Aleksander Wołkow (tenisista)
Z Wikipedii
Aleksander Władimirowicz Wołkow, ros. Александр Владимирович Волков (ur. 3 marca 1967 w Kaliningradzie), tenisista rosyjski, zwycięzca trzech turniejów zawodowych w grze pojedynczej, reprezentant w Pucharze Davisa.
Karierę zawodową rozpoczął w 1988, rok później był po raz pierwszy w finale turniejowym (w Mediolanie pokonał m.in. Jakoba Hlaska, a uległ Borisowi Beckerowi). W 1990 zaliczył dalsze dwa finały (na trawie w Rosmalen uległ Mansdorfowi, a w Berlinie przegrał z Agenorem z Haiti), ale uwagę tenisowego świata skupił na krótko przede wszystkim na US Open, gdzie wyeliminował w I rundzie lidera rankingu Stefana Edberga. Szwed zrewanżował się Wołkowowi jesienią w półfinale halowego turnieju w Sztokholmie.
W 1991 Wołkow odniósł pierwsze turniejowe zwycięstwo - w finale halowej imprezy w Mediolanie pokonał Włocha Carattiego. W 1/8 finału Wimbledonu w dramatycznych okolicznościach przegrał z Niemcem Stichem, który później triumfował w turnieju (przy punkcie meczowym dla Wołkowa piłka zawadziła o taśmę). Lata 1992-1993 były najlepszymi w karierze Rosjanina - w 1992 był w trzech finałach i ćwierćfinale US Open (pokonał wówczas m.in. Ivanisevicia), w 1993 wygrał turniej w Aucland (w finale z MaliVai Washingtonem), był w półfinale dużego turnieju w Indian Wells, a we wrześniu doszedł do półfinału US Open (pokonał Thomasa Mustera broniąc piłki meczowej, uległ Pete Samprasowi). W sierpniu 1993 zajmował najwyższe miejsce w karierze - nr 14 ATP. W obu sezonach wystąpił w Pucharze Wielkiego Szlema, ale odpadał już w I rundzie.
W 1994 wygrał turniej w Moskwie (w finale z Chuckiem Adamsem) i był w finale w Adelajdzie (przegrał z Kafelnikowem). W kolejnych sezonach startował z mniejszym powodzeniem i pod koniec 1996 występował już w imprezach niższej rangi (wygrał m.in. challenger w Akwizgranie). Ostatni finał turnieju ATP Tour zaliczył w 1997 w Szanghaju, przegrywając ze Słowakiem Janem Kroslakiem. Wkrótce zakończył karierę sportową.
W grze podwójnej zaliczył trzy finały turniejowe, a jego łączne zarobki na korcie przekroczyły 3 miliony dolarów. Reprezentował ZSRR, Wspólnotę Niepodległych Państw i Rosję w Pucharze Davisa, debiutował w 1986 w meczu z Indiami, a ostatni występ zaliczył w 1998 z Japonią. W 1994 przyczynił się do awansu Rosji do finału Pucharu Davisa, pokonując w kolejnych rundach m.in. Raftera i Sticha. W meczu finałowym ze Szwedami przegrał zarówno z Edbergiem, jak i Larssonem. Z Edbergiem przegrał po dramatycznym meczu - zdołał wyrównać stan pojedynku ze stanu 0:2 w setach i w decydującej partii wyszedł na prowadzenie z przewagą jednego przełamania. Stracił koncentrację, kiedy mecz na około 10 minut przerwało wejście na trybuny prezydenta Borysa Jelcyna - od stanu 5:4 zdołał wygrać tylko jednego gema i ostatecznie zszedł z kortu pokonany 4:6, 2:6, 7:6, 6:0, 6:8.
Występował także w reprezentacji w Drużynowym Pucharze Świata. Na igrzyskach olimpijskich w Seulu w 1988 w I rundzie został wyeliminowany przez Niemca Steeba. W ciągu kariery odniósł zwycięstwa m.in. nad Samprasem, Lendlem, Forgetem, Bruguerą, Agassim, Changiem. Leworęczny, z bekhendem oburęcznym, grał tenis urozmaicony, z ekstremalnymi rotacjami i opóźnianymi uderzeniami.
Zwycięstwa turniejowe (wszystkie w grze pojedynczej):
- 1991 Moskwa
- 1993 Aucland
- 1994 Moskwa
Finały turniejowe:
- gra pojedyncza:
- 1989 Mediolan
- 1990 Berlin, Rosmalen
- 1992 Johannesburg, Rotterdam, Wellington
- 1994 Adelajda
- 1997 Szanghaj
- gra podwójna:
- 1991 Moskwa (z Andriejem Czerkasowem)
- 1993 Aucland (z Alexem Antonitschem)
- 1996 Long Island (z Hendrikiem Dreekmannem)
