Slag bij Gazala
Van Wikipedia
|
|
|||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Conflict | Tweede Wereldoorlog | ||||||||||||||||||
| Datum | 26 mei 1942 – 21 juni 1942 | ||||||||||||||||||
| Plaats | Gazala; Bir Hakeim, Libië (land) | ||||||||||||||||||
| Resultaat | Strategische overwinning van de as-mogendheden. | ||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||
|
|
|||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||
| Campagne | |||||||||||||||||||
De Slag bij Gazala was een belangrijke slag in Noord-Afrika tijdens de Tweede Wereldoorlog. De slag vond plaats nabij Tobruk (Libië) vanaf 26 mei tot 21 juni 1942. Het achtste Britse leger, onder leiding van generaal Neil Ritchie, stond tegenover de strijdkrachten van het Afrikakorps, bestaande uit Duitse en Italiaanse eenheden. De troepen van de as-mogendheden werden gestuurd door Erwin Rommel.
Inhoud |
[bewerk] Inleiding
In navolging van de Duitse aanval in januari van 1942, hadden de geallieerden zich noodgedwongen teruggetrokken tot vlak voor Tobruk en de stad Bir Hakeim. Rommel had een list bedacht om de Britten te misleiden. Duitse en Italiaanse troepen zouden in het noorden een frontale aanval doen op de Britse versterkte linie die van Gazala tot Bir Hakeim liep. Tegelijkertijd zouden de Duitse pantsereenheden ten zuiden van Bir Hakeim om de linie heentrekken en trachten door te stoten naar Tobruk. Tijdens zijn opmars om Bir Hakeim vertrouwde Rommel op de vijandelijke mijnenvelden, die zijn flanken moesten dekken.
[bewerk] De Slag
[bewerk] De aanval van de as-mogendheden
Op 26 mei zette Duitsland, samen met Italiaanse troepen, de aanval in op het Britse achtste leger. De troepen ten zuiden van Gazala kregen om twee uur in de middag te horen dat ze in de aanval moesten. De Britten waren verrast, omdat een aanval midden op de dag hoogst ongebruikelijk was. De Duitsers hadden een slimme tactiek bedacht. Ze hadden namelijk op enkele vrachtauto’s vliegtuigmotoren gemonteerd en deze gestart. Dit zorgde voor een enorme rookontwikkeling. De troepen van de as-mogendheden opende het vuur met kanonnen en mitrailleurs. Tegelijkertijd lieten ze Stuka’s (duikbommenwerpers) enkele tactische Britse stellingen bombarderen. De Duitsers en Italianen kwamen in beweging.
In het Britse hoofdkwartier ontstond verwarring. Wat was er aan de hand? Wat was de vijand van plan? Waar lag het zwaartepunt van de aanval? Rommel had een klein deel van zijn tanks ten zuiden van Gazala ingezet. Er waren ook vrachtwagens omgebouwd tot ‘namaaktanks’. Daardoor en door de enorme rookontwikkeling, dachten de Britten dat Rommel het sein voor de hoofdaanval had gegeven. ’s Avonds om half negen liet Rommel het codewoord ‘Venetië’ doorgeven. Dit hield in dat 10.000 voertuigen en tanks in de richting van Bir Hakeim zouden bewegen. Om half zes de volgende dag (27 mei), waren de troepen ter hoogte van Bir Hakeim. De voorste eenheden bogen af naar het noorden en noordoosten. Het eerste doel van Rommel was, het opmarsgebied van het Britse achtste leger achter de linie Gazala-Bir Hakeim, in tweeën te snijden, om ze uiteindelijk afzonderlijk van elkaar te verslaan.
De Duitse voorhoede van de pantserdivisie kregen Britse tanks in het vizier. Tenminste dat dachten ze. De Duitsers opende direct het vuur, maar werden echter verrast. De Britten, die normaal nooit van zo’n grote afstand doel troffen, schoten nu plotseling raak. Duitse officier keken door hun verrekijker wat er aan de hand was en zagen tot hun grote verbazing dat het onbekende tanks waren. Het waren de Amerikaanse Grant-tanks, die voor het eerst op het slagveld verschenen. De Duitse tanks wisten er met veel moeite in te slagen in de flanken te komen van de Amerikaanse tanks. Deze waren in het nadeel aangezien ze geen draaibare geschutskoepel hadden. Nadat de Amerikanen waren verdreven zagen de Duitsers dat ze in totaal 16 Grant-tanks hadden vernietigd.
