Franciszek Barnet
Z Wikipedii
Franciszek Barnert – (ur. w 1895 w Popradzie na Spiszu, zm. w 1977, ) - polski działacz niepodległościowy, żołnierz Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), komisarz Głównego Komitetu Plebiscytowego Spisko-Orawskiego, naczelnika wydziału Dyrekcji Urzędu Ceł w Mysłowicach, major Wojska Polskiego.
[edytuj] Biografia
Wkrótce po ukończeniu gimnazjum w Kieźmarku oraz szkoły kadetów wyruszył latem 1914 roku na front austriacko-włoski, I wojny światowej, gdzie jako oficer (ostatecznie w stopniu porucznika) walczył do jesieni 1918 roku w szeregach armii Cesarstwa Austro-Węgierskiego.
W latach 1918-1919 podjął tajną działalność wojskową na rzecz ponownego przyłączenia Doliny Popradu do odradzającej się Rzeczypospolitej Polskiej. Zorganizował własne oddziały wojskowe, których komendę oddał Polskiej Organizacji Wojskowej.
W latach 1919-1920 kierował konspiracyjną i jawną akcją polityczną na Spiszu. Był m.in. komisarzem Głównego Komitetu Plebiscytowego Spisko-Orawskiego w Nowym Targu, wydawał pismo propagandowe w języku niemieckim Zipser Freiheitsbote, wielokrotnie przekraczał zieloną granicę w Tatrach, ze Spiszu do Polski.
Po traktacie wersalskim osiadł na stałe w Polsce. W 1921 r. ukończył na Akademii Handlowej w Krakowie studium ekonomiczne, a po zdanych egzaminach w Ministerstwie Skarbu, Rada Ministrów przyznała mu w 1931 r. pełne wykształcenie wyższe na zasadach veniam studiorum. W latach 1921–1929 pracował w Ministerstwie Skarbu, początkowo jako kontroler skarbowy, a potem jako księgowy.
W 1930 r. został przeniesiony na Śląsk, do Katowic. Objął tam funkcję naczelnika wydziału Dyrekcji Urzędu Ceł w Mysłowicach, którą pełni do początków września 1939 r. Wojsko Polskie nadało mu stopień majora, a jako naczelnik celny otrzymał stopień generalski tychże służb.
Oprócz tego, był zakonspirowanym współpracownikiem Oddziału II Sztabu Generalnego WP, czyli wywiadu i kontrwywiadu. Do najbardziej spektakularnych akcji z okresu okupacji należał przerzut Wodza Naczelnego Edwarda Rydza Śmigłego z Rumunii na Węgry, do Budapesztu.Szablon:Źródło
W latach 1939-1944 ukrywał się w Budapeszcie, gdzie utrzymywał kontakty z Rządem Londyńskim i pomagał jego kurierom. W 1944 r. został pojmany przez gestapo i osadzony w obozie koncentracyjnym Flossenbűrg w Bawarii. Po zbliżeniu się frontu zachodniego został przewieziony do Dolnych Sudetów w Czechosłowacji, skąd uciekł i ukrywał się w nadgranicznych lasach.
Za swoją działalność otrzymał Krzyż Niepodległości, Złoty Krzyż Zasługi, Order Odrodzenia Polski.
W okresie PRL pracował dla Ministerstwa Górnictwa. Został pochowany w Katowicach. Był baptystą.
[edytuj] Bibliografia
- Kwatera 139, Cezary Leżeński. T. 1-2 Lublin : Wydaw. Lubelskie, 1989
- dokumenty państwowe z archiwum rodzinnego
