Cesarstwo galijskie
Z Wikipedii
Cesarstwo galijskie - (łac. Imperium Galliarum) samozwańcze cesarstwo powołane między 259 a 260 w zachodniej części cesarstwa rzymskiego przez uzurpatora Postumusa, istniało do 274.
Składało się z części rzymskich prowincji Galia, Hispania, Betyka, Brytania.
Kryzys wywołało wzięcie do niewoli cesarza Waleriana I przez sasanidzkich Persów. Seria rewolt wojska w prowincjach naddunajskich doprowadziła do odsłonięcia bronionej przez Postumusa linii Renu. Ten wykorzystał osłabienie armii rzymskiej, zabił syna cesarza Galiena Saloninusa i sam obwołał się cesarzem w Colonia Agrippina.
Utworzył nowe cesarstwo ze stolicą w Trewirze, powołał wzorowaną na rzymskiej własną hierarchię urzędniczą. W 261 odparł atak Franków i Alemanów, którzy przekroczyli Ren. Sytuacja gospodarcza i społeczna w tym młodym Cesarstwie przedstawiała się tragicznie, więc, gdy w 273/4 n.e. cesarz Aurelian przekroczył Alpy i najechał Cesarstwo Galijskie, jego ówczesny cesarz Tetryk II poddał się bez oporów, a Imperium Galliarum zostało bezboleśnie wcielone do Imperium Rzymskiego.
