Ładunek elektryczny
Z Wikipedii
Ładunek elektryczny ciała (lub ich układu) – własność materii przejawiająca się w oddziaływaniu elektromagnetycznym ciał obdarzonych tym ładunkiem. Oddziaływanie ciał obdarzonych ładunkiem odbywa się poprzez pole elektromagnetyczne. Związek między ładunkiem a polem jest istotą oddziaływania elektromagnetycznego.
Ładunek elektryczny jest wewnętrzną własnością części cząstek elementarnych. Jest wielkością skwantowaną, co oznacza, że każdy ładunek jest całkowitą wielokrotnością ładunku elementarnego, za który uznaje się ładunek elektronu. Rozróżnia się dwa rodzaje ładunków, ładunek elektronu określa się jako ujemny (-1), a protonu dodatni (+1). Ładunki tego samego rodzaju odpychają się, a różnego przyciągają. W ramach Modelu Standardowego cząstek elementarnych kwarki mają ładunek ułamkowy równy -1/3 lub +2/3 ładunku elementarnego, a antycząstki posiadają ładunek o znaku przeciwnym. Kwarki nigdy jednak nie występują osobno, lecz zawsze tworzą układy złożone z co najmniej dwóch cząstek, które razem nie posiadają ładunku, lub mają sumaryczny ładunek elementarny.
Całkowita suma ładunków w układzie zamkniętym jest stała, twierdzenie to nosi nazwę zasada zachowania ładunku elektrycznego. Oznacza to w praktyce, że ładunki w układzie zamkniętym nie mogą "znikać", a zmiany sumy ładunku elektrycznego układów otwartych muszą być związane z przepływem ładunku z lub do otoczenia.
W układzie SI jednostką ładunku jest kulomb (C) równy około 6,24 *1018 ładunków elementarnych (ładunków elektronów lub protonów). Istnienie najmniejszych porcji (kwantów) ładunku odkrył w 1909 roku Robert Millikan w doświadczeniu z ruchem kropel oleju w polu elektrostatycznym.
Zmiana ładunku dq w czasie dt nazywana jest prądem elektrycznym I:
Oddziaływania elektrostatyczne były znane już przez starożytnych Greków, którzy odkryli, że bursztyn (po gr. elektron) po potarciu przyciąga drobne przedmioty.
