Fregata (okręt żaglowy)
Z Wikipedii
Fregata – historyczna klasa żaglowych okrętów wojennych, w XIX wieku także parowo-żaglowych (nie należy jej mylić z fregatą w znaczeniu typu ożaglowania).
Na przestrzeni wieków jako fregaty określano różne okręty żaglowe. Do XVI wieku nazywano tak różne małe jednostki wiosłowe, z pomocniczym ożaglowaniem łacińskim, zbliżone do galer. Od połowy XVI wieku zaczęto jednak tak określać pełnomorskie okręty wojenne, cechujące się smukłą sylwetką i obniżonymi kasztelami lub ich brakiem. Inspiracją dla tych okrętów były szybkie żaglowce korsarzy hiszpańskich z Dunkierki. Na przełomie XVI i XVII wieków klasa fregat jednak dopiero wykształcała się i budowano jeszcze okręty o wielu cechach galeonów. Ostatecznie klasa wczesnych fregat została ukształtowana w połowie XVII wieku (za pierwszą klasyczną fregatę uznaje się brytyjską "Constant Warwick" z 1645). Klasa ta uległa jednak dalszym zmianom w drugiej połowie XVIII wieku, w związku z rozwojem flot liniowych i standaryzacją klas okrętów i artylerii.
Klasyczne fregaty, od XVI do początku XIX wieku, były to średnie lub duże okręty żaglowe konstrukcji drewnianej, mniejsze i słabiej uzbrojone od galeonów i późniejszych okrętów liniowych, ale szybsze i zwrotniejsze. Ostatecznie ukształtowały się jako okręty trzymasztowe, z ożaglowaniem typu fregata. Mniejsze od fregat były korwety i slupy. Fregaty przeznaczone były głównie do zadań rozpoznawczych i eskortowych oraz samodzielnych działań na odległych akwenach (np. zwalczania żeglugi – działań rajderskich, zwalczania piratów itp.). Często też zatrudniane były do wypraw badawczych.
Uzbrojenie fregat składało się z dział umieszczonych w bateriach burtowych, tak więc na każdą burtę mogła strzelać jedynie połowa dział. Ostatecznie wykształcona klasa fregat charakteryzowała się tym, że z reguły ich artyleria główna była umieszczona na tylko jednym pokładzie działowym, ciągnącym się przez prawie całą długość kadłuba, który był zakryty pokładem górnym (okręty liniowe miały więcej zakrytych pokładów działowych, a korwety miały całe uzbrojenie na odkrytym pokładzie górnym). Na odkrytym pokładzie górnym fregat ustawiano ponadto lżejsze działa i karonady (pokład ten bywał mimo to czasami zakryty jeszcze jednym, lekkim pokładem, na którym nie ustawiano dział). Fregaty klasycznej postaci miały działa nie na całej długość pokładu górnego, lecz silniejsze jednostki tej klasy miały dwa pełne rzędy dział. Jako ciekawostkę należy dodać, żw I połowie XIX wieku Brytyjczycy przebudowali na duże fregaty część mniejszych okrętów liniowych, ścinając im kasztele i wyższe pokłady działowe.
Uzbrojenie XIX-wiecznych fregat składało się z 30-50 dział, z czego 20-30 najcięższych dział stanowiło główną baterię, usytuowaną na zakrytym pokładzie działowym. Największe francuskie fregaty żaglowe miały do 60 dział. Na przełomie XVIII i XIX wieku, w okresie wojen napoleońskich, typowym wagomiarem artylerii głównej fregat były armaty 18-funtowe. Jako pierwsza w działa 24-funtowe została uzbrojona amerykańska seria dużych fregat typu Constitution, co dawało im dużą przewagę nad angielskimi odpowiednikami w wojnie brytyjsko-amerykańskiej 1812 roku. W ciągu następnych lat wagomiar uzbrojenia fregat rósł i fregaty połowy XIX wieku miały już na ogół takie same działa 32-funtowe, jak okręty liniowe, lecz w mniejszej liczbie. Ciężar salwy burtowej fregat wynosił zwykle ok. 400-500 kg. Wyporność fregat wynosiła zwykle 1000-2000 t.
W latach 20. XIX wieku obok żagli na fregatach pojawiły się maszyny parowe. Początkowo stosowano je jedynie na niewielką skalę, z napędem bocznokołowym. Z powodu instalacji bocznych kół łopatkowych, fregaty te miały tylko po kilka - kilkanaście dział. Pod koniec lat 40. wprowadzono napęd śrubowy, po czym parowe fregaty śrubowe pojawiły się we wszystkich marynarkach wojennych i wkrótce wyparły fregaty żaglowe. Ich uzbrojenie stanowiło zwykle około 50 dział. Prędkość fregat parowych wynosiła zwykle 9-11 węzłów. Wszystkie fregaty parowe zachowały jednocześnie pomocnicze pełne ożaglowanie.
Począwszy od 1856, amerykańskie fregaty typu Merrimac zapoczątkowały schyłkowy okres wielkich fregat śrubowych, o wyporności 4000-6000 ton. Pomimo zbudowania w Wielkiej Brytanii na początku lat 40. XIX wieku dwóch pierwszych fregat konstrukcji żelaznej, żelazo w konstrukcji okrętów nie przyjęło się aż do lat 60. XIX wieku i fregaty nadal budowano jako drewniane.
Od 1860 roku pojawiły się parowo-żaglowe fregaty pancerne, początkowo drewniane pokryte pancerzem, następnie całkowicie żelazne. Około lat 70. XIX wieku klasa fregat zanikła: fregaty pancerne przekształciły się w pancerniki, natomiast nieopancerzone fregaty wyewoluowały w klasę lekko opancerzonych lub nieopancerzonych krążowników, przejmujących dotychczasowe zadania fregat. Klasy te jeszcze do lat 80. zachowywały pomocnicze ożaglowanie, lecz nie było już używane w praktyce.
Nazwa fregat jako klasy okrętów pojawiła się ponownie podczas II wojny światowej – zobacz fregata.
[edytuj] Zobacz też:
[edytuj] Literatura
- Piotr Olender: "Okręty wojenne 1492-1650" w: Morza, statki i okręty 4/2005
