Eryk Krwawy Topór

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Eryk I Krwawy Topór (ang. Eiric Bloodaxe, staronordycki: Eiríkr blóðöx, isl. Eiríkur blóðöx, norw. Eirik Blodøks) - drugi król Norwegii i najstarszy syn pierwszego króla, Haralda Pięknowłosego.

[edytuj] Życie

Urodził się około 885. W 920, jeszcze jako następca tronu zorganizował i poprowadził wyprawę Wikingów do Bjarmaland w północnej Rosji.

W 930, kiedy miał około 45 lat, jego ojciec, Harald Pięknowłosy, abdykował na jego rzecz. Krótko po objęciu władzy Eryk popadł w poważny konflikt z braćmi i zamordował czterech z nich. Ze względu na ten fakt łacińskie kroniki wspominają o nim jako o fratris interfector (dosłownie zabójca braci). Także jego przydomek Krwawy Topór odnosi się właśnie do jego bratobójstwa i zamiłowania do morderstw.

W 934, w czwartym roku jego rządów do Norwegii przybył z Anglii jego młodszy brat, Haakon, aby obalić jego despotyczne i krwawe rządy, jakie prowadził. Podburzona przeciw niemu ludność z Haakonem na czele obaliła króla.

Eryk próbował potem jeszcze odzyskać tron i stawał na czele wielu kampanii przeciw bratu. W końcu wraz z najbliższą rodziną został wypędzony z Norwegii i zamieszkał na Orkadach na północy Szkocji, a później w Yorku. Został tam ciepło przywitany przez króla Anglii Athelstana, który nawet koronował go na króla Nortumbrii w 947. Athelstan zaopatrywał Eryka w wojsko, broń i twierdzę, które według niego miały mu pomagać w obronie przed ciągłymi najazdami barbarzyńskich Szkotów i Irlandczyków. Eryk sprawował funkcję króla Nortumbrii przez 9 lat.

W 954 przeciw Erykowi uknuto spisek. Podstępem został on wydalony z Nortumbrii i rozpoczął wojnę z Oswulfem, który został jej władcą. Eryk zginął w bitwie pod Stainmore w 954 w wieku sześćdziesięciu kilku lat. Razem z nim został zamordowany jego brat i syn.