Muskusschildpad
Van Wikipedia
| Muskusschildpad | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Een jong exemplaar. |
|||||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||||||
| Sternotherus odoratus Latreille, 1802 |
De muskusschildpad (Sternotherus odoratus) is een schildpad uit de familie modderschildpadden (Kinosternidae).
Inhoud |
[bewerk] Algemeen
Deze soort wordt niet erg groot en bereikt een carapaxlengte (gemeten over het schild) van maximaal 14 centimeter, maar de meeste exemplaren blijven kleiner. De schildpad komt voor vanaf de zuidgrens van Canada tot het zuidoosten van de Verenigde Staten. Het habitat bestaat uit langzaamstromende of stilstaande wateren, bij voorkeur met een zachte bodem. Het is geen beste zwemmer maar het dier verlaat, in tegenstelling tot de modderschildpadden (Kinosternidae) het water zeer zelden. Ook wordt er nooit gezond. De dieren zijn voornamelijk in de schemering actief. Het zijn echte bodemscharrelaars, voedsel wordt op de geur gezocht. Er zijn waarnemingen van deze dieren op dieptes tot 6 meter.
[bewerk] Levenswijze
Het voedsel bestaat uit insecten, wormen en andere kleine waterdieren maar ook wel planten en aas zij het zeer af en toe en geen echt onderdeel van het menu. Zowel de Nederlandse naam als de wetenschappelijke (odoratus betekent geur) verwijzen naar de stinkende stof die ze uitscheiden als ze worden aangevallen of opgepakt. De muskusschildpad beschikt over geurklieren, deze bevinden zich op de brug tussen carapax en plastron. Deze klieren bevatten een sekretie die sterk doet denken aan muskus. Hieraan ontlenen deze schildpadden hun naam, de geur heeft dus niets met ontlasting te maken.
[bewerk] Beschrijving
De kleur van het rugschildschild varieert van geelbruin tot diepdonkerbruin en heeft erg grote hoornplaten in het middendeel en juist zeer kleine plaatjes aan de dunne rand. Op de kop lopen aan iedere flankzijde twee strepen; een van de neus naar de bovenkant van de nek, en een van de neus naar de onderzijde van de nek. Zowel van de bovenkant, onderkant als zijkanten is dus een witte driehoek te zien, en hieraan zijn ze eenvoudig te herkennen. De mannetjes onderscheiden zich van de vrouwtjes door een grotere en dikkere staart en een veel kleiner plastron dat meer uit bindweefsel dan uit hoornplaten bestaat. De huidskleur varieert van lichtgrijs tot bijna zwart. Zeer jonge dieren vertonen 3 lengtekielen over het zeer donkere carapax. Deze verdwijnen naarmate de dieren ouder worden. Opvallend is dat de dieren van begin af aan al de kenmerkende koptekening hebben.