De Britse vierde pantserbrigade werd snel onder de voet gelopen door de Duitsers. De achterdeur naar het slagen van het plan was geopend. De Duitse tanks en pantserwagens stormden achter de Britse linie naar het noorden. In de loop van de middag begonnen de Britten, met hulp van de Amerikanen, zich te herstellen. Zo voerde de Grant-tanks nog enkele flankaanvallen uit, op de snel oprukkende Duitsers. Daarnaast beschikten de Britten over een nieuw antitank-kanon. Het kanon was een groot succes. De Duitse opmars naar het noorden werd tot stilstand gebracht. Er ontstond een kritieke situatie voor de Duitse strijdkrachten. De Britse en Amerikaanse tanks waren er in geslaagd om de bevoorradingscolonne te verdrijven. De opgerukte Duitse pantsereenheden kwamen zonder aanvoer te zitten. Om 16:00 uur werd de Duitse 15e pantserdivisie aangevallen vanuit het oosten door ongeveer 65 Britse tanks. Het Duitse bataljon dat de flank moest beschermen werd snel overmeesterd en er dreigde een ramp te ontstaan voor de Duitse 15e pantserdivisie.
De Duitsers beschikte echter nog over een de Flak kanonnen. Deze zorgde voor een front van drie kilometer breed en konden de Britse aanvallen weerstaan. Het gevaar was geweken, maar de ‘crisis’ nog niet voorbij. Al met al zag het er voor Rommel en zijn troepen niet rooskleurig uit. Ze zaten achter de Britse linie opgesloten en er was geen aanvoer meer. Bovendien kon men de gewonden ook niet afvoeren. Er moest dus snel iets worden ondernomen
In de avond van 28 mei liet Rommel aan generaal Cruewell seinen dat hij vanuit het westen met de Italiaanse infanterie door de linie moest breken. Daardoor zou de aanvoerlijn worden hersteld en kon de aanval op Tobruk worden hervat. Cruewell werd naar het ingesloten gebied gevlogen. De Britten schoten echter de piloot van het vliegtuig waarin hij zich bevond dood. Wonder boven wonder zweefde het vliegtuig langzaam naar de grond om daar veilig op de buik te landen. Echter was er voor Cruewell geen ontkomen meer aan. Hij werd gevangen genomen door de Britten. Door het uitvallen van Cruewell liep de Italiaanse aanval ernstige vertraging op. Dit ondanks dat veldmaarschalk Kesselring direct de taken van Cruewell had overgenomen. Bovendien was de kans dat de Italiaanse troepen door de Britse linies zouden breken toch al gering, laat staan dat het snel gebeurde.
Rommel en de onderbevelhebbers lasten een extra bespreking in om de situatie te bespreken. Alle onderbevelhebbers waren het met elkaar eens dat er zo snel mogelijk naar het westen moesten worden uitgebroken. Rommel voelde er niet veel voor om de aanval naar het noorden op te geven. Uiteindelijk zag Rommel in dat er niets anders mogelijk was dan een uitbraak naar het westen.
