Guti

Z Wikipedii

Guti
Informacje ogólne
Imię i nazwisko	José María Gutiérrez Hernández
Data urodzenia	31 października 1976
Miejsce urodzenia	Madryt, Hiszpania
Pseudonim	Guti, Gutiérrez
Pozycja	Pomocnik
Wzrost	185 cm
Waga	76 kg
Informacje klubowe
Obecny klub	Real Madryt
Numer	14
Kluby
Lata	Klub	Występy (gole)
1996-dziś	Real Madryt	326 (51)
Reprezentacja narodowa
1999-dziś	Hiszpania	9 (0)

José María Gutiérrez Hernández znany jako Guti (ur. 31 października 1976 roku w Madrycie, Hiszpania), hiszpański piłkarz.

Spis treści 1 Biografia 2 Sukcesy 2.1 Real Madryt 2.2 Reprezentacja

[edytuj] Biografia

Pierwsze piłkarskie kroki stawiał w małym klubie Rayito. Został tam wypatrzony przez łowców talentów Realu Madryt i w wieku 9 lat trafił do ich szkółki piłkarskiej. Na stadion Chamartín dojeżdżał pociągiem z oddalonej o 15 kilometrów dzielnicy Torrejón. W tamtym czasie jego największym sukcesem było zdobycie Pucharu Hiszpanii juniorów, gdzie w finale, w Sewilli, strzelił 2 z 3 bramek dających zwycięstwo.

Talent młodego Hiszpana został dość szybko dostrzeżony i zaczął być powoływany do młodzieżowych reprezentacji Hiszpanii. Przeszedł wszystkie stopnie piłkarskiego szkolenia w młodzieżowych zespołach Realu i wreszcie jego dobra postawa w Realu B zaowocowała powołaniem do pierwszej drużyny, a stało się to dzięki trenerowi Jorge Valdano, który postanowił dać szansę kilku młodym wychowankom.

Debiut w Primera División nastąpił 2 grudnia 1995 roku w wygranym 4:1 meczu przeciwko Sevilli na Estadio Santiago Bernabéu. Guti w 60. minucie spotkania zmienił Amaviscę. Sezon zakończył z dziewięcioma występami na koncie i jedną bramką strzeloną drużynie z Valladolid.

Jego talent ciągle się rozwijał, coraz częściej grał od pierwszej minuty, powoli na swoje konto mógł zapisywać pierwsze tytuły. W 1997 roku było to Mistrzostwo Hiszpanii – wtedy trenerem Realu był Fabio Capello. Guti wspomina ten sezon jako bardzo ciężki. Capello lubił, gdy młodzi zawodnicy przychodzili na treningi pół godziny wcześniej i wkładali w nie więcej wysiłku. W 1998 Real (po 32 latach) zdobywa upragniony Puchar Mistrzów. José co prawda nie wystąpił w finale, ale dzięki kilku jego występom we wcześniejszych meczach, trofeum zostaje zapisane na jego koncie. W tym samym roku Hiszpania zdobywa Mistrzostwo Europy U-21 w Rumunii z Gutim w składzie. Ciągle umacniał swoją pozycję w Realu i w sezonie 1998/1999 zaczął regularnie grać z Fernando Redondo na środku pomocy stołecznej drużyny. Był wtedy graczem dość impulsywnym, kiedyś niezadowolony z decyzji trenera – a był nim wtedy John Toshack – zwyzywał go po meczu, za co został odsunięty na jakiś czas do drużyny rezerw. Z kolei w sezonie 1999/2000 w różnych rozgrywkach dostał aż 4 czerwone kartki. Mimo wszystko, ten sezon mógł zaliczyć do bardzo udanych. Wystąpił w nim w lidze 28 razy i strzelił 6 bramek, sporo jeśli weźmie się pod uwagę, iż do tego czasu strzelił ich dla Realu zaledwie trzy.

Piątego maja 1999 roku w meczu z Chorwatami w Sevilli (3:1) debiutuje w reprezentacji Hiszpanii, zmieniając Engongę w drugiej połowie. Nie cieszy się jednak zaufaniem selekcjonera kadry – José Antonio Camacho. Powołania są raczej sporadyczne i na mało ważne mecze towarzyskie.

Drugie ważne wydarzenie w życiu Guti'ego w 1999 roku był ślub 22 czerwca w kościele Inglesia de Los Jeronimos w Madrycie. Jego wybranką jest prezenterka telewizyjna – Arancha Benito. Owocem tego związku są córeczka Zaira oraz syn Aitor.

Tymczasem, w roku 2000 po raz drugi mógł się on cieszyć ze zdobycia Pucharu Mistrzów. Jednakże znów nie dane mu było zagrać w finale, gdyż najpierw w ćwierćfinałach musiał pauzować za jedną z tych czerwonych kartek, otrzymaną w ostatnim meczu grupowym z Rosenborgiem, a następnie przytrafiła mu się kontuzja kostki – ostatecznie w meczu finałowym z Valencią Guti nie zasiadł nawet na ławce rezerwowych. Mało brakowało, a zostałby wtedy zmuszony do opuszczenia Madrytu, gdyż ówczesny dyrektor sportowy Realu – Pirri – wydał o nim niepochlebną opinię. Stwierdził, że Guti nie podchodzi profesjonalnie do zawodu piłkarza i jest niegodny bycia graczem Realu. Piłkarz został wystawiony na sprzedaż. Na szczęście dla Guti'ego, prezydentem został Florentino Pérez, a zatrudniony przez niego nowy dyrektor sportowy, Jorge Valdano uciął wszelkie spekulacje o transferze i podpisał z José nowy, 4-letni kontrakt.

