William Branham

Van Wikipedia

William Marrion Branham (6 april 1909, Kentucky – 24 december 1965) was een invloedrijke bijbelleraar en wordt gezien als één van de mensen die verantwoordelijk was voor het ontstaan van de Latter Rain Movement. Branham wordt door velen ook gezien als één van de voorlopers van de genezingsbeweging, die in de jaren ’50 en ’60 massaal op zou komen.

William Branham werd op 6 april 1909 geboren in Kentucky als de eerste van negen kinderen. Hij groeide op in Jeffersonville in de Amerikaanse staat Indiana. Zijn ouders waren Charles en Ella Brenham. Zijn vader was een voormalig alcoholist, maar bekeerde zich later tot het christendom. Branham claimt vanaf zijn jeugd bovennatuurlijke ervaringen te hebben, waaronder het krijgen van profetische visioenen. Een bepalend moment was toen hij op jonge leeftijd claimde een engel te hebben gezien die hem vertelde dat hij nooit moest drinken, roken of zich op immorele wijze inlaten met een vrouw. Bij zijn doop in 1933 zou een stem uit de hemel hebben geklonken die die zei dat zoals Johannes de Doper de eerste komst van Jezus Christus had aangekondigd, zo zou William Branham gezonden zijn om de tweede komst aan te kondigen.

Branham’s familie was in naam Rooms-katholiek, maar veel gebeurde er niet. Branham zelf maakte carrière als bokser en won 15 gevechten. In de jaren ’20 had hij een bekeringsmoment, en werd later assistent-voorganger bij de plaatselijke baptistenkerk. Toen hij met de senior-voorganger van mening verschillende of vrouwen wel of niet mochten preken, begon hij zijn eigen samenkomsten in een tent.

In 1936 sprak Branham op een conferentie van de Oneness Pinkstergroepen, en werd daarna door verschillende kerken uitgenodigd. Hij werd door zijn schoonmoeder onder druk gezet om dat niet te doen. In de jaren daarna overleed zowel zijn vrouw als zijn dochter. Branham zag dit als een straf van God, omdat hij niet op de uitnodigingen was ingegaan.

In de late jaren ’30 en in de jaren ’40 hield Branham verschillende genezingscampagnes, bijna alleen voor Oneness-groepen, een bepaalde - niet onaanzienlijke stroming - binnen het christendom, die in 1913 ontstond, omdat enkele pinksterchristenen beweerde dat mensen alleen in de naam van de Zoon, en niet in de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest moesten worden gedoopt.

In mei 1946 beweerde Branham dat hij van een engel opdracht had ontvangen om een publieke bediening van evangelisatie en gebedsgenezing te beginnen. Door bemiddeling van Gordon Lindsay, zelf lid van de Assemblies of God, begon hij vanaf 1947 ook voor andere pinkstergroepen te spreken.

In 1948 werd begonnen met het uitgeven van het blad The Voice of Healing, waarin veel aandacht was voor zijn eigen campagnes en die van andere gebedsgenezers. Door de relatieve onbekendheid met het bidden voor zieken binnen de bestaande kerken, en de aandacht die Branham daaraan gaf legde, breidde zijn werk zich al snel uit. Hij begon ook in het buitenland te spreken. In Durban (Zuid-Afrika) trok hij naar schatting 45.000 bezoekers naar zijn samenkomsten. Veel mensen werden genezen - of beweerden dit te zijn – waaronder het Amerikaanse congreslid Upshaw. Ook beïnvloedde hij andere beroemd geworden gebedsgenezers als Thomas Lee Osborn.

Branham was omstreden, onder andere vanwege de visioenen die hij beweerde te hebben. In 1950 werd een foto gemaakt waarop Branham met een soort aureool boven zijn hoofd te zien was. Dit werd uitgelegd als een zekere zalving van de Heilige Geest. Aan het eind van de jaren ’50 raakte Branham nogmaals in opspraak, omdat hij beweerde dat de theologie van de drie-eenheid, zoals in de meeste kerken werd uigedragen, geen Bijbelse basis had. Hij nam echter ook afstand van de theologie van de Oneness-beweging. Hij leerde verder bijvoorbeeld dat Kaïn het resultaat was van seksuele gemeenschap tussen Eva en de slang in het paradijs uit het Genesis-verhaal.

Branham overleed op 24 december 1964, zes dagen nadat hij een auto-ongeluk had gehad.