[bewerk] De onverwachtse stelling bij Gott el Ualeb
In de nacht van 30 op 31 mei 1942 begonnen Duitse eenheden vanuit het oosten naar de Gazala-linie op te rukken. ’s Morgens vroeg bereikten ze de mijnenvelden. De Duitse troepen moesten zich een weg door het mijnenveld zien te banen om een verbinding met het achterland te krijgen. Duitse genietropen slaagden erin een pad door het mijnenveld te maken. Dit sloot aan op het pad dat de Italianen van de andere kant hadden gemaakt. Duitse eenheden begonnen aan een opmars door het pad. Plotseling stuitten ze op een Britse stelling bij Gott el Ualeb, waarvan Rommel het bestaan niet kende. In de stelling had de Britse 150e brigade zich verschanst, die generaal Cruewell gevangen had genomen. De brigade bestond uit 2000 manschappen en maarliefst 80 tanks. Ze bestreken de doorgang door de mijnenvelden met kannonnen. Er was voor de Duitsers geen doorkomen aan. Rommel eiste dat Gott el Ualeb zou vallen. De Britten moesten verdreven worden. Rommel stuurde het 5e pantserregiment persoonlijk aan, maar het was een vergeefse poging. Er bleven 12 Duitse tanks achter in het mijnenveld.
Na de mislukking van het pantserregiment, kreeg een bataljon motorrijders de opdracht een stormaanval uit te voeren. Het werd in de rug gesteund door een afdeling artillerie. Met hoge snelheid reden zij richting het doel. De mannen in het zijspan hadden hun mitrailleur al klaar staan, om elk gewenst moment het vuur te openen. Aangekomen bij de stelling, ontstonden er man tegen man gevechten. Het eerste Britse steunpunt viel al snel in handen van de Duitsers. Duitse Stuka’s voerden duikvluchten uit op strategische stellingen.
Plotseling dook Rommel naast de commandant van het motorrijderregiment op en meldde dat de vijand zwakker werd. Rommel gaf het bevel om met witte vlaggen te zwaaien, de vijand zou zich dan overgeven dacht hij. Na enkele minuten stonden een hoop Duitse manschappen met witte spullen te zwaaien. Het onmogelijk gebeurde. De Britten kwamen uit hun stellingen en gaven zich over. De verbinding naar het westen was hersteld.
Weliswaar was het Rommel niet gelukt om achter de Gazala-linie naar het noorden door te stoten, maar hij had wél een gat gecreëerd in de linie. De troepen in het zuiden bij Bir Hakeim waren nu ingesloten door de Duitsers.
[bewerk] De helse strijd om Bir Hakeim
De Italiaanse troepen die al sinds 26 mei voor het stadje Bir Hakeim lagen, waren het nog niet gelukt om ook maar een klein stukje van het vijandelijk gebied te veroveren. De Duitsers zouden dit karwei zelf maar weer moeten opknappen.
De verovering van Bir Hakeim zou Rommel tien dagen kosten. Het was een van de zwaarste veldslagen tijdens de oorlog in de woestijn. Bir Hakeim was de zuidelijke pijler van de Gazala-linie. De vestiging werd verdedigd door de eerste brigade van de Vrije Fransen en een bataljon joodse vrijwilligers. Het geheel stond onder leiding van Franse generaal Pierre Koenig. De 3000 Fransen en 1000 joden zaten ingegraven in een wirwar van door loopgraven met elkaar verbonden stellingen, die waren omgeven door prikkeldraad en mijnvelden. Generaal Ritchie, de bevelhebber van het Britse achtste leger, had niet voor niets de fanatieke Fransen en joden naar Bir Hakeim gestuurd. De stad moest behouden worden. Als Bir Hakeim werd prijsgegeven, dan liep de hele Gazala-linie gevaar. En als de Gazala-linie door de as-mogendheden werd opgerold, dan kwam Tobruk in gevaar. Beef Bir Hakeim voor de geallieerden behouden, dan zou Rommel bij een eventuele opmars steeds in de flank een dreiging blijven voelen. Voor de geallieerden gold dus: Bir Hakeim moet behouden blijven. Voor de as-mogendheden gold: Bir Hakeim moet vallen.
De eerste aanval van Rommel liep uit op een mislukking. De Duitse en Italiaanse troepen kwamen met geen mogelijkheid door het Franse mitrailleur –en artillerievuur heen. Rommel liet wederom Stuka’s komen om strategische stellingen te bestoken. Maar generaal Koenig vroeg generaal Ritchie om Hurricanes te sturen. De Duitse Stuka’s konden niet op tegen de vele wendbaardere Hurricanes. Vele Stuka’s werden door de Hurricanes uitgeschakeld.
