U 123 (Kriegsmarine)
Van Wikipedia
De U-123 was een Duitse onderzeeër van IXB-klasse van de Kriegsmarine tijdens de Tweede Wereldoorlog. Midden januari 1942 beleefden vijf U-boten wederom de "gouden tijd" toen ze in de Amerikaanse wateren tot op eind januari 62 vrachtschepen hadden doen kelderen. De U-123 onder commando van oberleutnant Reinhard Hardegen vernietigde 8 vrachtschepen van 53.000 ton zonder ooit zelf bedreigt te zijn geweest.
Nadat tussen Japan en de Verenigde Staten op 7 december 1941 de oorlog was uitgebroken, werden eindelijk voor de U-boten op 9 december 1941 alle beperkingen van de U-bootoperaties tegen Amerikaanse schepen opgeheven. Op 11 december volgde de oorlogsverklaring. Admiraal Dönitz besloot om U-boten naar de Amerikaanse Oostkust te sturen om daar Amerikaanse schepen aan te vallen. Admiraal Dönitz kwam ook met een voorstel onmiddellijk 12 U-boten te zenden, waaronder zes grote IXB en IXC-boten met een grotere actieradius en meer torpedo's. Tussen 16 en 25 december 1941 vertrokken vijf onderzeeboten uit de havens aan de Golf van Biskaje om aan de overzijde van de Atlantische Oceaan ingezet te worden bij Operatie Paukenschlag, Duitslands eerste aanslag op de Amerikaanse scheepvaart. Overdag lagen de U-boten op de zeebodem, dicht bij de scheepvaartroutes. Met de geluidspeiler konden ze een naderend schip lokaliseren, opstijgen tot periscoopdiepte, peiling en afstand nemen en vuren. Na de vernietigende inslag verliet de U-boot de plaats des onheils en verlegde zijn positie, telken maal na een torpedering van een zeeschip. Soms gebeurde het wel dat de commandant zijn boot liet stijgen om het getroffen zeeschip met kanonvuur af te maken, om ook zodoende torpedo's te sparen voor andere toekomstige slachtoffers. 's Nachts voerden ze midden in de vaarroutes en torpedeerden ze de vrachtschepen, zelfs boven water. Hardegen zelf, voerde 's avonds, zo dicht onder de verlichte kust, dat avondwandelaars op het strand, de glimmende romp van de U-boot zagen passeren. Commandant Hardegen beschoot 's nachts, met zijn kanon, een getorpedeerd vrachtschip, waarvan hijzelf tussen het getroffen zeeschip en de kust voerde. "Ridderlijk" dat hij was, wou hij zodoende, geen burgerslachtoffers maken op het strand en de kust, met zijn kanonvuur. Zo zeker waren deze U-bootcommandanten van hun stuk, dat ze geen Amerikaanse torpedobootjagers of kustwachtschepen moesten vrezen. En eer de torpedobootjagers ter plaatse waren, waren de U-boten al lang verdwenen in zee. De Amerikaanse marine wist toen nog niet goed hoe ze een U-boot moesten opsporen.
De U-123 was één van hen en voordat de vijf U-boten dat operatiegebied verlieten, hadden ze zoveel schepen tot zinken gebracht als zelfs in de "gouden tijd" in het noorden van de Atlantische Oceaan niet gekelderd waren. Oberleutnant Hardegen vernietigde 8 koopvaardijschepen van 53.000 ton. Na zijn terugkeer kreeg hij het Ridder Kruis en bevorderd tot kapitein-luitenant-ter-Zee.
In zijn oorlogsdagboek betreurde Reinhard Hardegen het feit dat er niet méér U-boten in de buurt waren. "Waren er maar tien, of zelfs twintig boten geweest," schreef hij, "Dan zouden ze allemaal, dat weet ik zeker, net zoveel succes gehad hebben."
Tussen maart en april 1942 waren voor Operatie Paukenschlag de meest succesvolle maanden, en in stoutmoedige individuele aanvallen, hoofdzakelijk op schepen die alleen voeren, ontstond een nieuwe generatie van U-boot-"helden". Ze opereerden 's nachts in water dat nauwelijks 10 meter diep was, en dat betekende dat ze reddeloos verloren waren als ze door een torpedobootjager ontdekt en aangevallen werden. Werden ze toch getroffen door dieptebommen en lagen ze gezonken op deze diepte, dan hadden de overlevenden nog de kans om uit de onderzeeër te ontsnappen. Met compressielucht opgeblazen luchtlonggordels met neusklem en mondmasker, kon de bemanning naar de oppervlakte komen. Men liet dan water in de ondezeeboot vollopen, totdat de druk gelijk was. Zodoende konden ze het mangat in de commandotoren open maken en eruit zwemmen. Menig matroos kreeg een opleiding, om aan de drukhuid van de onderzeeër, onder water te werken. Ook tijdens langdurige verblijf onder water door uitzonderlijke omstandigheden, werden er orders gegeven zulke luchtlonggordels aan te doen en rustig ergens te liggen. Zodoende werd er minder levensbelangrijk zuurstof verbruikt. In het ergste geval, als de boot niet meer naar de oppervlakte kon, stierf men de verstikkingsdood. Meestal vielen ze schepen aan die dicht onder de kust voeren. Kapitein-Luitenant-ter-Zee Reinhard Hardegen bracht tussen half maart en eind april 1942, 11 koopvaardijschepen in de Caribische Zee tot zinken.
Inhoud |
[bewerk] Gebeurtenis U-123
17 november 1940 - De U-123 verloor een matroos. Hij werd overboord geslagen in een storm. (Mechanikergefreiter (mechanieker-korporaal) Fritz Pfeifer.
22 maart 1942 - Het Amerikaanse cargoschip "Atik", van North Carolina en de U-123 hadden een kanonvuurgevecht en een duel aangegaan, nabij de Amerikaanse Oostkust. Een man van de U-123 werd zeer ernstig gewond en stierf enkele uren later aan zijn verwondigen. De "Atik" werd zelf tot zinken gebracht door Fähnrich-zur-See (Vaandrig-ter-Zee) Rudi Holzer.
7 november 1943 - De vermaarde U-boot werd aangevallen door een Havilland Mosquito-vliegtuigbommenwerper van het 618e Squadron. Er werd een man gedoodt en 2 andere matrozen verwondt.
[bewerk] Einde U-123
De U-123 werd uit dienst genomen te Loriënt, Frankrijk, op 17 juni 1944 en tot zinken gebracht op 19 augustus 1944. Ze werd gelicht en hersteld en overgedragen aan Frankrijk in 1945 en werd een Franse onderzeeër, de Blaison. Op 18 augustus 1959 werd ze als Q165 gesloopt.
[bewerk] Externe Links
| Bronnen en referenties: |
|
