Vrije Fransen
Van Wikipedia
De beweging Vrije Fransen of Vrije Franse Strijdkrachten (Frans: Forces Françaises Libres) werd opgericht door Generaal Charles de Gaulle en ontstond uit Franse oorlogsstrijders, officieren en burgers die besloten om de As-mogendheden te bevechten na de Duitse inval tijdens de Tweede Wereldoorlog en de daaropvolgende Franse capitulatie. De Vrije Fransen stonden haaks tegenover het Vichy-regime, dat collaboreerde met de Duitse nazisten en Italiaanse fascisten en een eigen historische staat hadden. Zo ontstond er een tweestrijd tussen de aanhangers van de Vrije Fransen en het Vichy-regime, wat de geallieerden moesten oplossen in de aanloop naar de strijd tegen de As-mogendheden.
[bewerk] Achtergrond
Nadat in mei 1940 Nazi-Duitsland in de Slag om Frankrijk zijn buurland Frankrijk binnenviel, begon Maarschalk Pétain op 16 juni 1940 onderhandelingen te voeren met de As-mogendheden. Generaal Charles De Gaulle, lid van het Franse oorlogskabinet tijdens de Duitse invasie, was met Paul Reynaud, de voorzitter van het Franse kabinet en enkele andere leden van het kabinet sterk gekant tegen elke onderhandeling met de Duitsers en Italianen. Paul Reynaud zond Charles De Gaulle op een diplomatieke missie naar Groot-Brittannië waar De Gaulle nog steeds was toen de Franse regering viel. Op 18 juni sprak Generaal Charles De Gaulle de Franse bevolking toe via een BBC-radio-uitzending. Het Britse ministerkabinet trachtte deze uitzending nog te stoppen, doch premier Winston Churchill gaf zijn zegen. Tijdens zijn appel du 18ième juin vroeg Charles De Gaulle de Franse soldaten en burgers de oorlog voort te zetten en startte zo de beweging van de Vrije Franse Strijdkrachten of Vrije Fransen. De uitzending van 18 juni werd niet overal in Frankrijk gehoord, doch via heruitzendingen werd nagenoeg iedereen in Frankrijk op de hoogte gebracht. Ondanks de oproep van De Gaulle tekende Pétain op 22 juni 1940 toch de overgave met de As-mogendheden en werd zo de president van Vichy-Frankrijk, een marionet van Hitler. Op 28 juni 1940 erkende Winston Churchill Generaal Charles De Gaulle als de leider van de Fransen die de oorlog voortzetten. Charles De Gaulle werd, in afwezigheid van zijn persoon, door de Vichy-regering veroordeeld tot de doodstraf wegens hoogverraad. De Gaulle vond van zichzelf dat hij de laatste afgevaardigde was van de legitieme Reynard-regering en zag Pétain en de Vichy-regering als een niet-grondwettelijke regering. De Vichy-regering werd erkend door de Verenigde Staten van Amerika, de Sovjet-Unie, Italië en nazi-Duitsland. De Vrije Fransen bestonden in juli 1940 uit ±7000 leden. Ze hadden vijftig schepen tot hun beschikking en 3600 manschappen vormden de hulptroepen (auxiliary force) van de Britse koninklijke marine. Om te beletten dat de schepen van de Vichy-regering in Duitse handen zouden vallen, viel de Britse marine de Franse marine aan op 3 juli 1940 in Mers El Kébir en Dakar. Bij deze aanval kwamen honderden Fransen om het leven en de actie ontmoedigden vele Fransen om zich aan te sluiten bij de Vrije Fransen in Groot-Brittannië. Op 7 augustus 1940 tekenden Groot-Brittannië en Charles De Gaulle het Akkoord van Chequers, waardoor de Britten zich inzetten om alle Franse bezittingen te redden en de onafhankelijkheid van Frankrijk te bewerkstelligen. De Britse regering financierde eveneens de Vrije Fransen in hun onkosten, die voor het einde van de Tweede Wereldoorlog werden terugbetaald door De Gaulle. De poging in Dakar om de Vichy-gezinden voor de Vrije Fransen te winnen mislukte in juli 1940, doch in de herfst van 1940 sloten de Franse koloniën Kameroen, Tsjaad, Congo-Brazzaville en Oubangui-Chari zich aan bij het kamp van De Gaulle. De koloniën Nieuw Caledonië, Wallis en Futuna, Frans Polynesië, Saint-Pierre en Miquelon (24 december 1941) en de Nieuwe Hebriden volgden later. Frans Indo-China en de koloniën Guadeloupe en Martinique bleven onder het gezag van de Vichy-regering. In september 1941 richtte Charles De Gaulle het Nationaal Frans Komitee (Frans: Comité National Français - CNF) op, die de Franse regering in ballingschap vertegenwoordigde. Op 24 november 1940 gaven de Verenigde Staten van Amerika hun akkoord in de ondersteuning van de CNF via de Leen- en Pachtwet (de zgn. Lend-Lease Act). De Vrije Franse Strijdkrachten namen deel aan verscheidene van de geallieerde militaire operaties. Tijdens de luchtgevechten in Groot-Brittannië, beter bekend als de Slag om Engeland, vochten Vrije Franse piloten aan de zijde van de Britten en de Britse koninklijke marine kreeg vele Vrije Fransen in zijn gelederen. In de Noord-Afrika campagne dropte deze marine in Libië zijn eerste luchtlandingstroepen achter de linies van de As-mogendheden en in Egypte vocht Generaal Marie Pierre Koenig met zijn 1e Brigade van Vrije Fransen in juni 1942 bij Bir Hakeim en vertraagde zo de opmars van het Afrika Korps van Erwin Rommel, waardoor de wederopbouw van het Britse 8e Leger bij El Alamein mogelijk was. De Vrije Fransen vochten ook tegen de Italiaanse troepen in Abessinië (Ethiopia) en Eritrea en stonden tegenover de Vichy-legers in Syrië en Libanon. Op 3 juni 1943 werd de CNF, Comité National Français, gevestigd te Londen, en de Burgerlijk en Militaire Kommandatuur, gevestigd te Algiers, omgevormd tot het CFLN (Frans: Comité Français de la Libération Nationale, gevestigd te Algiers. De CFLN werd geleid door Charles de Gaulle en Henri Giraud.
