ET-40 Filipinka
Z Wikipedii
| ET-40 Filipinka | |
| Dane podstawowe | |
|---|---|
| Państwo | Polska |
| Przeznaczenie | zaczepny |
| Historia | |
| Data konstrukcji | 1940 |
| Lata produkcji | 1940 – 1944 |
| Dane techniczne | |
| Wysokość | 95 mm |
| Średnica | 52 mm |
| Materiał wybuchowy | szedyt trotyl |
| Typ zapalnika | uderzeniowo-bezwładnościowy |
| Użytkownicy | |
| Polska | |
Filipinka (używano także nazw: ET-40, Perełka, Wańka) – polski ręczny granat zaczepny produkowany w warunkach konspiracyjnych przez wytwórnie Armii Krajowej.
[edytuj] Historia
Ręczny granat zaczepny Filipinka został skonstruowany w 1940 roku przez Edwarda Tymoszka – pirotechnika pracującego przed wybuchem wojny w wytwórni amunicji nr 2 w Rembertowie.
Granaty te produkowano w warunkach konspiracyjnych od czerwca 1940 roku. Granat ten oznaczono jako ET-40, lecz przyjęła się nazwa Filipinka pochodząca od pseudonimu konstruktora (Filip Tarło). Znany też był pod nazwą Wańka, co wiąże się z używanym od połowy 1941 roku znakowaniem granatu rosyjskimi literami „ДУГ” (pol. skrót od diesantnaja udarnaja granata), mająca sugerować, że granaty są pochodzenia radzieckiego.
Granaty były produkowane do 1944 roku i łącznie wyprodukowano ich około 240 000 sztuk.
Granaty "Filipinka" były powszechnie używane przez oddziały Armii Krajowej w ich akcjach bojowych, przez cały okres wojny.
[edytuj] Opis konstrukcji
Granat Filipinka był ręcznym granatem zaczepnym. Korpus granatu początkowo stanowiła ebonitowa puszka w kształcie walca o średnicy 52 mm i wysokości 95 mm, później puszka ebonitowa została zastąpiona tłoczoną puszką z blachy stalowej.
Granat wypełniony był szedytem (materiałem wybuchowym produkowanym w warunkach konspiracyjnych na bazie chloranu potasu) oraz w niewielkich ilościach sproszkowanym trotylem lub angielskim plastikiem.
Granat uzbrojony był w zapalnik uderzeniowo-bezwładnościowy.
