Bitwa na stepach solnych
Z Wikipedii
Bitwa na stepach solnych (316 p.n.e.) miała miejsce w trakcie drugiej wojny diadochów, która toczyła się w latach 319 p.n.e.-316 p.n.e. Naprzeciw siebie stanęło 39000 ludzi Antygona (straty podczas bitwy - 3700 zabitych, 4000 rannych) oraz 40000 ludzi Eumenesa (straty - 540 zabitych i 1000 rannych). Mimo że armia Antygonosa poniosła większe straty, bitwa była nierozstrzygnięta.
Bitwa ta zwana jest także bitwą pod Parajtakene. Podobnie jak pod Gabiene w roku 317 p.n.e. starły się tutaj ze sobą formacje macedońskie walczące w szyku falangi. Srebrne Tarcze przeprowadziły tam frontalny atak w zwartym szyku, rozbiły ustawione naprzeciw szeregi falangi przeciwnika, dokonawszy zwrotu w prawo z zachowaniem szyku, niczym na placu parady. Następnie zaatakowały od flanki resztę falangi, zmuszając ją do ucieczki.
W trakcie bitwy kawaleria Antygona, wykorzystując tumany kurzu, przedarła się nie zauważona na tyły przeciwnika i zdobyła tabory Eumenesa. Kiedy Srebrne Tarcze zorientowały się, że utraciły wszystkich najbliższych i całość zdobyczy wojennej z wieloletniej kampanii, aresztowały Eumenesa i wydały go Antygonowi w zamian za zwrot własności. Antygon przyjął je na służbę. Oddziały 10 000 perskich żołnierzy dowodzone przez Peukestasa również przeszły na stronę Antygona. Antygon spalił żywcem Antygenesa, dowódcę Srebrnych Tarcz, zabił kilku osobistych wrogów, a następnie po pewnym wahaniu stracił samego Eumenesa. Po tych wydarzeniach Antygon okrzyknięty został królem całej Azji.
