Aksamitna rewolucja
Z Wikipedii
Spis treści |
[edytuj] Aksamitna rewolucja
Jest to określenie wydarzeń roku 1989 roku w Czechosłowacji, które doprowadziły do obalenia systemu komunistycznego oraz elit sprawujących władzę, a także transformacji ustrojowej, która niedługo później nastąpiła pozwalając Czechosłowacji wstąpić na drogę demokracji parlamentarnej.
[edytuj] Geneza
Niepodważalnym powodem wybuchu Aksamitnej Rewolucji były podobne wydarzenia w innych państwach Europy Środkowo-Wschodniej. W Polsce już dawno przeprowadzono częściowo wolne wybory, władze komunistyczne ustąpiły również w NRD i na Węgrzech. Już wtedy wiadomo było, że wybuch rewolucji w Czechosłowacji jest tylko kwestią czasu. Dodatkowo przez cały kraj, od końca 1988 roku, zaczęły przetaczać się demonstracje coraz bardziej uderzający w chwiejący się system komunistyczny.
- 28 października 1988 - demonstracja w Pradze
- 10 grudnia 1988 - demonstracja w praskiej dzielnicy Žižkov
- 28 października 1989 - demonstracja na Placu Wacława
- 10,11 i 14 listopada 1989 - demonstracja w Teplicach
- 16 listopada 1989 - studencka demonstracja w Bratysławie
[edytuj] Przebieg wydarzeń
Jeśli przyjąć, że rewolucja w Polsce trwała od powstania „Solidarności” w 1980 roku, to zakończyła się sukcesem po 10 latach. Na Węgrzech trwało to 10 miesięcy, a w Czechosłowacji niewiele ponad 10 dni. Przebieg rewolucji w Pradze miał nieco inny charakter, chociażby dlatego, że zmiany ustrojowe nie pociągnęły za sobą kryzysu gospodarczego jak to miało miejsce na Węgrzech, a szczególnie w Polsce.
[edytuj] 17 listopada
Za początek wydarzeń należy uznać dzień 17 listopada 1989. Studenckiej organizacji udało się na ten dzień załatwić pozwolenie na przeprowadzenie pokojowej demonstracji w 50 rocznicę męczeńskiej śmierci Jana Opletala, czeskiego studenta zamordowanego przez hitlerowców. Tłum narastał, zaczęto też wznosić hasła przeciwko władzom komunistycznym. Demonstranci zdecydowali przenieść się na plac Wacława, który był miejscem historycznych wydarzeń przede wszystkim w 1968 roku, gdy wojska Układu Warszawskiego rozpędziły rewolucję. Drogę na plac zablokowała policja i choć demonstranci wręczali policjantom kwiaty, demonstracja została bardzo brutalnie spacyfikowana.
[edytuj] 18 listopada
To wydarzenie było iskrą dla wydarzeń, które miały miejsce potem. W nocy rozpoczął się strajk studentów, do których następnego dnia przyłączyli się aktorzy. Na 27 listopada zaplanowano 2-godzinny strajk generalny.
[edytuj] 19 listopada
Václav Havel zwołał spotkanie wszystkich grup opozycyjnych, z Kartą 77 na czele. Wtedy to postanowiono powołać do życia Forum Obywatelskie, które było ruchem społecznym na wzór polskiej „Solidarności”, choć naturalnie nie miało takich rozmiarów i naturalnie nie było związkiem zawodowym, ale późniejsze jego zasługi należy uznać za podobne. Forum Obywatelskie zażądało rezygnacji czołowych osobistości w gronie komunistów, w tym prezydenta Gustava Husáka, którego obarczano winą za dewastację życia kraju po roku 1968. Forum postanowiło także poprzeć propozycję strajku generalnego obejmując przy okazji kierownictwo nad rewolucją w Czechach. Na Słowacji powstała odrębna organizacja – Społeczeństwo Przeciw Przemocy, która w zasadzie była bliźniaczą organizacją dla Forum Obywatelskiego.
[edytuj] 20 listopada
Dnia następnego odbyła się ogromna pokojowa demonstracja na placu Wacława. Niektóre źródła podają, że wzięło w niej udział dwieście tysięcy ludzi. Policja nie interweniowała. Z balkonu udostępnionego opozycji przez Wydawnictwo Partii Socjalistycznej do tłumu przemawiał Havel. Powtórzył żądania Forum Obywatelskiego względem komunistów, a tłum głośno skandował chcąc wymusić na władzach dymisję. Rozpoczęto zbieranie deklaracji o chęci przyłączenia się do strajku. W tym samym czasie doszło do pierwszych rozmów ówczesnego premiera Adamca z Forum. Opozycja zażądała usunięcia skompromitowanych osób z rządu i władzy w partii komunistycznej, zwiększenia swobód obywatelskich, a także legalizacji związku. Z upływem kolejnych dni żądania zaczęły być coraz większe, tak że nikt nie wyobrażał sobie, by do władzy nie została dopuszczona opozycja.
[edytuj] 27 listopada
Ma miejsce strajk generalny. Tłum żąda wolnych wyborów. Mimo ogromnej skali demonstracji i działań opozycji, premier Adamec nie decyduje się na większe zmiany w elitach władzy. Forum Obywatelskie jest jego postawą rozczarowane i już wtedy było wiadomo, że nie ustąpi dopóki nie dopnie swego. Na 11 grudnia zapowiedziano kolejny strajk generalny. Forum nie było w stanie dojść do porozumienia z Adamcem, jednak sytuacja międzynarodowa zaczęła się zmieniać. Po wolność chwyciły już wtedy Polska, Węgry i NRD. Michaił Gorbaczow, lider radzieckiej partii komunistycznej dał ciche przyzwolenie na zmiany w Czechosłowacji, przy okazji potępiając akcję wojsk Układu Warszawskiego z roku 1968.
[edytuj] 7 grudnia
Nieoczekiwanie 7 grudnia do dymisji podał się Adamec, a prezydent Husák desygnował na premiera dotychczasowego wicepremiera, Słowaka, Mariána Čalfę. Ten poszedł na ustępstwa względem opozycji przychylnie podchodząc do propozycji Forum Obywatelskiego co do obsadzenia stanowisk w rządzie. Do rządu weszło wielu członków opozycji, a komuniści stali się wśród ministrów prawdziwą rzadkością. 10 grudnia Gustáv Husák zatwierdził nowy skład rządu, po czym ustąpił ze stanowiska prezydenta. Triumf opozycji został osiągnięty w niebywałym tempie. Natychmiast odwołano planowany na następny dzień strajk generalny. Ministrowie rozpoczęli przemiany w państwie zmierzające w kierunku demokracji parlamentarnej, charakterystycznej dla państw zachodnich. Problemem wciąż był wybór nowego prezydenta. Opozycja chciała, by został nim Havel. Władze komunistyczne chciały, by doszło w tej kwestii do wyborów powszechnych, jednak ostatecznie była zmuszona ustąpić. 29 grudnia Václav Havel został zaprzysiężony na prezydenta Czechosłowacji. Wybory do Parlamentu przewidziano na czerwiec roku 1990.
[edytuj] Efekty
Naturalnie nie był to koniec czeskiej drogi do demokracji. W państwie wciąż wiele należało zmienić. Był to dopiero początek przemian, które rozpoczęły drogę państw Europy Środkowo-Wschodniej do pełnej integracji z Europą Zachodnią, jednak ten najważniejszy krok niewątpliwie został wykonany.
