David Cameron

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

David Cameron

David William Donald Cameron (ur. 9 października 1966 r.) - polityk brytyjski, lider Partii Konserwatywnej (od 2005 r.).

Spis treści

1 Początki kariery
2 W Izbie Gmin
3 Lider opozycji
4 Kontrowersje
5 Życie prywatne
6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Początki kariery

David Cameron dorastał niedaleko Wantage w hrabstwie Oxfordshire. Jest synem maklera giełdowego Iana Donalda Camerona i Mary Fleur Mount, córki Williama Mounta, 2. baroneta. Cameron posiada szkockie korzenie, a jednym z jego przodków jest król Wielkiej Brytanii Wilhelm IV Hanowerski. Wykształcenie odbrał w Eton College. W wieku 15 lat został ukarany przez szkołę za palenie marihuany. Później miał rok przerwy w odbywaniu nauki, podczas którego wyjechał do Związku Radzieckiego, gdzie podobno próbowało go zwerbować KGB.

Po powrocie rozpoczął studia na Uniwersytecie w Oksfordzie. Tą uczelnię ukończył z tytułem bakałarza politologii, filozofii i ekonomii. Jeden z jego profesorów, Vernon Bogdanor, określił go jako najzdolniejszego studenta jakiego znał, z poglądami umiarkowanie konserwatywnymi. Podczas pobierania nauki Cameron był członkiem towarzystwa studenckiego "Bullington Club", które było sławne z powodu licznych, suto zakrapianych alkoholem imprez.

Po ukończeniu uczelni z dyplomem pierwszej klasy w 1988 r., Cameron przez 4 lata pracował w departamencie Partii Konserwatywnej zajmującym się badaniami naukowymi. Po wyborach 1992 r. został specjalnym doradcą rządu, początkowo w ministerstwie skarbu, później w ministerstwie spraw wewnętrznych.

W latach 1994-2001 Cameron był dyrektorem spraw zbiorowych Carlton Communications .

1 czerwca 1996 r. poślubił Samanthę Sheffield (ur. 1971), córkę Reginalda Sheffielda, 8. baroneta i Annabel Jones, córki pisarza Timothy'ego Jonesa. David i Samantha mają razem dwóch synów (Ivana, urodzonego z mózgowym porażeniem dziecięcym i cierpiącego na epilepsję, oraz Arthura Elwena) i córkę, Nancy.

[edytuj] W Izbie Gmin

Pierwszą próbę dostania się do Izby Gmin podjął w 1997 r. Startował wtedy w okręgu Stafford, ale nie osiągnął powodzenia. Udało mu się natomiast w 2001 r., kiedy wygrał wybory w okręgu Witney. Od razu po wyborach wszedł w skład parlamentarnej komisji spraw wewnętrznych. W 2003 r. został wiceprzewodniczącym Partii Konserwatywnej. Rok później był głównym mówcą konserwatystów w sprawach dotyczących samorządu lokalnego. Niedługo później został ministrem edukacji w gabinecie cieni.

[edytuj] Lider opozycji

Po kolejnej porażce konserwatystów w wyborach w maju 2005 r. ze stanowiska lidera partii zrezygnował Michael Howard. Cameron zgłosił swoją kandydaturę 29 września. Zyskał poparcie innego wiceprzewodniczącego parii, Michaela Ancrama, byłego lidera konserwatystów Williama Hague'a, Kanclerza Skarbu w gabinecie cieni George'a Osbone'a oraz Olivera Letwina i Borisa Johnsona. W swojej deklaracji Cameron ogłosił, że chce aby ludzie znów byli dumni z faktu bycia konserwatystami.

