Bull-pup

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Typowa broń w układzie bull-pup - Vector CR 21

Bull-pup - układ konstrukcyjny broni palnej, w którym magazynek znajduje się za chwytem pistoletowym i spustem. Nazywany także układem bez kolby właściwej, ponieważ w tym układzie jej funkcję spełnia zakończenie komory zamkowej lub układem bezkolbowym.

Po raz pierwszy zastosowano go w 1901 roku w karabinie powtarzalnym Thorneycrofta, powstałym po przerobieniu kb Lee Enfielda. W 1936 r. pistolet maszynowy w układzie bez kolby właściwej został opatentowany przez Francuza Henriego Delacre'a.

[edytuj] Zalety układu

Zwiększona długość lufy w porównaniu do układu tradycyjnego, dzięki czemu przy zachowaniu z góry określonej długości lufy można skrócić samą broń
Zmniejszony podrzut (a w konsekwencji zwiększenie celności ognia, zwłaszcza ciągłego) dzięki umieszczeniu kolby i lufy w jeden linii

[edytuj] Wady układu

Renomę kontrowersyjnych i niepraktycznych, a w konsekwencji gorszych od tradycyjnych, systemy w układzie bull-pup zyskały przez następujące wady:

Gorzej działający mechanizm spustowy (wada spowodowana koniecznością połączenia języka spustowego z resztą mechanizmu za pomocą szyny spustowej w postaci długiego pręta)
Skomplikowana lub utrudniona wymiana magazynka (według zwolenników układu bull-pup - dużo łatwiejsza w porównaniu do układu tradycyjnego w przypadku podróżowania w pojeździe)
Linia celownicza umieszczona wysoko nad lufą, a w konsekwencji zmuszanie strzelca do znaczniejszego podnoszenia się ponad ewentualną osłonę (problem występuje także w niektórych współczesnych broniach w układzie tradycyjnym)
Zmniejszony zasięg ciosu w przypadku walki na bagnety (problem praktycznie nieistotny w przypadku współczesnego pola walki)
Odczuwanie przez strzelca wystrzału (wylot lufy blisko twarzy)
Ponadto typowe dla klasycznego układu jest wyrzucanie łusek na bok. W przypadku bull-pupów powodowałoby to konieczność strzelania z jednej, odgórnie określonej strony ciała (odstępstwo powodowałoby, iż wyrzucane łuski trafiałyby strzelca w twarz). Zaradzono temu - w zależności od broni - poprzez umieszczenie okna wyrzutowego łusek w dolnej części komory zamkowej, umieszczenie przy oknie wyrzutowym występu odbijającego łuski do przodu, odprowadzanie łusek specjalnym kanałem do okna wyrzutowego umieszczonego w przedniej części broni lub poprzez umożliwienie przestawienia kierunku wyrzucania. Każda z tych metod ma swoje wady.