Rommel liet het 135e Flakregiment komen. Dit regiment had bij Gott el Ualeb goede diensten bewezen. Het lukte echter dit keer niet. Wanneer de Duitsers ’s nachts een pad door het mijnenveld hadden gemaakt, lagen er de dag erna weer nieuwe mijnen. De Duitse en Italiaanse troepen werden bij iedere aanval op een moordend kanon –en mitrailleurvuur getrakteerd. De Fransen en joden hadden geen gebrek aan munitie, aangezien ze regelmatig nieuwe aanvoer kregen door gaten in de omsingeling.
Bir Hakeim bleef voor de Duitsers ongenaakbaar.
Het geluk voor de as-mogendheden is dat Ritchie niet echt een grote poging ondernam om Bir Hakeim te ‘bevrijden’ van de omsingeling. Hier en daar werd wel eens een kleine aanval uitgevoerd, maar dit was niet schadelijk voor de Duitse troepen. Echter waren Ritchie en zijn commandanten een aanvalsplan aan het opstellen. De Britten zouden, met de 5e infanteriedivisie en twee tankbrigades, het Duitse bruggenhoofd bij Gott el Ualeb aanvallen. De operatie kreeg de naam ‘Aberdeen’.
Op 5 juni 1942 om drie uur ’s nachts ging de Britse infanterie in de aanval. Aanvankelijk maakte de infanterie goede vorderingen. Vooral bij het stadje Sidi Muftah. Toen het licht werd, bleek dat de 22e pantserbrigade nog niet was gearriveerd. Toen ze eindelijk aankwamen, werden ze direct door de Duitsers met zwaar artillerievuur bestookt. De lichte Stuart tanks konden dit niet weerstaan en moesten onmiddellijk terugtrekken. Doordat de Britse pantserbrigade moest terugtrekken, konden de Duitse tanks de Britse infanterie aanvallen. Op de eerste dag van ‘Operatie Aberdeen’ verloren de Britten maarliefst 110 tanks. Uiteindelijk kostte de operatie de Britten 168 tanks.
Na één week hadden de Duitser Bir Hakeim nog steeds niet veroverd. Het was ze zelfs nog steeds niet gelukt om ook maar een beetje door de vijandelijke linies heen te dringen. De troepen van Rommel liepen al een week storm tegen Bir Hakeim. De Stuka’s hadden al meer dan 1000 aanvalsvluchten op stellingen gemaakt. Het had allemaal geen resultaat gehad. Rommel besloot het anders aan te pakken. Tot dan toe had hij de tropen vanuit het zuidoosten laten aanvallen. Hij besloot met steun van drie geniebataljons door de uitgestrekte mijnenvelden tussen Gott el Ualeb en Bir Hakeim deze maal vanuit het noorden aan te vallen.
De aanval vond plaats op 8 juni 1942. Toen het al donker was, lukte het de Duits-Italiaanse gevechtsgroep een paar Britse mitrailleurstesten te veroveren. In de vroege ochtend van 9 juni zouden de Duitse Stuka’s nog een zware aanval op Bir Hakeim uitvoeren, voordat de troepen de laatste aanval inzetten. De aanval liep niet volgens plan. Leider van de gevechtsgroep, generaal Hecker, ging kijken hoe het bombardement verliep. Er kwamen echter geen Stuka’s tevoorschijn. Ondertussen kregen de Fransen de auto waar Hecker in zat in de gaten. De auto werd beschoten en probeerde weg te komen. Plotseling klonk er een ontploffing. De wagen was op een mijn gelopen. Hecker hield hier een hoofdwond aan over. Ze werden echter nog steeds beschoten en vluchtte te voet weg. Ze kropen in een uitgebrande tank.
Toen Hecker bij Rommel aan kwam en hij rapport uitbracht, zei Rommel: ‘Dat vervloekte Bir Hakeim heeft ons genoeg slachtoffers gekost. Het is genoeg geweest. Ik laat het fort liggen en we gaan op Tobruk af!’ Hecker wilde echter nog één maal een poging ondernemen. Hij vroeg aan Rommel of hij een bataljon tot zijn beschikking zou kunnen krijgen. Rommel gaf hem niet één maar twéé bataljons.
