Deklaracja z Balamand

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

"Deklaracja z Balamand" ("Dokument z Balamand") - wspólna deklaracja ekumeniczna Kościoła katolickiego i Kościoła prawosławnego pod tytułem "Unionizm, dawna metoda poszukiwania jedności, a dzisiejsze poszukiwania pełnej komunii", przyjęta 23 czerwca 1993 przez Międzynarodową Komisję Wspólną do spraw Dialogu Teologicznego między Kościołem rzymskokatolickim a Kościołem prawosławnym na jej siódmej sesji plenarnej w Szkole Teologicznej w Balamand (Liban), 17-24 czerwca 1993.

[edytuj] Wspólna Komisja

Komisja Wspólna składa się z wysokiej rangi hierarchów i uznanych teologów katolickich i prawosławnych, którzy obradują jako przedstawiciele swoich kościołów - kościoła rzymskokatolickiego i poszczególnych cerkwi prawosławnych. Komisja, powołana wspólnym oświadczeniem papieża Jana Pawła II i patriarchy Konstantynopola Dymitra I w Konstantynopolu 30 listopada 1979, zaczęła pracę w 1980 nieformalnym jeszcze spotkaniem na Patmos i Rodos. Do tej pory zebrała się osiem razy: w Monachium (1982), na Krecie (1984), w Bari (Włochy, 1986 i 1987), w Valamo (Finlandia, 1988), Freising (Niemcy, 1990), Balamand (Liban, 1993) i Baltimore (USA, 2000).

Na początku lat 90. XX wieku, na wniosek prawosławnych uczestników obrad, Komisja zdecydowała się odejść od tematów ściśle teologicznych i zająć tematem, który można określić jako "techniczny", mianowicie sposobem doprowadzenia do jedności katolicko-prawosławnej ("metoda obecnych poszukiwań pełnej komunii"). Owocem pracy Komisji Wspólnej nad tym zagadnieniem jest właśnie Deklaracja. Była ona poprzedzona oświadczeniem kończącym spotkanie we Freising, w którym odrzucono uniatyzm jako metodę poszukiwania jedności kościoła. Następnie wspólny komitet koordynacyjny na obradach w Arricia (Włochy) w czerwcu 1991 przygotował projekt dokumentu, przedyskutowany i zaakceptowany na spotkaniu Komisji w Balamand.

[edytuj] Treść Deklaracji

Deklaracja dzieli się na trzy części: Wprowadzenie, Podstawy eklezjologiczne i Zasady praktyczne. Została oparta na uzgodnionych już wcześniej założeniach: na dążeniu do jedności kościoła powszechnego oraz na wzajemnym uznaniu cerkwi prawosławnej i kościoła katolickiego za kościoły siostrzane, czyli na odrzuceniu poglądu, że tylko jedno z nich jest jedynym prawdziwym kościołem.

Podstawy eklezjologiczne zawierają szereg tez, odnoszących się do historii stosunków prawosławno-katolickich. Określono sposoby doprowadzania do jedności, których stosowania wobec siebie obie strony się wyrzekły: uniatyzm i prozelityzm. Zagwarantowano jednocześnie istnienie kościołów wschodnich katolickich, których misja ma polegać na pośredniczeniu w dialogu ekumenicznym między cerkwią a kościołem.

Zasady praktyczne obejmują zalecenia dla duchownych prawosławnych i katolickich, którymi winni się kierować w pracy duszpasterskiej. Sprowadzają się one do powstrzymania się od aktów wrogości i do wzajemnej lojalności w tej pracy, a to w celu stopniowego wyrugowania nieufności i podejrzliwości. Deklaracja wzywa duchownych, zwłaszcza biskupów obu kościołów do koordynacji działalności dobroczynnej i zadań duszpasterskich, pomocy w sprawowaniu liturgii, niemieszania się w sprawy wiernych drugiego z kościołów, ugodowego rozstrzygania spraw spornych.

[edytuj] Znaczenie Deklaracji

Deklaracja tej treści stanowiła ogromne ustępstwo obu stron dialogu katolicko-prawosławnego. Ze strony katolickiej ustępstwem było wyrzeczenie się popierania ruchu unickiego (uniatyzmu). Ze strony prawosławnej ustępstwem było zaakceptowanie istnienia kościołów wschodnich katolickich, których samo istnienie jest dla cerkwi kamieniem obrazy. Wreszcie ustępstwem obu stron było wzajemne odstąpienie od wyznaniowego ekskluzywizmu - uznanie, że i kościół katolicki, i cerkiew prawosławna są nosicielami zbawienia, zaś osiągnięcie jedności nie będzie polegać ani na wchłonięciu, ani na połączeniu, lecz na "spotkaniu w prawdzie i miłości".

Sformułowania te, stanowcze i przełomowe, były ogromnym i ryzykownym krokiem na drodze do jedności. Deklaracja z Balamand stała się dokumentem kontrowersyjnym. Bez zastrzeżeń zaakceptowali ją dwaj główni aktorzy kończącego się sporu - papież i patriarcha Konstantynopola. Jednakże i w cerkwi, i w kościele odezwały się głosy krytyki, zadziwiająco zbieżne w doborze argumentów: kwestionujące przede wszystkim odrzucenie myśli, że ich kościół jest jedynym prawdziwym. Sprzeciwy te pochodziły z kręgów konserwatywnych zainteresowanych kościołów. Głosy krytyki podniosły się również ze strony katolickich kościołów wschodnich - rumuńskiej i ukraińskiej cerkwi greckokatolickiej, które poczuły się zagrożone uznaniem za kościoły siostrzane nie ich, lecz wprost cerkwi prawosławnej. Takie obawy wyraził między innymi kardynał Myrosław Lubacziwśkyj, unicki arcybiskup Lwowa.

Po stronie prawosławnej przyjęcie Deklaracji było zróżnicowane. W styczniu 1995 prawosławny patriarchat Rumunii wprost wyraził pełne poparcie dla Deklaracji. Z kolei ultrakonserwatywna wspólnota mnisza Góry Athos, a w ślad za nią grecka cerkiew prawosławna, odrzuciły Deklarację. Synod rosyjskiej cerkwi prawosławnej w lipcu 1997 przyjął deklarację do wiadomości i podjął nad nią dyskusję, nie zajmując tymczasem wyraźnego stanowiska.

Ogłoszenie Deklaracji wstrzymało katolicko-prawosławny dialog ekumeniczny. Odbiło się to w szczególności na pracach Wspólnej Komisji, która była w stanie zebrać się ponownie dopiero po siedmiu latach, przy czym spotkanie w Baltimore, mimo gorących dyskusji, nie przyniosło żadnych nowych wspólnych oświadczeń. Jak się wydaje (tak sądzi m.in. polski teolog Wacław Hryniewicz), podjęcie kwestii objętych Deklaracją z Balamand będzie możliwe dopiero po rozwiązaniu bieżących, lokalnych sporów katolicko-prawosławnych narosłych we wschodniej Europie na fali odrodzenia religijnego po upadku komunizmu.