Gene Scott
Z Wikipedii
Eugene Lytton Scott, Gene Scott (ur. 28 grudnia 1937 w Nowym Jorku, zm. 20 marca 2006 w Nowym Jorku), tenisista amerykański, działacz i dziennikarz sportowy, reprezentant w Pucharze Davisa.
Przedstawiciel stylu "serwis-wolej", w karierze amatorskiej doszedł do pozycji nr 11 w rankingu światowym (w 1965), był pięciokrotnie klasyfikowany w czołowej dziesiątce zawodników amerykańskich. W turniejach wielkoszlemowych dotarł do półfinału mistrzostw USA w 1967 (gdzie uległ późniejszemu zwycięzcy Johnowi Newcombe) oraz ćwierćfinału mistrzostw Francji w 1964. Miał też okazję zmierzyć się na korcie centralnym Wimbledonu z australijskim mistrzem Rodem Laverem. Rozegrał cztery pojedynki w Pucharze Davisa, pozostając w nich niepokonany. Dzięki temu figuruje w składzie zwycięskiej ekipy w Pucharze Davisa w 1963 (wygrał mecz singlowy i deblowy przeciwko reprezentantom Iranu).
W erze "open" tenisa nie odnosił już większych sukcesów. Od połowy lat 60. łączył występy na korcie z pracą prawnika - ukończył studia na Yale, w 1967 został przyjęty do nowojorskiej palestry, a w latach 1966-1968 był radcą w firmie prawniczej Burke & Burke działającej na Wall Street. W 1969 założył firmę promocyjną Sports Investors, Inc.; reprezentował interesy wielu znanych zawodników, m.in. Vitasa Gerulaitisa i Bjoerna Borga. Był jednym z pierwszych odkrywców talentu Johna McEnroe, wraz z którym w 1977 bez powodzenia walczył w turnieju eliminacyjnym debla na Wimbledonie; w tym samym roku McEnroe, wówczas nr 1 wśród juniorów na świecie, stanął także do turnieju eliminacyjnego Wimbledonu seniorów w grze pojedynczej i nie tylko awansował do głównego turnieju, ale osiągnął w nim półfinał.
Gene Scott w 1974 założył znane pismo "Tennis Week" i prowadził w nim regularnie rubrykę Vantage Point. W jednym z felietonów w 1972 podjął próbę nakreślenia fikcyjnego turnieju gwiazd z różnych epok, wskazując jako potencjalnego zwycięzcę Pancho Gonzaleza (który w finale miałby pokonać Roda Lavera, a w półfinale Williama Tildena). Był cenionym ekspertem tenisowym, w 1973 komentował dla telewizji słynny "pojedynek płci" pomiędzy Billie Jean King i Bobby Riggsem. Zasłużył się także jako działacz, pełnił funkcję dyrektora wielu turniejów zawodowych. Kierował m.in. turniejem Kremlin Cup w Moskwie, gdzie przyczynił się do rozwoju dwóch przyszłych gwiazd tenisa rosyjskiego - Maratowi Safinowi przyznawał "dzikie karty", a Annę Kurnikową namówił do rozegrania meczów pokazowych. Szczególny nacisk kładł na rozwój Pucharu Davisa, w którym widział dobre uzupełnienie czterech turniejów wielkoszlemowych.
Chętnie występował również w turniejach seniorskich, jeszcze we wrześniu 2004 sięgając w Filadelfii po mistrzostwo USA na kortach trawiastych w kategorii powyżej 65 lat. W seniorskich turniejach gry mieszanej występował z żoną Mary Van Liew "Polly" Eastman, z którą miał dwoje dzieci (Lucy i Samuela). Grywał również z osobistościami świata polityki, m.in. George'm Bushem seniorem i Borysem Jelcynem. Działał w wielu amerykańskich organizacjach tenisowych, był m.in. członkiem władz United States Tennis Association oraz wiceprezydentem Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Zmarł w wieku 68 lat na atak serca.