Gutiérrez coraz lepiej potrafił dyrygować partnerami. W jednym z meczów towarzyskich w przerwie letniej, a dokładnie z AC Milan, dał popis swoich umiejętności. W Realu nie zagrały wtedy największe gwiazdy, które odpoczywały po EURO 2000, a przeciwnicy wystąpili w najsilniejszym składzie. Guti, będąc kapitanem w tym meczu, wspaniale kierował grą w większości młodszych kolegów dzięki czemu drużyna z Madrytu wygrała aż 5:1, a on sam strzelił dwie bramki i zaliczył jedną asystę. Tym większe było zdziwienie, gdy w następnym sezonie zaczął grać w ataku. A przyczyniło się do tego to, że w Madrycie pojawiło się kilku środkowych pomocników – oprócz grającego już rok Ivána Helguery – Claude Makélélé, Albert Celades i Flávio Conceição oraz ciągłe kontuzje odnoszone przez czołowego napastnika, Fernando Morientesa. I wywiązywał się ze swoich obowiązków znakomicie, strzelając 14 bramek w lidze, które między innymi przyczyniły się do zdobycia Mistrzostwa Hiszpanii w 2001. Do bramek w lidze dołożył jeszcze 4 gole w Lidze Mistrzów, a jednym z nich, strzelonym głową w meczu ze Sportingiem Lizbona 25 października 2000 roku (4:0), wpisał się do kronik jako strzelec 500-nej bramki dla Realu Madryt w europejskich pucharach. Gdy na boisku brakowało Fernando Hierro i Raúla, to on nosił opaskę kapitańską. Po sprowadzeniu do Madrytu Zinedina Zidane'a, ciężko mu było wrócić na nominalną pozycję ofensywnego pomocnika.

Guti dalej grał w ataku na zmianę z Morientesem. Świetne występy, jak na przykład hattrick z Villarrealem, przeplatał gorszymi. Mógł stać się bohaterem Madrytu, ale w meczu z odwiecznym rywalem – FC Barceloną – nie wykorzystał dwóch stuprocentowych sytuacji. W 2002 roku Real Madryt znów wygrywa Ligę Mistrzów. Guti znów nie zaliczył nawet minuty w finale. Pewnie wszedłby na boisko, gdyby nie kontuzja Césara i konieczność zmiany bramkarza.

Sezon 2002/2003 to dla Gutiego rozczarowanie. Do Madrytu przybywa Ronaldo, a Hiszpan ląduje na ławce rezerwowych. Zastanawia się nad zmianą klubu, co jednak nie dochodzi do skutku.

Poprawiła się natomiast jego sytuacja w reprezentacji. Po nieudanych Mistrzostwach Świata w Korei i Japonii z selekcjonerskiej posady rezygnuje Camacho, a jego miejsce zajmuje Iñaki Sáez. W jego reprezentacji dość ważne miejsce zajmuje właśnie Guti. 12 października 2002 r. w meczu z Irlandią (3:0) strzela głową swoją pierwszą bramkę w reprezentacji, po dokładnym dośrodkowaniu pomocnika Barcelony – Xavi'ego.

25 kwietnia 2003 roku Guti i i jego żona, Arancha, ogłaszają separację.

Guti pod koniec sezonu 2002/2003 dostaje szansę gry w pierwszej jedenastce w ćwierćfinale Ligi Mistrzów z Manchesterem United, na pozycji defensywnego pomocnika. Wykorzystuje szansę i do końca sezonu ma pewne miejsce w składzie. Tymczasem jeszcze sezon się nie skończył, a Pérez i Valdano sprowadzają do Madrytu Davida Beckhama – Guti wcześniej mówił, iż jeśli ten przyjdzie do "Królewskich", to on prawdopodobnie pożegna się z drużyną. Parę dni po potwierdzeniu transferu Anglika, Guti (wraz ze swoim menedżerem) spotykają się na obiedzie z Pérezem i jego prawą ręką, Valdano. Klubowi działacze zapewniają go, że jest bardzo ważnym ogniwem drużyny. Real Madryt odpada w półfinale Champions League, ale wygrywa hiszpańską Primera División.

Nowy sezon zaczął się od kontuzji w meczu o Superpuchar Hiszpanii z Realem Mallorca. Po kontuzji znów zaczyna walkę o miejsce w składzie. W jednym z kolejnych meczów – z Valencią – nie może zagrać Raúl, a Guti wskakuje na jego miejsce. Mimo, że gra nie gorzej od reszty, nowy trener – Carlos Queiroz zdejmuje go po 55 minutach. Schodząc z boiska, nie kryjący wściekłości Guti ciska o ziemię opaską kapitana. Ale już w następnym spotkaniu gra pełne 90 minut. W tym sezonie strzelił 4 bramki w 34 meczach.

W sezonie 2004/2005 nie zdołał się wpisać na listę strzelców ani razu. Ostatnimi czasy Guti ma kolejny powód do zmartwień. Do Madrytu przybyli zawodnicy tacy jak Diarra, Emerson, Robinho czy José Antonio Reyes. Dodatkowo cały czas wspomina się o możliwości transferu Kaki, co jeszcze bardziej zwiększyło by konkurencję w składzie. 

[edytuj] Sukcesy

[edytuj] Real Madryt

• Mistrzostwo Hiszpanii: 1997, 2001, 2003
• Superpuchar Hiszpanii: 1997, 2001, 2003
• Liga Mistrzów: 1998, 2000, 2002
• Superpuchar Europy: 2002
• Puchar Interkontynentalny: 1998, 2002

[edytuj] Reprezentacja

• Mistrzostwo Europy U-21: 1998