In de avond van 9 juni gingen de Duitsers opnieuw in de aanval. De Franse commandant van Bir Hakeim, generaal Koenig, eiste van zijn manschappen dat ze bleven vechten tot hun dood. Exact één dag later, de avond van 10 juni, waren de Duitse troepen diep in de stelling van Bir Hakeim doorgedrongen. Ze lagen voor de resten van de muren van het oude woestijnfort. Generaal Koenig gaf aan generaal Ritchie door dat de vijand voor zijn deur stond. Ritchie gaf het bevel om uit te breken.
Ten zuiden van Bir Hakeim lag de Duitse kapitein Briel met zijn gevechtsgroep. Ze hadden op 7 juni in een frontale aanval op Bir Hakeim proberen in te nemen. Achteraf bleek het een grote mislukking geweest te zijn. Nu had de gevechtsgroep de taak om te verhinderen dat het garnizoen zou worden ontzet of zou uitbreken. In de avond van 10 juni werd bij Briel een gevangene binnengebracht. Deze gaf informatie over dat de ingesloten troepen zouden uitbreken. En wel via de al geruimde banen in het mijnenveld. Ze zouden dan aansluiting zoeken met het Britse leger, dat hen vanuit het zuiden tegemoet kwam. Briel trof haastig enkele voorbereiding om de uitbrekende troepen tegen te houden. Men mocht het vuur pas openen nadat Briel een rood waarschuwingsignaal en daarna een groep signaal had afgeschoten.
Om middernacht hoorde de voorste Duitse posten een steeds harder motorgeruis uit de richting van Bir Hakeim komen. Het geratel van rupsbanden klonk. In de mijnenvelden werden draden doorgeknipt. Toen de Fransen rookgranaten begonnen af te schieten om zich onzichtbaar te maken, gaf van Briel het sein. Het landschap werd door rode en groene lichtkogels fel verlicht. Op het zelfde ogenblik brak de hel los. De uitbrekende Fransen en joden werden van alle kanten beschoten. Op verschillende plaatsen ontstonden verbitterde gevechten van man tegen man. Toch wist een groot deel van de uitbrekende troepen naar het westen te vluchten.
In de ochtend van 11 juni 1942 gaf de rest van het garnizoen zich over. De Duitse troepen troffen in Bir Hakeim 500 man aan. De meeste van hen waren gewond. Door de val van de pijler Bir Hakeim was de gehele Gazala-linie voor Ritchie onhoudbaar geworden. Rommel stuurde zijn troepen nog dezelfde dag naar het noorden om de overgebleven resten van het Britse achtste leger te verslaan en door te stoten naar Tobruk.
[bewerk] Tobruk
[bewerk] De opmars naar Tobruk
Na de val van Bir Hakeim trok generaal Ritchie zijn linkerflank terug op de lijn Sidi Muftah–El Adem. Deze lijn stond loodrecht op de overgebleven noordelijke helft van de Gazala-linie. Het was een situatie die grote gevaren inhield. Wanneer Rommel erin zou slagen om naar het noorden door te breken, zou het Britse achtste leger de kans lopen om tussen Gazala en Tobruk omsingeld te raken.
Maar Ritchie bleef optimistisch. Hij meende Rommel in zijn nieuwe posities te kunnen tegenhouden. En het tegenhouden van een offensief, staat in wezen gelijk aan een overwinning. In de nieuwe linie lagen de zwaar versterkte stellingen ‘Knightsbridge’ en El Adem. Ritchie had de verliezen aan tanks voor een groot deel uit reserves kunnen aanvullen. Hij beschikte op dat moment over 330 tanks, waar de Rommel maar 160 Duitse en 70 Italiaanse tanks tot zijn beschikking had. Dit betekende echter niet veel, aangezien de Duitse tanks stukken beter waren en tankbemanning had veel meer ervaring. Daarbovenop kwam dat Rommel zeer doortastend was en Ritchie te vaak twijfelde over wat hij zou doen.