Pierwsza tura wyborów na przewodniczącego partii odbyła się 18 października. Oprócz Camerona w wyborcze szranki stanęli Ken Clarke (Kanclerz Skarbu w rządzie Johna Majora), David Davis (minister spraw wewnętrznych w gabinecie cieni) oraz Liam Fox (minister spraw zagranicznych w gabinecie cieni). W pierwszej turze (głosowali, podobnie jak w drugiej, tylko konserwatywni deputowani do Izby Gmin, w liczbie 198) najlepszy wynik uzyskał Davis (62 głosy), drugi był niespodziewanie Cameron z 56 głosami, trzeci Fox - 42 głosy. Odpadł Clarke, który uzyskał 38 głosów.

Druga tura odbyła się 20 października. Tym razem wygrał Cameron (90 głosów), przed Davisem (57 głosów). Odpadł Fox (51 głosów). W trzeciej turze głosowali wszyscy członkowie Partii Konserwatywnej. Cameron wygrał zdecydowanie uzyskując 78% głosów. Jego wybór na przewodniczącego Partii Konserwatywnej i, jednocześnie, lidera opozycji, został ogłoszony 6 grudnia.

Po wyborach, Cameron odszedł w znacznym stopniu od tradycyjnego programu konserwatystów, wprowadzając doń liczne zmiany. Polegają one na m.in. rezygnacji z obniżki podatków (na rzecz ich uproszczenia i spłaszczenia), nawoływaniu do bardziej proekologicznej polityki rządu, próbie zmniejszenia kar za niektóre przestępstwa, deklaracji, że Partia Konserwatywna, nie działa wyłącznie w interesie klasy średniej i najbogatszych, ale także uboższej warstwy społecznej oraz zwiększeniu wydatków na rzecz walki z biedą i ubóstwem w krajach Trzeciego Świata. Popiera również walkę z terroryzmem i interwencję w Iraku. Jego flagowe hasło to "odpowiedzialność społeczna" - czyli współpraca aktywnych jednostek, biznesu i władz lokalnych. Opowiada się także za ograniczeniem prywatnego finansowania partii politycznych.

Chęć tak radykalnej, miejscami, zmiany wizerunku partii wywołała konflikt z grupą starszych jej działaczy, ale równocześnie zaowocowała wzrostem jej notowań, które obecnie są najwyższe od wielu lat i mogą konserwatystom przynieść zwycięstwo w wyborach parlamentarnych w 2009 r.

[edytuj] Kontrowersje

Zaliczanie Camerona do grupy polityków prawicowych budzi kontrowersje^[1]. Po przeprowadzonych przez Camerona zamianach duża część prominentnych działaczy Partii Konserwatywnej opuściła jej szeregi (najczęściej na rzecz UKIP), nazywając obnoszącego się z "ekologicznym" stylem bycia, odcinającego się od wolnościowych reform Margaret Thatcher (m.in. określił jako priorytetowe dofinansowanie National Helath Service, jednostki rządowej, której pieniądze obcinała lady Thatcher) Camerona "Tory's Blair" (Blairem torrystów) - "sobowtórem" Tony'ego Blaira. Cameron nie tylko zbliża się poglądowo do lidera Partii Pracy, ale też naśladuje jego zachowania i powiedzenia. Laburzyści nazywają go "Dave the Chameleon", David Kameleon", zaś satyrycy z Private Eye kpią, że konserwatystom udał się zabieg medyczny przeszczepienia Cameronowi twarzy Blaira.

[edytuj] Życie prywatne

David Cameron wraz z rodziną mieszka w rezydencji Witney w hrabstwie Oxfordshire. Po Londynie jeździ rowerem. Na dachu swojej londyńskiej willi zbudował minielektrownię wiartową. Wybrał się nawet na koło podbiegunowe, by na własne oczy zobaczyć topienie czaszy lodowych. Regularnie bywa na najszykowniejszych londyńskich przyjęciach, ale wizytuje również ośrodki dla narkomanów i przestępców oraz szkoły dla trudnej młodzieży. Nie nosi drogich garnitów, tylko stroje z Marks & Spencer, ulubionego sklepu klasy średniej. Jego ulubionym albumem jest "Queen is Dead" grupy The Smiths.