Joy Fleming

Van Wikipedia

Joy Fleming (° 15 november 1944 in Rockenhausen) is een Duitse jazz-, blues- en schlagerzangeres. Haar echte naam is Erna Raad.

Kort na haar geboorte moest haar familie omwille van de oorlog naar Mannheim verhuizen. In 1958 won ze met Ciao, ciao bambina een plaatselijke schlagerwedstrijd. Na een opleiding verkoopster zong ze op 16-jarige leeftijd jazz en blues in Mannheimer bars en muzieklokalen.

In 1963 stichtte ze de groep Joy & the Hit kids die later in Joy Unlimited omgedoopt werd. Door televisieoptredens werd ze ook bij het grote publiek bekend. Vanaf '71 zong ze solo.

In 1973 trad ze aan op het Wereldsongfestival in Tokyo met het lied Ihr Durft Die Augen Nicht Verschliessen, ze werd 8ste en kreeg een Outstanding Performance Award en een Outstanding Song Award.

In 1975 vertegenwoordigde ze West-Duitsland op het Eurovisiesongfestival in Stockholm met het lied Ein Lied kann eine Brücke sein. Het lied werd voorlaatste maar werd desalniettemin in de harten van de Duitsers gesloten, het is intussen een evergreen geworden en tot één van de beste schlagers uitgeroepen.

Een jaar later trouwde ze met Bernd Liebenow, die ook haar manager werd. Ze tourde door Argentinië, de DDR (één van de weinige West-Duitse zangers die daar optrad), Scandinavië, China, Frankrijk, de Sovjet-Unie.

Aan de zijde van Marc Berry werd ze 4de in de Duitse preselectie van '86.

In 1990 richte ze haar eigen platenmaatschappij op. Ze heeft 4 kinderen, 2 uit haar eerste huwelijk met Strube (Sven & Heidrun) en 2 uit haar huwelijk met Liebenow (Bernd & Rainer). Tegenwoordig woont ze samen met de Franse componist en muzikant Bruno Masselow.

In 2001 werd ze 2de in de Duitse preselectie, Countdown Grand Prix, met het lied Power of trust. Een jaar later herhaalde ze die plaats met Joy to the world.

In 2005 werd ze geïnterviewd voor het TV-programma Tour d'Eurovision en een jaar later mocht ze commentaar geven tijdens de Duitse finale.