Vleermuisbloem
Van Wikipedia
| Vleermuisbloem | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
|||||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
| soort | |||||||||||||||||
| Tacca chantrieri André (1901) |
De vleermuisbloem (Tacca chantrieri) is een 20 – 70 cm hoge plant met een kruipende wortelstok, van waaruit de grondstandige bladeren en bloeiwijzen ontspringen. De bladeren zijn langgesteeld, langwerpig, 20 – 55 x 4,5 – 22 cm groot, aan beide eindes toegespitst en glanzend groen. Door het midden van het blad loopt een krachtig middennerf. Tussen de hieruit ontspringende zijnerven is het blad vaak bobbelig.
De bloemen groeien met vijf tot vijfentwintig stuks in een scherm met aan de basis vier grote zwarte schutbladeren en talrijke lange, zwarte draden tussen de bloemen. De twee buitenste schutbladeren zijn 2 – 9 x 1 – 4 cm groot, en omhoog- en omlaaggericht. De twee binnenste schutbladeren zijn breder, hartvormig, opzij gericht, zittend of kortgesteeld. De 1 – 2 cm brede bloemen hebben zes bloembladeren. Het bloemdek is teruggeslagen en het vruchtbeginsel is onderstandig. De vruchten zijn elliptisch, 2 – 4 x 1 – 3 cm groot, worstvormig tot driekantig, iets vlezig en diep oranjerood tot purper van kleur. Ze bevatten vele zaden.
De vleermuisbloem komt oorspronkelijk uit Zuidoost-Azië. Hij wordt in de tropen vaak op beschaduwde plaatsen in tuinen gekweekt. In Azië wordt het jonge blad als groente gegeten.
