Messier 100
Van Wikipedia
| Messier 100 | |
 |
|
|
|
|
| Type | Melkwegstelsel (Sc) |
| Messieraanduiding | M100 |
| NGC | NGC 4321 |
| Rechte klimming: declinatie (Epoche 2000) |
12u22,8m +15° 49' |
| Magnitude | 9,3 |
| Afstand (lj) | 60 miljoen lj |
| Afmeting | 7 x 6 boogminuten |
M100 (ook Messier 100 of NGC 4321) is een spiraalvormig melkwegstelsel in het sterrenbeel Hoofdhaar (Coma Berenices). Vanaf onze aarde zien we het exact van bovenaf. Het is ontdekt in 1781 door Pierre Méchain, waarna zijn vriend Charles Messier het enkele weken later klasseerde in zijn catalogus van Messierobjecten.
Inhoud |
[bewerk] Karakteristieken
Dankzij de ontdekking van 20 cepheïden in 1993 door de Hubble ruimtetelescoop heeft men de afstand tot het melkwegstelsel kunnen schatten op 56 miljoen lichtjaar. Het was trouwens M100 welke heeft gediend als test voor de ruimtetelescoop, waardoor men enkele fouten heeft kunnen ontdekken in de optiek ervan. Het stelsel bevindt zich in de Virgocluster waarvan het een van de belangrijkste leden is. De helderste spiraalarmen ervan bestaan uit blauwe sterren ontstaan door de interactie van het stelsel met naburige melkwegen. De diamter van het sterrenstelsel is groter dan die van onze Melkweg en bedraagt ongeveer 120 000 lichtjaar.
Gedurende de 20e eeuw zijn niet minder dan vier supernova's binnen het melkwegstelsel geïnventariseerd: 1901B, 1914A, 1959E en 1979C. Van deze laatste is de magnitude tot 11,6 geklommen in april 1979, wat zeldzaam is voor zulk een verafgelegen melkwegstelsel.
[bewerk] Waarneming
M100 heeft een redelijk zwakke magnitude van 9,4 en kan dus niet worden waargenomen door een verrekijker. Met een kleine telescoop is het daarentegen mogelijk om de kern te zien als een vage vlek. Een telescoop van minstens 200 mm is nodig om het gebied rond de kern te zien als een zwakke halo. Met 400 mm kunnen de spiraalarmen worden gezien. Met een 200 mm-telescoop is het echter wel mogelijk de armen te fotograferen met lange sluitertijden.
