Koninkrijk Italië (1805-1814)
Van Wikipedia
| Vlag | Wapen |
|---|---|
 |
 |
| Kaart | |
|
|
|
| Hoofdstad | Milaan |
| Regeringsvorm | Monarchie |
| Staatshoofd | koning |
| Dynastie | Bonaparte |
| Bestaan | 1805-1814 |
| Ontstaan uit | Italiaanse Republiek, Ligurische Republiek, Venetië |
| Opgegaan in | Lombardije-Venetië |
| Oppervlakte | |
| Inwoners | |
| Taal | Italiaans |
| Religie | rooms-katholiek |
| Munteenheid | |
| Leus | {{{leus}}} |
Het Koninkrijk Italië was een Noord-Italiaanse vazalstaat van Frankrijk die bestond van 31 maart 1805 tot 1814. Het territorium van dit koninkrijk besloeg de voormalige Italiaanse Republiek (vroeger Cisalpijnse Republiek), de Ligurische Republiek en Venetië (inclusief Dalmatië, Istrië en de Ionische Eilanden). De hoofdstad was Milaan.
De koning van deze staat was Napoleon Bonaparte. Aanvankelijk had hij zijn broer Jozef als koning willen installeren maar deze weigerde. Napoleon kroonde vervolgens zichzelf op 26 mei 1805 in de kathedraal van Milaan tot koning. Aangezien hij echter normaliter ofwel in Frankrijk verbleef ofwel op veldtocht was benoemde hij op 7 juni zijn stiefzoon Eugène de Beauharnais tot onderkoning.
In 1813 kwam Napoleons macht steeds meer onder druk te staan en na de Slag bij Leipzig werden Eugènes troepen door de Oostenrijkers verslagen. Toen hij op 16 april 1814 vernam dat Napoleon tien dagen eerder troonsafstand had gedaan sloot hij een wapenstilstand en gaf zich over. De Oostenrijkers marcheerden zonder tegenstand Milaan binnen.
Italië werd bij het Congres van Wenen opnieuw ingedeeld. Het Koninkrijk Italië ging grotendeels op in het Oostenrijkse koninkrijk Lombardije-Venetië.
