedia

Hr. Ms. Sittard

Kiellegging	24 maart 1955
Tewaterlating:	26 april 1956
In dienst gesteld	19 december 1956
Uit dienst gesteld	23 november 1997
Waterverplaatsing	428 ton
Afmetingen	46,62 x 8,78 m, 2,55 m diepgang
Machinevermogen	2 x MAN V6V22/30 Vermogen 2 x 1250pk
Snelheid	14 knopen
Bemanning	43 koppen (in dienst marine 38)
Bewapening	2 kanon 40 mm Later 1 mitrailleur 20 mm

Zie ook het artikel over de mijnenvegers van de Dokkum-klasse.

Hr.Ms. Sittard (behorend tot de Dokkum-klasse) fungeerde oorspronkelijk als mijnenveger voor de Koninklijke Marine. Als zodanig is het buiten dienst gesteld. Nu is het een opleidingschip voor het Zeekadetkorps te Harlingen. De kiellegging van het schip was op 24 maart 1955, de tewaterlating op 26 april 1956 en de indienststelling 19 december 1956.

Van de Dokkumklasse zijn 3 schepen in dienst bij het Zeekadetkorps: de ex-M830 Sittard, de ex-M823 Naarden en de ex-M806 Roermond. De Sittard en de Naarden zijn allebei volledig operabel, de Roermond niet. Op de machine kamer na is deze volledig operabel. Op dit moment is men druk bezig om dit ook weer op gang te krijgen.

[bewerk] De bouw

De Dokkum-klasse schepen zijn in de jaren '50 gebouwd met steun van de Amerikaanse overheid. De bouw was een onderdeel van het op 2 augustus 1949 ingediende herziene plan Van Holthe. Dit plan voorzag in de aanschaf van in totaal 68 mijnenvegers. Het plan werd gerealiseerd van 1954 tot 1962.

[bewerk] Het ontwerp

Het ontwerp van de Dokkumklasse, die ook wel de WU-klasse wordt genoemd, was gebaseerd op standaard stafeisen opgesteld in West-Europese Unie verband. Door deze stafeisen zijn er in veel landen schepen gebouwd van de WU-klasse, waaronder toenmalig West-Duitsland, Engeland en Frankrijk. Deze schepen vertonen dan ook zeker gelijkenis met de Dokkum en Wildervankklasse.

[bewerk] De bouwmaterialen

De schepen zijn gebouwd van hout, over aluminium spanten. Dit is gedaan om het schip a-magnetisch te maken. Ook zijn in het schip zo veel mogelijk a-magnetische materialen verwerkt.

Op het aluminium skelet, wat hoofdzakelijk is geklonken, is een dubbele huid aangebracht met een tussenlaag van in Aspro gedrenkt linnen. De buitenhuid is teak, de binnenhuid van mahonie en de dekken zijn van Redwood of teak en het achterdek van Peroba de Campos. De dekhuizen zijn van aluminium met oorspronkelijk een open brug, welke in de zeventiger jaren is vervangen door een dichte brug.

Uit deze klasse werden vier schepen verbouwd tot mijnenjager en vier anderen tot duikvaartuig. Voor de namen van deze schepen is gekozen voor de namen van middelgrote- en kleinere Nederlandse gemeenten.

[bewerk] Bekostiging

De schepen van de Dokkumklasse zijn vrijwel identiek aan die van de Wildervankklasse. Het grootste verschil tussen deze laatste en de Dokkumklasse is de bekostiging. De Dokkumklasse is bekostigd door de Amerikaanse overheid terwijl de Wildervankklasse voor rekening van de Nederlandse regering is gebouwd. Deze regeling is gedaaan voor gemeenschappelijke defensie als onderdeel van het MDAP. Ook is er een verschil in de machinekamer; de Dokkumklasse beschikt over MAN motoren, de Wildervank klasse beschikte over Werkspoor motoren. Deze klasse is eerder uit de vaart genomen vanwege een grotere kans op carter-explosies (zonder aanwijsbare oorzaak)

[bewerk] Onderhoudsbeurt

In 2003 heeft de Sittard bijna een half jaar bij het marinebedrijf (de voormalige Rijkswerf) in Den Helder gelegen voor een onderhoudsbeurt. Dit was onder meer voor een nieuwe spiegel: de oude was rot. Ook waren er een paar zwakke plekken in de zijkant van het schip ter hoogte van het "CAF" (cafetaria; manschappenverblijf).

[bewerk] Het vegen

Verankerde mijnen worden geveegd met het dóórsnijden van de verankeringskabel. Dat bereikt men door achter de mijnenveger speciaal gevlochten staaldraad te slepen. Deze draden zijn voorzien van snij- en ontploffingsklauwen. Wanneer een verankeringskabel langs het staaldraad schuift en in de klauw wordt gevangen, wordt de kabel doorgesneden of door middel van een explosieve lading doorgekapt. De mijnbol drijft naar de oppervlakte en wordt door de boordwapens lek geschoten en onschadelijk gemaakt.

Voor het vegen van invloedsmijnen moet de mijnenveger ver vóór het schip of ver achter het schip een scheepspassage imiteren. Omdat invloedsmijnen kunnen reageren op verstoringen in het aardmagnetisch veld (magnetische mijnen) zijn de mijnenvegers zoveel mogelijk van de eerder genoemde a-magnetische materialen gebouwd.

De magnetische verstoringen aan boord door motoren en ankerspil moeten met een hoge graad van nauwkeurigheid worden gecompenseerd. Magnetisch vegend sleept de mijnenveger een lange drijvende stroomgeleider achter zich aan. Met behulp van sterke generatoren (waaronder een 625 pk sterke veegdiesel) wordt een wisselstroom door deze geleider gevoerd met als resultaat een sterk wisselende magnetische verstoring achter de mijnenveger.

Naast dit veegtuig werd er in nagenoeg alle mijnenveegoperaties ook een akoestisch tuig gebruikt. Dit veegtuig bestaat uit een z.g. hamer die onder water geluidsgolven van een gewenste frequentie uitzendt. De geluidsintensiteit moet vele malen hoger zijn dan die van het scheepsgeluid.