Castamir
Z Wikipedii
Castamir – fikcyjna postać ze stworzonej przez J. R. R. Tolkiena mitologii Śródziemia.
Informacje na jego temat znajdują się w Dodatkach do trzeciego tomu Władcy pierścieni.
Postać ta nie pojawia się w ekranizacji powieści (reżyseria Peter Jackson).
- W angielskim oryginale – Castamir the Usurper
- Przekład Marii Skibniewskiej – Castamir Samozwaniec (Kastamir)[1]
- Przekład Jerzego Łozińskiego – Kastamir Samozwaniec
- Przekład Marii i Cezarego Frąców – Castamir Uzurpator
Uwaga: W dalszej części artykułu znajdują się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu.
Castamir (ur.? rok Trzeciej Ery – zm. 1447 rok Trzeciej Ery) – Dúnadan, dwudziesty drugi król Gondoru. Był wnukiem Calimehtara, młodszego brata Rómendacila II. Piastował stanowisko Dowódcy Floty Gondoru. W 1432 roku stanął na czele buntu przeciw Eldacarowi. Gdy ten zbiegł do Rhovanionu (1437 rok) Castamir objął tron, jako że był najbliższym krewnym dynastii królewskiej. Miał też szczególnie duże poparcie ludności wybrzeży i wielkich portów – Pelargiru oraz Umbaru. Panował przez 10 lat. Okazał się wyniosłym, skąpym i okrutnym władcą. Kazał stracić wziętego do niewoli syna Eldacara, Ornendila. W Osgiliath (gdzie bronił się wygnany król) dokonał wielkiej rzezi i zniszczył miasto. Podczas swego panowania dbał wyłącznie o flotę i nosił się z zamiarem przeniesienia stolicy do Pelargiru, czym zraził sobie mieszkańców północnych prowincji (Calenardhonu, Ithilien i Anórien). W 1447 roku Castamir musiał stawić czoło powracającemu Eldacarowi. Został przez niego zabity w bitwie u brodów na Erui. Synowie Castamira przeżyli i założyli pirackie państewko w Umbarze. Czasem nazywano go Castamirem Samozwańcem.
Imię Castamir pochodzi z języka quenya.
| Poprzednik Eldacar |
Królowie Gondoru | Następca Eldacar (ponownie) |
[edytuj] Przypis
- ↑ Ta forma występuje w starych wydaniach Władcy pierścieni.
