Barnim I

Z Wikipedii

Barnim I Dobry (ur. ok. 1217-1219, zm. 13 grudnia 1278 w Dąbiu) – książę zachodniopomorski z dynastii Gryfitów. Syn Bogusława II i Mirosławy, córki namiestnika gdańskiego Mściwoja I.

Władał księstwem wspólnie z Warcisławem III, który rezydował w Dyminie. Barnim I obrał sobie za dwór Szczecin, do którego przeniósł się z Uznamia w roku 1235. Po śmierci kuzyna z Dymina władał całym Pomorzem Zachodnim (1264-1278). Książę Barnim był jednym z najbardziej pracowitych władców Pomorza. Okres jego panowania przypadał na wzmożoną kolonizację niemiecką i lokację miast na prawie magdeburskim, których książę ulokował na Pomorzu bardzo wiele, m.in. Szczecin i Goleniów. Był fundatorem wielu klasztorów. Został pochowany w kościele NMP w Szczecinie.

Z osobą księcia związanych jest wiele pomorskich legend, m.in. ta o powstaniu herbu Goleniowa. W mieście nad Iną książę jest patronem jednej z ulic, na Bramie Wolińskiej ma pamiątkową tablicę, upamiętniającą lokację, jego imieniem został nazwana również nagroda, przyznawana corocznie przez burmistrza gminy Goleniów najbardziej zasłużonym osobom w mieście i gminie.