Łesia Ukrainka
Z Wikipedii
Łesia Ukrainka, ukr. Леся Українка, właśc. Лариса Косач-Квітка, Łarysa Kosacz-Kwitka (ur. 25 lutego 1871, zm. 1 sierpnia 1913) – ukraińska poetka, pisarka i krytyczka literacka.
Łesia Ukrainka urodziła się w Nowogrodzie Wołyńskim w Rosji (ob. Ukraina) w rodzinie ukraińskiej inteligencji. Jej matką była pisarka Ołena Pcziłka, a wujem – językoznawca i historyk Mychajło Drahomanow. Wykształcenie zdobyła w domu, gdyż od dzieciństwa chorowała na gruźlicę kości. Debiutowała w 1884 roku dwoma wierszami opublikowanymi w lwowskim czasopiśmie „Zoria” („Zorza”). Oprócz licznych wierszy (tomy: „Na kryłach piseń”, „Dumy i mriji”, „Widhuky”) opublikowała również kilkanaście dramatów. Jej twórczość była odbiciem silnych emocji i duchowego niepokoju, a jednocześnie wiary w zwycięstwo dobra i sprawiedliwości. Czując się spadkobierczynią kultury europejskiej, często nawiązywała do starożytności, a także do współczesnych sobie prądów literatury zachodniej. W jej dziełach wyraźnie widoczne są rysy symbolizmu. Za najdoskonalszy z utworów Łesi Ukrainki uważa się dramat poetycki „Lisowa pisnia” („Pieśń leśna”).
Jako krytyczka literacka, Łesia Ukrainka opublikowała szereg artykułów poświęconych historii i współczesności literatury europejskiej, w tym polskiej. Jest również autorką licznych przekładów na ukraiński, m. in. Homera, Heinego, Hugo, Byrona i Mickiewicza.
W życiu prywatnym długo nie zaznała szczęścia. W 1901 r. zmarł jej pierwszy ukochany Serhij Merżynśkyj. Dopiero pod koniec życia wyszła za mąż za etnologa Kłymenta Kwitkę, związek ten jednak – jako mezalians – nie został zaakceptowany przez jej matkę. W tym samym czasie do gruźlicy dołączyła choroba nerek. Łesia Ukrainka zmarła podczas pobytu w sanatorium w Surami (ob. Gruzja). Jej grób znajduje się na Cmentarzu Bajkowym w Kijowie.
