Bitwa pod Minorką
Z Wikipedii
| Bitwa pod Minorką wojna siedmioletnia |
|||||||||||||||||
| Data | 20 maja 1756 | ||||||||||||||||
| Miejsce | Morze Śródziemne, niedaleko wyspy Minorka | ||||||||||||||||
| Wynik | taktyczny remis, strategicznie zwycięstwo francuskie | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
Bitwa morska pod Minorką miała miejsce 20 maja 1756 roku. Bitwa pomiędzy eskadrami: francuską i brytyjską odbyła się wkrótce po tym, gdy Królestwo Wielkiej Brytanii ogłosiło wojnę przeciwko Domowi Burbońskiemu. Jej niesatysfakcjonujący (dla Brytyjczyków) rezultat stał się przyczyną późniejszego sądu wojennego nad admirałem Johnem Byngiem i jego egzekucji. Akcja Brytyjczyków miała na celu przerwanie francuskiego oblężenia brytyjskiego garnizonu Minorki. Bitwa była pierwszym starciem wojny siedmioletniej na jej europejskim teatrze.
Spis treści |
[edytuj] Wstęp
Francuzi trzymali w oblężeniu brytyjski garnizon na Minorce, która znalazła się pod panowaniem brytyjskim w rezultacie Wojny o sukcesję hiszpańską w 1708 roku. Wielka Brytania i Francja rozpoczęły działania wojenne w koloniach Nowego Świata już wcześniej – w 1754 roku (Wojna z Indianami i Francuzami) i do 1756 roku, wskutek francuskich sukcesów sprawy przybrały niepokojący dla Brytyjczyków obrót. Rząd brytyjski był przekonany, iż niedługo może nastąpić francuski atak na same wyspy brytyjskie (Francuzi faktycznie planowali inwazję). Długo oczekiwany francuski atak na Minorkę spowodował, iż brytyjski rząd wysłał eskadrę 10 okrętów liniowych w celu jej obrony. Pomimo wiadomości o znacznej mocy francuskiej floty z Tulonu, który była przeznaczona do opanowania Minorki, okręty przydzielone Byngowi były w złym stanie, wymagającym napraw, oraz miały niepełną obsadę.
[edytuj] Prolog
Kiedy Byng i jego mała flota, wzmocnione przez okręty eskadry z Minorki, które zdołały wydostać się z wyspy, przybył w okolice Minorki 19 maja, okazało się, iż wyspa jest już zajęta przez Francuzów. Tylko garnizon z Fort St. Philip (obecnie Mahon) trzymał się nadal. Byng rozkazał uwolnić garnizon, ale ukazała się francuska eskadra złożona 12 statków liniowców i 5 fregat. Obie strony szykowały się do bitwy następnego ranka.
[edytuj] Bitwa
Na przeciw 12 francuskich liniowców, Byng ukształtował swych 12 największych okrętów w pojedynczej linii bojowej i zbliżał się do przeciwnika. Francuska linia szła na równoległym kursie. Potem padł rozkaz przydzielający poszczególnym okrętom przeciwników we francuskiej linii. Jednakże zła sygnalizacja spowodowała później powikłania i opóźnienia. Brytyjska straż przednia otrzymała ciężki ogień od bardziej ciężko uzbrojonych francuskich przeciwników, podczas gdy tył linii, włączając okręt admiralski doznał niepowodzenia z powodu bardziej efektywnego ognia działowego Francuzów. Podczas walki Byng okazał znaczną ostrożność i wielkie zaufanie standardowych procedur walki. Kilka z jego okrętów zostało poważnie uszkodzonych, chociaż żadnych z nich nie zatonął. Również Francuzi nie utracili żadnego okrętu. Rada Wojenna złożona z wszystkich starszych oficerów zgodnie stwierdziła, iż nie ma szans na zadanie większych strat Francuzom i na uwolnienie wojsk brytyjskich z oblężenia, dlatego też rozkazał odwrót od Gibraltaru.
[edytuj] Po bitwie
Bitwa mogłaby być uważana za nierozstrzygniętą, lecz odwrót Bynga, brak nacisku na flotę francuską koło Minorki oraz brak pomocy dla garnizonu Minorki przyczynił się do (honorowej) kapitulacji Brytyjczyków 29 czerwca 1756 roku. Admiralicja, prawdopodobnie w celu zatuszowania własnych niedociągnięć przy organizowaniu odsieczy dla wyspy, oskarżyła Bynga o naruszenie Artykułów Wojennych. Sąd Wojenny uznał go za i skazał na rozstrzelanie; wyrok został wykonany 14 marca 1757 na okręcie liniowym "Monarch" w porcie w Portsmouth. minorka wróciła w ręce brytyjskie po Pokoju paryskim w 1763 roku.
