Aleksander Ogrodnik
Z Wikipedii
Aleksander Ogrodnik (ur. w 1897 r., zm. w 1977 r. w Pabianicach), oficer służby stałej Wojska Polskiego (kapitan), członek Związku Walki Zbrojnej, ps. "Szulc".
W okresie II Rzeczypospolitej służył w 31. Pułku Strzelców Kaniowskich w Sieradzu. Był tam kolejno: w latach 1921-1926 dowódcą kompanii, potem batalionu, zastępcą oficera mobilizacyjnego, a w końcu adiutantem dowódcy pułku. Z pułkiem odbył wojnę obronną 1939 r., zdołał uniknąć niewoli niemieckiej i po zakończeniu działań wojennych wrócił do Sieradza. Zaangażował się tam od razu do działalności konspiracyjnej. Komendant Okręgu Łódzkiego Związku Walki Zbrojnej, ppłk Leopold Okulicki ps. "Johan Muller", wyznaczył kpt. A. Ogrodnika ps. "Szulc" na dowódcę Obwodu Sieradzkiego z zadaniem podporządkowania sobie grup oporu w Sieradzkiem i zorganizowania placówki ZWZ na wzór wojskowy. Zaprzysiężony przez kpt. Zygmunta Waltera-Janke, przystąpił z powodzeniem do działania, anngażując w konsiprację dawnych podkomendnych (np. st. sierż. Juliana Karolusa, Antoniego Gasiorowskiego, plut. Erwina Lercha) oraz byłych członków Przysposobienia Wojskowego i innych organizacji paramilitarnych. Tych, którzy mieli niemieckie nazwiska, nakłaniał do przyjęcia volkslisty dla wywiadowczych potrzeb organizacji. Mimo ciężkiej zimy (1939/1940) docierał osobiście do odległych od Sieradza wsi w celu rozszerzenia działalności powierzonego mu Obwodu. Stworzył sieć placówek, mianował ich dowódców, m.in, podch. mar. J. Okońskiego ps. "Czarny Janek" mianował komendantem II Rejonu (gm. Bogumiłów, Barczew, Majaczewice), dr. Romana Ziebę - komendantem miejskim, por. Jana Kaczmarkiewicza ps. "Janek" - komendantem Rejonu "Męka" (gm. Rossoszyca, Męka, Wojsławice). Stworzył zalążki grupy dywersyjnej i wywiadu, do zimy 1939/40 podporządkował sobie lokalne grupy Stronnictwa Narodowego z Warty, Szadku i Widawy. 22 czerwca 1940 r. kpt. A. Ogrodnik został aresztowany jako oficer WP nie uwięziony w oflagu, a więc bez związku z jego konspiracyjnymi działaniami. Przewieziono go do obozu Sachsenhausen-Oranienburga. Udało mu się jednak przeżyć. Po wojnie osiadł w Pabianicach, gdzie zmarł w 1977 r.