Op 11 en 12 juni 1942 speelden zich ten zuidwesten van El Adem enkele enorme tankslagen af. Deze eindigde allen in een Britse nederlaag, wat uiteindelijk tot meer dan 200 verloren Britse tanks leidden. Op 13 juni omsingelde Rommel de Britse stellingen die naam Knightbridge droegen. De Britse eenheden konden in de nacht ontkomen en vluchten weg naar het veilige achterland. Doordat ook de regio Knightsbridge was veroverd door de as-mogendheden, betekende dat Ritchie het plan om het gebied tussen El Adem en Gazala te behouden niet meer kon uitvoeren. Ritchie stelde daarom aan Auchinleck voor dat hij de Zuid Afrikaanse eerste divisie en de Britse 50e divisie zou terugtrekken naar de Egyptische grens. Het was duidelijk geworden dat deze divisie dreigden afgesneden te worden en uiteindelijk zouden worden omsingeld. Ritchie wilde tijdens de terugtocht een linie tussen Tobruk en El Adam bezet houden. De vraag was echter wat er daarna moest gebeuren. Het gevaar bestond dat de Duitsers en Italianen de stad Tobruk zouden insluiten. Ritchie wilde daarom van Auchinleck weten of hij met zijn troepen in Tobruk moest blijven, of dat hij het gehele Britse achtste leger moest terugtrekken over de Egyptische grens.
Auchinleck antwoordde dat Tobruk moest worden verdedigd, omdat er anders een groot gevaar voor een Duitse opmars in Egypte bestond. Dit moest koste was het kost worden voorkomen.
Ritchie had de troepen echter het bevel al gegeven om terug te trekken naar de Egyptische grens. Hij kon het bevel dus niet meer opvolgen. Winston Churchill eiste dat Tobruk werd verdedigd tot het einde. Echter was de vraag in hoeverre Tobruk nog een vesting was. De mijnenvelden waren grotendeels verdwenen. Deze mijnen waren in een eerder stadium naar de Gazala-linie gebracht. Bovendien waren de stellingen en loopgraven slecht tot niet onderhouden. Dit omdat Auchinleck in januari van 1942 in een nota had gesteld dat het niet zijn bedoeling was om Tobruk of een andere stelling ten weten van de grens vast in handen te willen behouden. Op 15 juni kwam er wederom een telegram van Churchill. Hierin eiste hij nogmaals dat de troepen in Tobruk moesten blijven. De stad moest verdedigd worden tot het einde.
Hiermee leidde Churchill direct een van de grootste rampen in die de Britten zou overkomen.
[bewerk] De val van Tobruk
Rommel zag het doel naderbij komen waarvoor hij een heel jaar had gevochten: een doorstoot naar de Nijl. Vandaar zou hij de oliebronnen aan de Perzische Golf kunnen bereiken. Maar eerst zou hij Tobruk moeten veroveren. Zonder Tobruk als aanvoerhaven zou een opmars naar de Nijl niet eens mogelijk zijn. Rommel bedacht wederom een list. Hij liet alleen zijn infanterie Tobruk vanuit het westen naderen. Zelf trok hij met de 90e lichte divisie naar Bardia, ten oosten van Tobruk. Hij wilde dat de Britten dachten dat hij, net als een jaar ervoor, Tobruk links liet liggen en meteen naar de Egyptische grens wilde doorstoten. Daarom liet Rommel allerlei ongecoördineerde radioberichten uitzenden. De berichten gingen over operatie ‘Hemeldbed, de verovering van Bardia. Rommel z’n opzet lukte. De Duitse afluisterdienst hoorde dat de Britten erop rekende dat Rommel direct doorstoot naar de grens met Egypte.
Rommel keerde terug naar Tobruk. Ten zuidoosten daarvan stonden eenheden van het Afrikakorps en het Italiaanse 20e gemotoriseerde korps klaar om de stad aan te vallen. Op 20 juni ’s morgens vroeg begon de aanval op Tobruk. Op 21 juni 1942 om vijf uur in de morgen reed Rommel de stad binnen. Het was een puinhoop. De [ moskee]] was een van de weinige gebouwen die niet of nauwelijks beschadigd waren. In de haven lagen grote aantallen scheepswrakken. Om 9:40 gaf de Zuid-Afrikaanse divisie zich over aan de as-mogendheden. Tobruk was gecapituleerd. De stad was gevallen.
