Radarstrijd
Van Wikipedia
De Radarstrijd was een wedloop in de Tweede Wereldoorlog tussen de geallieerden en de Duitsers aangaande deze toenmalige nieuwe uitvinding. Beiden zijden beschikten over een soortgelijke radar, maar de geallieerden waren een grote stap voor op dit electronisch-technologisch gebied, tegenover de As-mogendheden.
In januari 1941 werd er een nieuw soort radar, dat kleiner en gemakkelijker te bedienen was, gemonteerd in vliegtuigen van Coastal Command en op enkele Britse escorteschepen. Die vliegtuigen konden toen ook 's nachts, het moment dat de meeste aanvallen plaatsvonden, hun aandeel leveren in de jacht op vooral Duitse maar ook Italiaanse onderzeeërs. De escorteschepen hadden het voordeel dat ze een U-boot konden lokaliseren als die aan de oppervlakte voer en veilig was voor hun sonar. Ze konden de vijand rammen of dwingen te duiken, waarna ze hem met hun sonar konden opsporen en met dieptebommen vernietigen.
Terwijl de Britten] op die manier hun technische kennis konden uitbuiten, bleef Duitsland ver bij hen achter. Duitsland bezat sinds 1935 radartoestellen die met een golflengte van 50 cm werkten, maar de Duitse technici hadden geen vertrouwen in een verdere ontwikkeling van die apparatuur, en lieten na de mogelijkheid van een kortegolf-radar te onderzoeken. De gevolgen van die fout werden in 1940 en 1941 door Hitler nog erger gemaakt, toen hij alle radarexperimenten liet stopzetten. Tegen de tijd dat duidelijk werd wat de Britten bereikt hadden, stond het te betwijfelen of de Duitsers nog in staat zouden zijn hen in te halen. Begin 1941 waren de Britten in staat goed gebruik te maken van hun nieuwe radar-apparatuur, toen ze patrouillevluchten gingen organiseren vanaf vliegbases op IJsland die het jaar daarvoor bezet waren door de geallieerden.
Toen de Home Fleet, waaronder de HMS Hood en HMS Prince of Wales de Bismarck aanviel op 24 mei 1941, waardoor de HMS Hood vernietigd werd en daarna, in de fatale zeeslag voor het Duitse slagschip van 27 mei 1941, dachten de Britten dat de Duitsers met hun radar - door hen genoemd: een "matras"-radar in de mast - die maar een beperkt waaier-bereik had (de Duitse radar draaide niet rond) - zeer nauwkeurig inschoot op de Britse oorlogsschepen, met behulp van een vernieuwd Duits radar-geleidingssysteem. De Britten wisten toen op dat moment niet, dat zij vóór stonden op de Duitsers, op dit technologisch gebied.
[bewerk] Referenties
| Bronnen en referenties: |
|
