Unie van Utrecht (kerkelijk)
Van Wikipedia
De Unie van Utrecht is de band tussen de (van Rome afgescheiden) Oud-katholieke Kerken, tot stand gekomen in 1889. In dat jaar stelden de oud-katholieke bisschoppen van Nederland, Duitsland en Zwitserland de Utrechtse Bisschopsverklaring op, waarin de leerstellige beginselen van de Oud-katholieke Kerken zijn vastgelegd. Voorts sloten zij een overeenkomst ter regeling van de kerkelijke gemeenschap. Deze omvat de uitwisseling van herderlijke brieven en besluiten, van liturgische en catechetische boeken, en wederzijdse hulp bij ambtsbediening en de opleiding van geestelijken. Geen bisschop mag verplichtingen tegenover andere kerken aangaan zonder instemming van de medeleden van de Unie. Uitvoerend orgaan is de regelmatig bijeenkomende internationale bisschopsconferentie waarvan de Oud-katholieke aartsbisschop van het Aartsbisdom Utrecht voorzitter is.
Na 1889 werden in de Unie opgenomen: de Oud-katholieke Kerken van Joegoslavië en Tsjechoslowakije, alsook de Pools Nationale Kerk van Amerika en Polen. Sacramentele gemeenschap (full communion) werd aangegaan met de Anglicaanse Kerken (1931) en met de onafhankelijke Autocefale Kerk van de Filipijnen (1965). In 1972 sloot de bisschopsconferentie een overeenkomst met het Secretariaat van de Eenheid van de Rooms-Katholieke Kerk die als grondslag kan dienen voor nauwere betrekkingen. In 1970 gaf de bisschopsconferentie verklaringen uit over o.m. het filioque, die de weg effenden voor een officieel herenigingsgesprek met de Oosters-Orthodoxe Kerken. De Unie dient beschouwd te worden als een samengaan van zelfstandig katholieke Kerken staande op een gelijke geloofsgrondslag en kerkordening. Als zodanig bezit de Unie noch de bisschopsconferentie jurisdictionele bevoegdheden. Binnen de kerkenband wordt de Utrechtse Kerk als moederkerk beschouwd.