De Duitsers en Italianen maakten ruim 25.000 gevangenen. Er viel ook een groot aantal voertuigen en ongeveer tien miljoen liter brandstof in Duitse en Italiaanse handen. Een paar uur na de capitulatie van Tobruk maakte Rommel bekend dat er sinds 27 mei 1942, ongeveer 45.000 man van het Britse achtste leger waren gevangen genomen.
De nederlaag bij Gazala en de overgave van Tobruk leidde tot het ontslag van Ritchie en later van Auchinleck. Zij werden respectievelijk vervangen door Montgomery en Alexander.
De opmars naar de Nijl kon beginnen. Rommel wilde de vijand nu verpletteren. Bovendien werd hij door Hitler gepromoveerd tot veldmaarschalk.
[bewerk] Troepen tijdens de Slag van Gazala
[bewerk] Geallieerden
- Britse achtste leger (Auchinleck)
- Brits 13e korps (in Gott el Ualeb)
- Zuid Afrikaanse 1e divisie
- Zuid Afrikaanse 2e divisie (in Tobruk)
- Britse 50e infanteriedivisie
- Britse 1e pantserbrigade
- Britse 32e pantserbrigade]]
- Indische 9e Brigade (in Tobruk, en een klein bataljon in El Adem)
- Poolse onafhankelijkheid brigade (in Tobruk-Bardia-El Mekili)
- Brits 13e korps (in Gott el Ualeb)
-
- Britse 30e korps
- Britse 1e pantserdivisie
- Britse 1e pantserbrigade
- Britse 22e pantserbrigade
- British 201e bewakingsbrigade (in Knightsbridge)
- Britse 1e pantserdivisie
- Britse 4e pantserbrigade
- Britse 7e gemotoriseerde brigade
- 1e Vrije Fransen brigade (in Bir Hakeim)
- Indische 3e brigade (Ten zuidoosten Bir Hakeim)
- Indian 29e Brigade (Nabij Bir el Gubi)
- Britse 1e pantserdivisie
- Britse 30e korps
[bewerk] As-mogendheden
- Panzerarmee Afrika (Rommel)
- Duits Afrikakorps (Nehring)
- Duitse 15e pantserdivisie
- Duitse 21e pantserdivisie
- Italiaans 20e gemotoriseerde korps
- Italiaanse 132e pantserdivisie
- Italians 101e gemotoriseerde divisie
- Duitse 90e lichte Afrika divisie (Minder dan een infanteriebrigade behoorde tot de groep Cruewell)
- Duits Afrikakorps (Nehring)
- Groep Cruewell (Cruewell)1
- Italiaans 10e korps
- Italiaanse 60e infanterie divisie Division
- Italiaans 102e gemotoriseerde divisie
- Italiaans 21e korps
- Italiaanse 17e infanteriedivisie
- Italiaanse 27e infanteriedivisieBrescia
- Duitse 150e brigade (onderdeel van de Duitse 90e lichte Afrika divisie)
- Italiaans 10e korps
[bewerk] Referenties
1 Eigenlijk maakte de Groep Cruewell deel uit van de Panzerarmee Afrika. Echter in de praktijk verdeelde Rommel zijn leger tijdelijk in tweeën, met Cruewell als bevelhebber van de infanterie en Rommel zelf voor de gemechaniseerde eenheden.
[bewerk] Externe links
- The World War II Study - North Africa
- BBC - WW2 People's War - Battle of Gazala
- Deutsches Afrikakorps Online Archive
- Flames of War
- New Zealand Electronic Text Centre - CHAPTER 5 Rommel Strikes
- Fall of the Gazala Line
- Parliamentary Debates, House of Commons Official Report July 2, 1942
- Engelse versie van de 'Slag bij Gazala'
