Helmut Schmidt

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Helmut Heinrich Waldemar Schmidt ur. 1918

Kanclerz Niemiec
Okres urzędowania	od 1974 do 1982
Partia polityczna	SPD
Poprzednik	Willy Brandt
Następca	Helmut Kohl

Helmut Heinrich Waldemar Schmidt (ur. 23 grudnia 1918 w Hamburgu) – niemiecki polityk należący do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), kanclerz Niemiec w latach 1974 – 1982, krótko także minister spraw zagranicznych.

Syn nauczyciela i nauczycielki, uczęszczał do szkoły Hamburg Lichtwark, ukończył ją w 1937 roku. W trakcie II wojny światowej służył w obronie powietrznej Bremy, po krótkiej służbie na froncie wschodnim wrócił do Niemiec w 1942, gdzie pracował jako nauczyciel i doradca w ministerstwie lotnictwa. Również w 1942 poślubił Hannelore Loki Glaser. Od grudnia 1944 służył jako Oberleutnant w artylerii na froncie zachodnim. Dostał się do niewoli brytyjskiej w kwietniu 1945 i do sierpnia był jeńcem wojennym.

Po wojnie uczył się w Hamburgu, studiował ekonomię i nauki polityczne. Uczelnię skończył w 1949. Do SPD zapisał się w 1946, a w latach 1947 – 1948 był przewodniczącym Niemieckiego Socjalistycznego Związku Studentów (SDS), ówczesnej organizacji studenckiej SPD.

Po studiach pracował w samorządzie Hamburga w wydziale polityki gospodarczej, a od 1952 w hamburskim ministerstwie gospodarki i transportu.

Wybrany do Bundestagu w 1953 roku, w 1957 został członkiem prezydium frakcji parlamentarnej SPD. Był głośnym krytykiem polityki rządu konserwatywnego. W 1958 organizował kampanię przeciwko broni jądrowej i wyposażaniu Bundeswehry w taką broń. Utracił mandat w 1958.

W latach 1961 – 1965 senator do spraw wewnętrznych w senacie Hamburga. Poprawił swoją reputację zdecydowanymi działaniami podczas powodzi miasta w 1962 roku.

W 1965 ponownie wybrany do Bundestagu, w 1967 wybrany przewodniczącym parlamentarnej frakcji SPD i wiceprzewodniczącym partii w 1968.

W 1969 roku w rządzie Willy'ego Brandta pełnił funkcję federalnego ministra obrony. Od czerwca 1972 – minister gospodarki, a od grudnia do maja 1974 – minister finansów.

Po rezygnacji Brandta został kanclerzem 16 maja 1974. Głównym wyzwaniem jego rządu była światowa recesja gospodarcza. Schmidt przyjął twardą i konserwatywną linię postępowania. Aktywnie współdziałał z Valérym Giscardem d'Estaing na rzecz poprawienia stosunków z Francją. W 1975 roku podpisał Akt Końcowy KBWE, tworzący Organizację Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie.

Pozostał na stanowisku kanclerza po wyborach w 1976 roku – był to już rząd koalicyjny SPD z Partią Wolnych Demokratów. Jego polityka wobec terrorystycznej Frakcji Czerwonej Armii była niepewna, choć zazwyczaj trzymał się linii bezkompromisowej. Zezwolił jednostce antyterrorystycznej GSG-9 na rozwiązanie siłowe problemu z porwanym samolotem Lufthansy.

Swą polityczną przyszłość silnie związał z rozszerzeniem NATO po radzieckiej inwazji na Afganistan.

W listopadzie 1980 roku został ponownie powołany na kanclerza. W październiku 1980 wszczepiono mu rozrusznik serca.

W lutym 1982 wygrał konstruktywne wotum nieufności, lecz we wrześniu czterech ministrów z FDP odeszło z rządu. Po próbach kontynuowania działalności gabinetu w formie rządu mniejszościowego, został zmuszony do rezygnacji przez kolejne wotum nieufności 1 października (było to jedyne wotum nieufności w historii Niemiec, które zakończyło się odejściem kanclerza).

Jego następcą został Helmut Kohl (CDU).

W 1983 roku zaczął pracować w tygodniku Die Zeit, gdzie w 1985 został dyrektorem zarządzającym.

Odszedł z Bundestagu w 1986, lecz pozostał aktywny. W grudniu został jednym z założycieli komitetu wspierającego powstanie Europejskiej Unii Monetarnej i powołania Europejskiego Banku Centralnego.