Arthur Weigall

Z Wikipedii

Arthur Edward Pearse Brome Weigall (ur. w 1880, zm. w 1934), angielski projektant sceniczny, egitolog, dziennikarz, autor: opracowań dotyczących historii starożytnego Egiptu, przewodników, powieści, scenariuszy i tekstów piosenek. W roku jego urodzenia, jego ojciec, oficer angielskiej armii, zginął w walkach na północno-zachodnim pograniczu w Indiach. Po stracie męża, matka zajęła się pracą charytatywną, działając na rzecz mieszkańców dzielic nędzy późno wiktoriańskiej Anglii. Artur uczęszczał do Wellington Collage, szkoły z bogatymi tradycjami, mającej powiązania ze środowiskiem wojskowym. Po jej ukończeniu uzyskał pracę jako urzędnik w londyńskiej City. Jego młodzieńcze fascynacje historią, kulturą i sztuką starożytnego Egiptu, chronologią i genealogią władców egipskich, wzięły górę nad urzędniczym życiem. Za sprawą anonimowego sponsora, rozpoczął naukę w New Collage w Oksfordzie. Wkrótce jednak wyjechał do Lipska, aby tam studiować egiptologię. Po powrocie do Anglii związał się w pracy z Flindersem Petrie, najpierw współpracując z nim w University Collage w Londynie, a po wyjeździe do Egiptu, w pracach wykopaliskowych w Abydos. Praca i życie z Flindersem Petrie, okazła się jednak niezwykle trudna dla młodego Artura. Wkrótce związał się on z niemieckim egiptologiem Friedrichem Wilhelmem von Bissingiem. W 1905 roku pracował w Sakkara z Howardem Carterem, który piastował w tym czasie funkcję Głównego Inspektora Starożytności Górnego Egiptu i Nubii. Jednakże po pewnym incydencie z francuskimi turystami, Carter zmuszony został do odajścia z zajmowanego stanowiska i oto niespodziewanie 25-letni Artur Weigall objął funkcję ochrony i zarządzania starożytnymi zabytkami w całym Górnym Egipcie, aż do granicy z Sudanem. Z zapałem i energią zajął się, dotąd zaniedbywanym i pomijanym problemem, nielegalnego wywozu zabytków na niezwykle chłonne rynki europejskie i północno-amerykańskie. W Luksorze i Tebach Zachodnich pracował do 1911 roku. W okresie tym dokonano w Dolinie Królów wielu niezwykle znaczących, dziejowych odkryć. Zespół pod przewodnictwem Theodora Davisa odnalazł grobowce Juji i Tuji, Horemheba oraz KV-55 – tzw. Skrytkę Amarneńską. Weigall napisał w tym czasie m.in. opracowanie biograficzne, dotyczące Echnatona oraz "Przewodnik po zabytkach Górnego Egiptu". Współpracował z Alanem Gardinerem oraz Howardem Carterem, poszukującym grobowca Tutanchamona. Mocno wplątany w biurokratyczną machinę, administracji egipskiej oraz zawiłości problemów społecznych Luksoru i Kairu, blisko współpracował z Flindersem Petrie, Gastonem Maspero i Theodorem Davisem. Był członkiem elity angielskiej społeczności Luksoru. Zbyt wiele problemów i obowiązków doprowadziło go do załamania i wyjazdu z Egiptu. Wybuch I wojny światowej całkowicie zniweczył jego plany otwarcia instytutu egiptologii w Kairze. Podczas I wojny światowej przebywał w Londynie, gdzie zajął się pracą projektanta kostiumów i scenografii w londyńskiej rewii. Zaangażował się również w produkcję filmową, współpracując m.in. z Bannisterem Merwinem i Jackiem Buchananem przy produkcji filmu "Her Heritage". Jedna z jego powieści "Burning Sands" została później zekranizowana przez George'a Melforda. W 1920 roku Lord Northcliffe zaproponował mu stanowisko krytyka filmowego w "Daily Mail". Po odkryciu w 1922 roku przez Cartera grobowca Tutanchamona, Weigall powrócił do Egiptu jako korespondent Daily Mail, mający za zadanie relacjonowanie otwarcia grobowca i zbadania jego zawartości. Przy tej okazji doszło do otwartej konfrontacji pomiędzy przedstawicielami prasy. Carter i Carnarvon próbowali narzucić różnym ośrodkom prasowym wyłączność relacjonowania tych wydarzeń dla "The Timesa". Burza wokół relacji prasowych znacznie pogorszyła klimat wokół odkrycia i spowodowała pogorszenie relacji angielsko-egipskich, podsycając dążenia wyzwoleńcze i nacjonalistyczne, jakie od kilku lat narastały w Egipcie.

Arthur Weigall zmarł w 1934 roku, w wieku 54 lat. Był dwa razy żonaty. Jego pierwszą żoną była Amerykanka, Hortensja Schleiter, a drugą pianistka, pod wpływem której powrócił do pracy ze sceną, dając się poznać jako utalentowany autor tekstów piosenek.