Audioteknologi

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket

Audioteknologi er ein tverrfagleg vitskap, som tek opp i seg element frå fysikk, matematikk, akustikk, psykoakustikk, elektronikk, signalhandsaming, kommunikasjon musikk, etc. Fagområdet handlar om teknologien som ligg til grunn for opptak, dristribusjon og attgjeving av lyd.

[endre] Stereofonisk attgjeving

Det er utvikla mange system for opptak og attgjeving av lyd. Tidlege system nytta ofte ein omnidireksjonal mikrofon til å registrera lydtrykk. Seinare vart det utvikla stereofoniske system. Ordet stereofoni er gresk og tyder (tredimensjonalt) rom. Tanken med stereofoni var å gje att eit tredimensjonalt lydbilete. Ordet stereo har difor ikkje noko å gjera med at vi i dag nyttar to kanalar for å gje att musikk. At dei fyrste stereofoniske systema (dei vi enno brukar) nyttar to kanalar kjem av at det let seg gjera å skapa ein nokonlunde god illusjon av ei stereofonisk attgjeving med to kanalar. Dessutan sette teknologien (og økonomien) grenser for kor mange kanalar ein kunne nytte, då systemet vart utvikla. Men prinsipielt er det ikkje noko i vegen for å nytta fleire kanalar for å oppnå ei betre stereofonisk attgjeving. Slike system finst, men om ein ser bort frå dei såkalla «surround-systema» utvikla for film/video, er dei ikkje i bruk kommersielt enda.

[endre] Lydomsettarar

Lydomsettar er ei fellesnemning for mikrofonar og høgtalarar. Mikrofonar omset frå akustiske til elektriske signal, medan ein høgtalarar omset frå elektriske til akustiske signal. Ei anna nemning for lydomsettar er lydtransduser.

[endre] Analog audio

Analog audio er nemninga som vert nytta om audiosignal som er kontinuerlige både i tid og amplidude og elektronikken som handsamar dei og media som lagrar de. Ordet «analog» tyder «proporsjonal med» og vart tidleg nytta innan telekommunikasjon, der amplituden til dei elektriske signala som vert overflrte er «analoge/proporsjonale med» lydtrykket ein mikrofon måler eller ein høgtalar genererer. Seinare vart denne nemninga overført til «ananlog elektronikk» og «analog audio».

I byrjinga vart audio-signala handsama av analog elektronikk, som miksepultar, forsterkarar, etc. og lagra på lagra på analoge media, som magnetiske band og skiver.

[endre] Digital audio

Omgrepet digital audio viser til at analoge audiosignal vert tasta (sampla) og kvantiserte, slik at dei kan lagrast og handsamast av digital elektronikk. Dei fyste eksperimenta med å lagra audiosignal på digital form tok til på 60-talet, men det var ikkje før tidleg på 70-talet at det kom fart i utviklinga. Denon var ein av pionerane på dette området. Plateselskapet Decca var òg tildeg ute med digital lagring og i ein periode på 70-talet bygde dei sitt eige utstyr. Utstyr frå pinonertida på 70-talet hadde som oftast 16-bits AD-omformarar.

I 1982 var CD-mediaet innført av Sony og Philips. CD-platene var langt meir robuste enn dei gamle grammofonplatene, men i den fyrste tida var det dårleg utvalg av musikk på det nte mediet. For å auka utvalget så snøggt som mulig var mange av dei fyrste utgjevingane på CD digitaliserte analoge opptak. Men utover 80-talet auka utvalget og salet av CD-spelarar skaut i veret.