Al Capone
Z Wikipedii
Należy w nim poprawić: Styl na encyklopedyczny, wtrącenia słowne.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Alphonse Gabriel Capone - (ur. 17 stycznia 1899 w Nowym Jorku, zm. 25 stycznia 1947 r. w Palm Island - Miami) - jeden z najsławniejszych gangsterów na świecie. Był czwartym z dziewięciu dzieci z imigrującej rodziny narodowości Włoskiej (Neapol). Al opuścił szkołę w szóstej klasie, kiedy został pobity przez dyrektora szkoły. Brał udział w I Wojnie Światowej. Ożenił się z Irlandką Mae Coughlin. Po roku z tego związku urodził się Albert Francis, nazywany "Sony".
[edytuj] Działalność przestępcza
W wieku 21 lat Capone miał na koncie dwa zabójstwa. Poszukiwała go nie tylko policja, ale także i przyjaciele. Nowy Jork stawał się niebezpieczny. Wtedy Al wstąpił do jednego z najsilniejszych gangów w Chicago - Five Points Gangu. Jako nastolatek złożył jednemu z członków gangu - Torrio - ofertę współpracy. Johnny Torrio został jednym z założycieli chicagowskiej mafii. James Street Gang był coraz większy. Capone był jednym z 5 dowódców tego gangu. Później ukończył studia. Capone został wynajęty przez Torrio jako menadżer małej restauracji i domu publicznego na Brooklynie. Capone po dłuższym czasie zyskał konkurenta wynajętego na zlecenie Torrio - Franka Galluccio, który również zajmował się interesami Torrio. Lecz gdy Capone okazał się lepszy, Galluccio został pobity i próbował odpłacić Alowi tym samym. Capone stawał się później bardzo silny. Miał za sobą wielu wpływowych ludzi. Wśród reporterów jego blizna była pamiątką z I wojny światowej, a dokładniej z Francji, chociaż Capone nie walczył nigdy we Francji.
W 1919 r. Capone miał problemy prawne w Nowym Jorku, dlatego wyjechał do Chicago, aby pomóc staremu przyjacielowi Johnowi Torrio. John pracował wtedy jako jeden z żołnierzy swojego wujka w domach publicznych, oraz jeździł na akcje, którymi dużo ryzykował. Torrio miał wtedy duże problemy ze swoim wujkiem Jimiem Colissimo, który nie chciał wejść w alkoholową prohibicję, jaką zaproponował Capone. Wydał nawet zakaz wnoszenia i sprzedawania alkoholu na terenie Chicago. Capone i Torrio posłali do Nowego Jorku zespół żołnierzy, którzy próbowali zlikwidować Colissimo i przywrócić dawne interesy. Torrio i Capone zaczęli być obciążani w Chicago. Inni ludzie z gangów, którzy nie byli poddanymi Torrio i Capone, walczyli z nimi i przeciwko nim. Najsławniejszą grupą był gang O'Baniona z Chicago North Side. Była to brygada, która spowodowała ciężkie pobicie Johna Torrio, przez co wylądował w szpitalu w 1925 r. Kiedy wyszedł ze szpitala, oznajmił Alowi, że wszystkie interesy należą teraz do niego. Wziął 30 milionów dolarów i odszedł na tył mafii. Dzięki temu w wieku 26 lat Al Capone stawał się liderem świata podziemnego. Nazywany był ojcem zbrodni. Mafia Capone'a liczyła ponad 1000 członków, w większości byli to żołnierze, zabójcy i złodzieje. Sam Capone był mordercą, szantażystą i przemytnikiem alkoholu, ale ludzie kochali go.
Capone był widziany w legalnych interesach jako spółka do filmu z wielkimi gwiazdami, oraz dużych biznesowych przedsięwzięciach. Zadawał się również z politykami, co bardzo umacniało jego pozycję. Capone ograniczał się do działalności domów publicznych (alkohol, prostytucja i hazard). Wszystko to dawało mu niewyobrażalną władzę. Dawał ludziom to, czego chcieli oraz co mogli zatrzymać dla siebie. Al Capone był kochany przez naród za to, iż pokazał ludziom smak rozrywki i dał wielu pracę, podczas gdy prezydent Herbert Hoover był znienawidzony. Capone otaczał się tylko zaufanymi ludźmi. Jego ochrona była bardzo dobrze mu znana i ludzie, którzy go chronili również byli dobrze znani. Capone prócz zwolenników był również nienawidzony przez inne rodziny, dlatego musiał chodzić prawie wszędzie ze swoją ochroną. Nigdy nie wiadomo było, co może się wydarzyć w danym momencie. Kiedyś gang O'Baniona próbował zastrzelić Ala, który jednak wyszedł z tego bez szwanku. Capone ostatecznie miał wielu nieprzyjaciół. Jego najsławniejszą osobistą zemstą było morderstwo 3 mafiozów: Johna Scalise, Alberta Anselmiego i Hop Toad Giunta, którzy spiskowali przeciwko Capone. Miesiąc przed tym Capone zorganizował największe sprzątanie świata. Planował zlikwidować wszystkich niewygodnych bossów. Akcja nazywała się St. Valentine's Massacre Day. Była ona zaplanowana dokładnie, ale dla Capone nie była zwyciężona do końca. Było wtedy ciężko, ponieważ społeczeństwo zaczęło zmieniać stosunek do gangsterów, gdyż w walkach prowadzonych przez bandytów ginęli coraz częściej zwykli obywatele. Jednak zabójstw społeczeństwo też nie chciało. Akcja ta wymagała dużo wysiłku, Capone przez to narażał się prawu oraz społeczeństwu. Jednak wyrobił sobie alibi podczas akcji: powiedział prokuratorowi przez telefon, że przebywał w Miami w swoim mieszkaniu spółdzielczym. Capone nie mógł zostać połączony z jakąkolwiek z tych akcji. W rzeczywistości kazał zabijać, rabować i przewozić. Jednak udało mu się tego uniknąć i wyjść z tego bez szwanku tylko dzięki mocnemu alibi. Jego dochody wewnętrzne ciągle rosły, przez co Urząd Skarbowy, z pomocą Eliota Nessa, udowodnił mu uchylanie się od płacenia podatków. Obciążyło go to i został skazany na 11 lat więzienia.
[edytuj] Więzienie i śmierć
Dla Ala Capone czas spędzony w Alcatraz był bardzo ciężki. Kilkakrotnie miały miejsce próby zamachów na jego życie; został ugodzony nożem w plecy, otruty, próbowano mu odciąć głowę. Został wypuszczony z więzienia w 1939 r. w bardzo ciężkim stanie. Jego zdrowie mocno podupadło. W późniejszym czasie był jeszcze ścigany. Zaraził się kiłą przez prostytutki, a zakażenie przedostało się do mózgu. Był sparaliżowany do końca swoich dni. Został już na stałe na Florydzie, gdzie miał duży dom. Al Capone zmarł 25 stycznia 1947 r. w Palm Island w Miami.
[edytuj] Linki zewnętrzne
